The Kooks @ Vorst Nationaal: Geen naïviteit, enkel doorwinterde klasse

In 2006 schoot er een komeet recht naar de top van de hitparades. Helemaal uit het niks verscheen ze aan de sterrenhemel. Het viertal uit Brighton aan de kust van Zuid-Engeland bleken prille twintigers te zijn die de magische formule blijkbaar gevonden hadden om een indierockhit in elkaar te knutselen. De band werd razendsnel opgepikt via het internet. Van streamingdiensten was er nog geen sprake en zo werden The Kooks een waar fenomeen op MySpace. Debuutsingle “Eddie’s Gun” zorgde voor een klein golfje in het radiolandschap, maar wanneer “Naïve” uitkwam zorgde dit voor een ware tsunami. Maar het bleef niet bij deze ene hit. Met “Ooh La” en “She Moves In Her Own Way” scoorden ze in ons land, en ver daarbuiten, hit na hit. Inside In / Inside Out was een regelrecht schot in de roos. Het legde de rockers geen windeieren want ze speelden op alle grote festivals in België. Daarbovenop deden ze ook alle grote concertzalen van ons landje aan. Zelfs zeventien jaar na hun debuut blijven The Kooks een graag geziene gast.

Het succes van Inside In / Inside Out werd nooit meer behaald, maar toch bleven ze met de regelmaat van de klok leuke singles afleveren. Nooit verdwenen ze helemaal van het toneel. Zo mochten we hen nog aanschouwen op Crammerock in 2021. Gisteren stond echter volledig in het teken van die uitstekende debuutplaat. Met een jaartje vertraging geraakten Luke Pritchard en zijn bende toch in Brussel om ondertussen al de zeventiende verjaardag, en niet de vijftiende zoals aangekondigd, te vieren. Voor het zover was mocht STONE Vorst opwarmen.

Op de tonen van “Hung Up” van Madonna verschenen ze ten tonele. Die intro werd al snel abrupt aan flarden gescheurd door de luide riffs die ons om de oren vlogen. Het viertal blaasde direct het stof uit onze oren. Met een echte wall of sound maakten ze als volleerde muzikanten indruk. Al kon je tussen die luide klanken de straffe melodieën duidelijk herkennen. “Let’s Dance To The Real Thing” vond zo de perfecte balans tussen georkestreerd lawaai en oog voor details. Het bleek de rode draad te zijn doorheen de set; gierende gitaren, groovy bas, wilde drums en straffe songs die live dat extraatje hebben. Zanger Fin Power sprak met zijn scouse accent de meute toe, geheel in zijn gekende stijl als klankbord voor de verloren jeugd. De handen gingen op elkaar en “Stupid” werd ingezet. STONE bewees dat ze de songs hebben, maar ook het talent op het ver te schoppen. Het halfuurtje kende enkel hoogtepunten en iets zegt ons dat we ze deze zomer aan het werk gaan zien op de festivals. Wij hebben één advies: ga dat zien!

Onder luid applaus wandelde zanger Luke Pritchard in zijn dooie eentje het podium op. Je moet het maar doen; enkel gewapend met zijn akoestische gitaar zette hij “Seaside” in en het publiek liet zich direct van zijn luidste kant horen. Het stond in schril contrast met “See the World” dat te bombastisch klonk. De geluidsman draaide net iets teveel bas in de mix. Een euvel dat gelukkig snel verholpen werd.

Luke Pritchard en gitarist Hugh Harris zijn overigens de enige twee van de originele bezetting die nog overblijven. Pritchard bedankte nederig de fans dat een album dat ze in hun tienerjaren geschreven hebben de tand des tijd doorstaan heeft. Die liefde was geheel wederzijds. De songs klonken vijftien jaar later veel grootser dan dat ze oorspronkelijk bedoeld waren. Een klein en fijn indiehitje als “She Moves In Her Own Way” heeft veel meer body in 2023. Iedereen ging rechtstaan op de banken en danste alsof er geen morgen komen zou. Ook al was de zaal niet volledig uitverkocht, de aanwezigen zongen uit volle borst die oude hits woord voor woord mee.

Het gevaar schuilt er natuurlijk in wanneer een album in zijn geheel gespeeld wordt dat je ook de mindere songs erbij moet noemen. “I Want You” en “Jackie Big Tits” lieten de set even in slaap wiegen. Muzikaal was er niks op aan te merken maar in een normale set zouden deze songs plaats moeten maken voor een hitje. Die hits volgenden van het moment Inside In / Inside Out erop zat. Pritchard daagde de fans uit om dan vol de gas in te duwen met “Always Where I Need To Be”. “Do You Wanna” kleurde dan weer mooi buiten de lijntjes en maakte duidelijk dat de band niet is blijven teren op het succes van Inside In / Inside Out. Hugh Harris liet zich volledig gaan op de gitaar zodat we een stomende versie te horen kregen. The Kooks klinken bijna twintig jaar diep in hun carrière nog steeds relevant en fris.

Na een uur en een kwart hielden ze het even voor bekeken. Iedereen zat natuurlijk nog te wachten op die ene megahit “Naïve”. De fans werden op hun wenken bediend. Dé hit van Inside In / Inside Out hadden ze opgespaard voor het einde van de set. Terecht want alles kwam samen in dit nummer. De fans waren uitzinnig en de band genoot zichtbaar. De lucht werd nog een laatste keer uit de longen geperst. Het spelplezier dat The Kooks uitstraalden gedurende anderhalf uur verraadde dat ze nog geen interesse hebben om er te brui aan te geven. Als je het aan Pritchard zou vragen komt hij binnen enkele jaren nog eens dit debuut van voor naar achter spelen. Ook wij zullen er bij zijn want er zat in Vorst geen spatje sleet op The Kooks.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Seaside
See the World
Sofa Song
Eddie’s Song
Ooh La
You Don’t Love Me
She Moves In Her Own Way
Bad Habit
Connection
Cold Heart
I Want You
Jackie Big Tits
Closer
Always Where I Need To Be
If Only
Do You Wanna
Got no Love
Junk of The Heart (Happy)