Taken By Force is misschien wel de juiste omschrijving van de opmars die CIVIC de afgelopen jaren kende. ‘Geen kompassie’ lijkt dan ook de vaste leuze van de band te zijn, want hun sound en muziek is even hard als ze snel is. Punk van de bovenste plank zonder te vervelen, met andere woorden, en dat terwijl ze terloops nog enkele rake tikken aan gewillige schenen verkopen. Ook Flightless, het label van voormalig King Gizzard & The Lizard Wizard drummer Eric Moore, merkte dat er heel wat potentieel in zijn Australische landgenoten zat en gaf hen dan ook prompt een platencontract. Future Forecast was daar het bijzonder aangename resultaat van, met een logisch hitje op Studio Brussel als gevolg.
De eerste twee singles deden alvast het beste vermoeden. Waar de band op ep New Vietnam misschien nog iets te veel scherpe kantjes kende, was die ruwe rand op Future Forecast en al zeker tijdens deze laatste werkjes net ver genoeg afgerond zonder aan brutaliteit te verliezen. “End of The Line” en “Born In The Heat” zijn beide huzarenstukjes die los rechtdoor knallen zonder ook maar even halt te houden. Staalhard, catchy, slim en wild om zich heen zwaaiend. Zonder twijfel durven we deze twee bij hun beste werk plaatsen, zeker die laatstgenoemde.
“Blood Rushes” doet dan plotseling toch de wenkbrauwen wat fronsen. Eerst en vooral wisselen ze hun fuzzy gitaarsound in voor een samenspel tussen een akoestisch exemplaar en een brave elektrische gitaar. Om het een ballade te noemen is misschien wel licht overdreven, maar het tempo en de intensiteit gaan desondanks voor de bijl. Met daarbovenop teksten als ‘Blood rushes when I sing this song, can I feel it just a little longer’, gaat ons bloed nu niet meteen sneller stromen. Een gekke transformatie, maar misschien geen volledig onlogische.
CIVIC zit namelijk op een klassiek kantelpunt voor jonge bands: het gevreesde tweede album (als we New Vietnam als ep tellen). De band moet gevoeld hebben dat hun geluid geen carrière lang stand zou houden, dus is het geen al te grote verrassing dat ze op heel wat songs het roer om gooien. Dat ze met die iets akoestischere sound echter hun weg weten, bewijzen ze op titeltrack “Taken By Force”, die hun slimme en geliefde sound naadloos verbindt met de nieuwe wending. Songs als “Neighboorhoud Sadist” en ‘Trick of the Light” mochten wat ons betreft achter slot en grendel gebleven zijn. Het feit dat zowel de intro als de outro van het album nogal nutteloos zijn, werkt bovendien niet echt mee aan het enthousiasme.
Fans van het eerste uur moeten echter niet te veel vrezen: de band klinkt nog steeds sterk wanneer ze zich aan hun formule vansthouden. “Fly Song” is een van die nummers die we het best zo luid mogelijk zetten om ons vanuit een bureaustoel in een moshpit te wanen. De band bewijst met dit soort songs dat ze toch nog steeds op hun sterkst zijn wanneer ze er vol voor gaan. De liedjes zijn slim geschreven, zitten sterk in elkaar en getuigen van heel veel klasse in de schaduw van loeiharde chaos. Zo bewijst “Time Girl” verderop in de plaat nogmaals.
Taken By Force is geen verrassing. Had de band nog eens het truucje van Future Forecast overgedaan, zou niemand ontevreden geweest zijn. Het vijftal koos er echter voor om toch een nieuwe horizon te verkennen, met wisselend succes als gevolg. CIVIC bloeit duidelijk nog niet volledig open wanneer ze iets nieuws uitproberen, maar lijken daar vooral niet genoeg de tijd voor genomen te hebben. Met een nietszeggende intro en outro heeft Taken By Force dan ook een stuk minder om het lijf dan de vorige langspeler. Is deze iets te snel afgewerkt of hebben ze gewoon meer tijd gestopt in het experimentern? Dat zullen we hen waarschijnlijk zelf moeten vragen. Wanneer ze doen wat ze goed doen, is CIVIC alleszins nog een van de beste punkbands van het moment.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
