Helaas is er geen duidelijke manier waarop je het best van je duisterste gedachten af kan komen. Sommigen vinden steun in therapie, anderen verliezen zichzelf volledig in twijfelachtige spirituele rituelen als manifesteren en tarotkaarten. Sommigen vinden steun en toeverlaat bij de fles of andere verdovende middelen, weer anderen storten zich op hun werk. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen om hun pijn om te zetten in kunst. Kijk bijvoorbeeld maar naar Gracie Abrams, want de Amerikaanse verwerkt haar meest donkere gevoelens al enige tijd in de muziek die ze schrijft. Dat doet ze behoorlijk goed, want met haar eerlijke, kwetsbare liedjes weet de jonge singer-songwriter al sinds haar debuut in 2019 flink indruk op ons te maken. Haar twee ep’s, minor uit 2020 en This Is What It Feels Like uit 2021, bewezen dat Abrams uitstekend in staat is om haar complexe emoties op een zeer persoonlijke maar herkenbare manier te omschrijven. De verwachtingen lagen dus hoog voor haar debuutalbum Good Riddance, die vandaag eindelijk de wereld in is gebracht.
Qua thematiek is Good Riddance niet heel anders dan minor, This Is What It Feels Like of de losse singles die ze gedurende de jaren heeft uitgebracht. Een complexe romantische relatie staat grotendeels centraal, net als de negatieve gedachten en duistere gevoelens die haar psyche domineren, en wij hadden eerlijk gezegd ook niets anders van haar verwacht. Toch is Good Riddance wel degelijk anders dan haar eerdere werken. Voor haar debuutplaat werkte Abrams namelijk voor het eerst nauw samen met niemand minder dan Aaron Dessner van The National in zijn Long Pond Studio, waar Taylor Swifts folklore ook grotendeels is opgenomen. Deze samenwerking heeft schijnbaar het allerbeste in Gracie Abrams naar boven gehaald, want we horen haar op deze nieuwe langspeler beter dan we haar ooit gehoord hebben. Ze is volwassener, eerlijker en kwetsbaarder en breekt ons hart tijdens deze vijftig minuten op de allermooiste manier mogelijk.
Abrams heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze kampt met een depressie en angststoornissen. Ook op Good Riddance steekt ze dat niet onder stoelen of banken. Het respectabele is echter dat de Amerikaanse haar problemen nooit gebruikt als een excuus en dat ze zichzelf nooit presenteert als het zielige slachtoffer. Nee, Abrams neemt juist volledige verantwoordelijkheid voor de schade die ze heeft aangericht in een eerdere relatie door haar mentale ongezondheid. Dat maakt ze bijvoorbeeld meteen duidelijk op de wonderschone albumopener “Best”. Tegen een dromerige soundtrack gedreven door een lief, sfeervol gitaartje erkent ze dat ze de ander enorm pijn heeft gedaan en dat ze nooit heel goed voor diegene geweest is. Ook op de eerdere single “Where do we go now?” zoekt ze de oorzaak van de relationele problemen niet bij externe factoren, maar erkent ze dat haar depressie en angsten de relatie tot parten gespeeld hebben. Ze weet niet wat ze er in godsnaam mee moet aanvangen en de wanhoop en teleurstelling in haar stem is zo voelbaar dat we er zelf een beetje stil van raken.
Hoewel die verbroken relatie ontzettend turbulent en op momenten misschien zelfs toxisch geweest lijkt te zijn, heeft Abrams het niet in zich om haar voormalig geliefde te haten. In tegendeel zelfs: ze vindt het zelfs jammer dat het nooit heeft gewerkt op de manier waarop ze gehoopt had. Dit bekent ze bijvoorbeeld op het melancholische popliedje “I should hate you”, dat ons het gevoel geeft ons te bevinden in een sfeervolle, romantische arthousefilm. Ook op het strak geproduceerde, catchy “I know it won’t work” geeft de Amerikaanse toe dat ze haar geliefde terug wil. Ze zou willen dat het allemaal goed zou komen, maar lijkt zich tegelijkertijd dondersgoed te realiseren dat het nou eenmaal niet zo simpel is. Het is het verloren potentieel waar ze om rouwt, het zijn vragen waar ze nooit antwoord op gaat krijgen die haar zo enorm bezighouden, zo blijkt ook op “Will you cry?”. Abrams slaagt erin om ons te laten terugblikken op onze eigen verloren liefdes, op het potentieel dat wij zelf helaas nog nooit in vervulling hebben zien gaan.
Dat ze fantaseert over alles wat had kunnen zijn, betekent niet dat Abrams deze relatie compleet romantiseert op Good Riddance. Op het countryachtige “This is what the drugs are for” zoekt ze naar manieren om haar verdriet en woede jegens de ander te verdoven, terwijl ze op het minimalistische “Fault line” stelt dat ze soms gewild had dat ze het eerder had beëindigd. Het zijn tegenstrijdige gevoelens die de Amerikaanse beschrijft, maar juist die tegenstrijdigheid maakt dat het zo’n realistische en eerlijke weergave is van het verwarrende rouwproces dat zich voordoet na een verbroken relatie. Het is een reminder dat rouwen geen lineair proces is, dat het ups en downs kent en dat gevoelens van gemis soms onmiddellijk afgewisseld kunnen worden met woede en spijt.
Abrams’ grootste wens is vrij simpel. Ze wil veranderen en gezondere manieren vinden om met haar problemen om te gaan. Waar sommigen het makkelijk vinden om te blijven hangen in bestaande patronen en weigeren te erkennen hoe problematisch dat is, wil de Amerikaanse deze patronen juist doorbreken. Op Good Riddance laat ze zien dat ze ontzettend hard haar best doet om beter te worden. Zo exploreert ze op het lieflijke “Full machine” op een hele eerlijke manier haar ongezonde gewoonte om zichzelf vast te blijven klampen aan anderen om zich zo beter te voelen. ‘I’m co-dependent / but trying hard not to be’, vertelt ze ons. Ook op “Difficult” is ze open over hoeveel moeite ze heeft met het verwoorden van wat ze nou precies voelt. Het is niet makkelijk om uit te leggen wat er nou echt in haar hoofd speelt, wat frustrerend kan zijn, maar de catchy, uptempo gitaren en drums creëren het hoopvolle gevoel dat het ooit wel goed komt met haar.
Het meest hoopvolle nummer is zonder twijfel de afsluiter “Right now”. Tegen melancholisch, dromerig snaarwerk vertelt Abrams ons over haar heimwee. Ze snakt naar haar ouderlijk huis, naar de plaats waar ze is opgegroeid, naar de rust en stilte daar. Ze mist de aanwezigheid van haar hondje en het horen van haar moeders telefoongesprekken in een andere kamer. Het is moeilijk, dat geeft ze toe, maar ze weet ook heel goed dat ze niets anders kan dan vooruitkijken en dat het juist positief is dat ze het verleden achter zich heeft gelaten. Hoe lastig het allemaal ook is, Abrams heeft zichzelf nooit zo levendig en als zichzelf gevoeld als nu. We zouden liegen als we zouden zeggen dat we geen waterige ogen krijgen van de manier waarop ze richting het einde van “Right now” blijft herhalen: ‘I feel like myself right now.’
Met Good Riddance heeft Gracie Abrams een wonderschoon debuut geleverd waar de jonge Amerikaanse ongetwijfeld heel erg trots op mag zijn. De samenwerking tussen haar en Dessner is een ontzettend geslaagde want zijn productie ondersteunt haar boodschappen volledig in plaats van deze onder te sneeuwen. Ze laat zichzelf op haar kwetsbaarst en volwassenst zien, schildert zichzelf nooit af als het grote verongelijkte slachtoffer waar we medelijden mee moeten hebben en weet ons hiermee meermaals tot tranen te roeren. Abrams biedt ons met haar debuutplaat een eerlijke, realistische weergave van de complexiteiten van depressie en angstgevoelens en de gevolgen die dat kan hebben op significante romantische relaties in je leven. De plaat is een werkelijke achtbaan van emoties, maar zoals we eerder al stelden, maakt juist de tegenstrijdigheid van haar gevoelens alles zo realistisch en herkenbaar. Good Riddance is het ultieme bewijs van Gracie Abrams’ talent en wij verwachten niets anders dan een hele mooie toekomst voor haar!
Op 7 oktober stelt ze Good Riddance voor in een uitverkochte La Madeleine in Brussel.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Right now”, ons favoriete nummer van Good Riddance, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.