© CPU – Nathan Dobbelaere
Dag twee van Crammerock 2021 begon grijs en kil, maar het duurde niet lang alvorens de zon door de wolken brak. Ondanks het stevig feestje op vrijdagavond leek het publiek er zaterdag nog enorm veel zin in te hebben. Niet verwonderlijk: na al die maanden stilzitten wil iedereen gewoon weer feesten en plezier maken, en het festivalterrein van Crammerock was daar zaterdag met een gevarieerde affiche de ideale locatie voor.
Go_A
© CPU – Nathan Dobbelaere
Mensen die zich wensten onder te dompelen in een taalbad konden terecht bij Go_A, de Oekraïense band die na haar deelname aan het voorbije Eurovisiesongfestival niet veel introductie meer nodig heeft. De band speelde afgelopen vrijdag nog op Factory of Sweetness een set in de vooravond, maar in Stekene kregen ze de bedenkelijke eer om het hoofdpodium zaterdagmiddag te openen. Voor zangeres Kateryna Pavlenko, gitarist Ivan Hryhoriak, percussionist Taras Shevchenko en multi-instrumentalist Ihor Didenchuk was dit geen enkel probleem. Pavlenko was voor de gelegenheid nog eens gekleed in haar opvallende Songfestivaloutfit, en overtuigde Crammerock meteen met haar indrukwekkend stemgeluid. Met hun aanstekelijke mix van moderne elektronische beats en Oekraïense folklore kreeg Go_A de verzamelde massa in een mum van tijd aan het dansen. De single “SHUM” werd al vrij vroeg in de set opgenomen; en die zorgde zoals verwacht voor een indrukwekkend hoogtepunt. Toch bleef het niet beperkt tot deze ene hit, ook de overige nummers lieten het publiek extatisch rondspringen. Zo bleek Go_A de ideale openingsact te zijn voor deze tweede festivaldag.
High Hi
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na het dansfeest van Go_A had Stekene duidelijk nood aan een stevige drinkpauze, want zodra de band het podium verliet, liep ook de tent grotendeels leeg. Het Leuvens trio High Hi had vervolgens de onaangename opdracht om de achtergebleven meute toch nog aan het dansen te krijgen. High Hi stond de afgelopen weken al zowat op elk Vlaams festivalpodium en bracht op Crammerock maar liefst de derde show op twee dagen tijd. Naar eigen zeggen stonden ze op het podium ‘met een zotte kater’, maar van enige vermoeidheid was bij de groep in elk geval amper sprake. High Hi speelde zoals gewoonlijk met oeverloos plezier en een ongelooflijke dynamiek, ook al sloeg het ditmaal wat langzamer over op het vermoeide publiek. De singles “94A9”, “Alligot” en “Firepool” kregen dat publiek weer wat wakker, maar het was vooral een uitgesponnen versie van “Daggers” die iedereen aan het bewegen en meezingen kreeg. Op Crammerock brachten zangeres-gitariste Anne-Sophie Ooghe, zanger-drummer Didi Gonzalez en bassist Koen Weverbergh ondanks de vermoeidheid dus een geslaagde set.
DIKKE
Ons eerste concert in de Club was er eentje zoals we die daar al vaak gezien hebben. Een niet bijster originele DJ duwt af en toe op een knopje terwijl een MC krampachtig in de micro brult. Het was al snel duidelijk: de show van DIKKE was geen vette. Het publiek mocht dan wel helemaal mee zijn, de show was voorspelbaar en kende geen hoogtepunten doordat er te weinig afwisseling in de nummerq zat. De hype rond DIKKE zal niet snel minderen met zijn succesalbum 130 Kilo, maar een tikkeltje meer creativiteit zou zijn optreden meteen al wat interessanter maken. De boel bij elkaar roepen kan iedereen, maar de luidste bruller wint niet altijd.
SONS
© CPU – Nathan Dobbelaere
Mensen die de alternatieve rock van High Hi al iets te luid vonden, hadden zich nadien best uit de voeten gemaakt bij het hoofdpodium, want bij SONS werden de gitaren nog wat harder bespeeld. Deze voormalige winnaars van De Nieuwe Lichting hadden de afgelopen zomer maar een handvol concerten in hun agenda staan en op Crammerock traden ze voor het eerst ook op zonder beperkende COVID-maatregelen. Het bruiste op het podium dus van de energie. De band koos om te starten met het nieuwe nummer “Succeed”, maar dit weerhield het publiek niet om vrolijk te beginnen bewegen. “Waiting on My Own”, “I Need a Gun” en “White City” werden vervolgens in een stevig salvo afgevuurd en staken het vuur helemaal aan de lont. De garagepunk van SONS’ debuut Family Dinner staat live als een huis en wist de tent van Crammerock helemaal te verpletteren. Het tempo van de set werd op geen enkel moment teruggeschroefd. Tot groot plezier van het publiek behoorden ook de nieuwe nummers tot de categorie ‘harder en sneller’, en zo sloeg SONS er in om al heel vroeg op de middag het hoofdpodium volledig te verschroeien.
De Mens
© CPU – Nathan Dobbelaere
Een beperkte portie gitaargeweld bij De Mens, maar het enthousiasme van het publiek was er in elk geval niet minder om. De groep rond zanger-gitarist Frank Vander linden toonde zich zoals gewoonlijk als de sympathiekste band uit Vlaams-Brabant en bracht een fijne selectie van nummers uit hun twaalf albums. Vanaf de eerste tonen van “Dit is mijn huis” werd luid meegezongen en met de disco van “Nooit genoeg” werd de tent al vroeg omgetoverd in een dansfeest. Drummer Dirk Jans en bassist Michel De Coster zorgde voor een heerlijk ritme, terwijl toetsenist David Poltrock verder aanvulde met gloedvolle keyboards. Op Crammerock bracht het viertal een set waarin alle klassiekers terug te vinden waren, maar ook een nieuw nummer, “Waar is de liefde?”, werd voorgesteld. Het catchy nummer paste prima in de set, maar het waren de aansluitende klassiekers “Kamer in Amsterdam”, “Zonder verlangen” en “Irene” die het optreden naar een vroege climax brachten. Wie dacht dat De Mens hier zou ophouden had het aan het verkeerde eind, want ook “En in Gent”, “Maandag” en “Ergens onderweg” werden nog met veel enthousiasme gebracht. Wanneer het laatste nummer uitstierf, werd de tekst nog lang gebruld door het publiek. De band verliet na een diepe buiging voor het publiek met een brede grijns het podium, en liet duizenden gelukkige fans achter.
Whispering Sons
© CPU – Nathan Dobbelaere
Buiten scheen de zon, maar op het hoofdpodium pakten donkere wolken zich samen van zodra Whispering Sons het podium betrad. Niet dat de Belgische postpunkband met een slecht humeur op het podium stond, maar hun donkere muziek stond in schril contrast met de vrolijke meezingers van De Mens. De geluidsmix zat in het begin van het optreden nog niet helemaal goed; tijdens opener “Dead End” ging de stem van Fenne Kuppens nog wat verloren tussen de rest van de muziek. “Heat” klonk nadien een stuk beter en klonk live nog meer als Joy Division dan op laatste album Several Others. Die band is dan ook een duidelijke inspiratie voor Whispering Sons, en net als Joy Division staat Whispering Sons ook cool op het podium. Dit hoort bij de geloofwaardigheid van de nummers, maar op Crammerock was de band toch eerder een vreemde eend in de bijt. Whispering Sons bracht een degelijk optreden, maar wist met hun duistere postpunk en coole podiumact het publiek niet de hele tijd enthousiast te houden.
De Jeugd Van Tegenwoordig
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het was al snel duidelijk dat er veel mensen voor De Jeugd Van Tegenwoordig waren afgezakt naar Stekene. De tent zat goed vol en vanaf de eerste tonen van “Hollereer” veranderde het publiek in een vrolijk dansende mensenmassa. Faberyayo begon meteen te crowdsurfen en dit zweepte Crammerock verder op om te gaan bewegen. Met de stevige beats in nummers als “Gekke boys” en “Buma in mijn zak” zakte de sfeer geen seconde in elkaar. Op het einde van dit laatste nummer werd gevraagd of er in België nog een beetje liefde voor De Jeugd Van Tegenwoordig is, wat natuurlijk kon rekenen op een uitzinnige reactie van het publiek.
De Jeugd Van Tegenwoordig bracht op Crammerock hun eerste festivalshow sinds ruim twee jaar en het was duidelijk dat ze met ongelooflijk veel plezier op het podium stonden. Ze maakten tijd voor flauwe grapjes (Willy Wartaal werd aangekondigd als speciale gast, “Sterrenstof” als een onbekend nummer) en bespeelden probleemloos het publiek. Alle hits stonden op de setlist en brachten het publiek in extase, maar de gekke beats van “De formule” zorgden wat ons betreft voor het absolute hoogtepunt. Wat een feest!
Glints
Terwijl het publiek aan het hoofdpodium werd ingepakt door Tourist LeMC, besloten wij af te zakken naar de Clubtent, waar de Antwerpse rapper Jan Maarschalk Lemmens zich als Glints klaarmaakte voor zijn set. In tegenstelling tot Johannes Faes die op het hoofdpodium een hele liveband had meegebracht, deed Glints het in de Club helemaal alleen. Ondersteund door een pompende backingtrack rapte hij er op los en bracht hij een intens optreden. Een gepaste lichtshow ondersteunde de act, en ook het uitvoerig gebruik van de rookmachine droeg bij tot de zweterige sfeer van het optreden. Vanaf de opener “Choirboys” tot het afsluitende “Bugatti” zette Glints de club helemaal naar zijn hand en bewees hij aan wat voor indrukwekkend tempo hij teksten kan uitspuwen. “Gold Veins” en de coole single “Lemonade Money” kregen iedereen aan het meezingen en -dansen en maakten van de Club een stomende nachtclub.
The Charlatans
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het was alweer van 2015 geleden dat Britpopband The Charlatans nog eens op een Belgisch podium te vinden was; tijdens de promotour van hun laatste album Different Days lieten ze ons landje helemaal links liggen. De groep uit Manchester stond in de jaren negentig mee aan de wieg van de Britpop, maar wist minder zijn stempel te drukken op het tijdperk dan pakweg The Stone Roses, Oasis of Blur. Toch leverde het viertal rond zanger Tim Burgess enkele sterke albums en hitsingles af, dus wij keken er wel naar uit om hen nog eens live aan het werk te zien.
Tim Burgess, die met zijn opvallende kapsel de laatste tijd wat op Andy Warhol lijkt, liep regelmatig met zijn smartphone te filmen of foto’s te maken en zocht ook regelmatig interactie met het publiek. Gitartist Mark Collins, bassist Martin Blunt en drummer Peter Salisbury stonden met de gebruikelijke Britse cool op het podium en focusten zich voornamelijk op de muziek. Die was zeker niet slecht, maar leek Crammerock toch niet de hele tijd te kunnen bekoren.
Met nummers als “One to Another”, “Let The Good Times Be Never Ending” en “North Country Boy” zette The Charlatans degelijk in, hoewel in dit laatste nummer de stem van Burgess wat verloren ging in de geluidsmix. Voor het eerste hoogtepunt was het uiteindelijk wachten tot de hit “Just When You’re Thinkin’ Things Over”, en die stond gelukkig nog steeds als een huis. Ook “The Only One I Know” wist het publiek mee te krijgen, maar op het einde van het optreden bleef het enthousiasme bij een uitgesponnen versie van het indrukwekkende “Sproston Green” beperkt. Voor het publiek van Crammerock was de muziek van The Charlatans dus toch niet zo tijdloos.
The Kooks
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na The Charlatans mocht met The Kooks een ander Brits icoon het podium betreden. Zij hadden de vijftiende verjaardag van hun debuut Inside In/Inside Out te vieren en brachten in Stekene dan ook een uitgebreide selectie van nummers uit deze bescheiden klassieker. De band had er duidelijk zin in: Luke Pritchard bleek als vanouds de ideale frontman om een groot publiek enthousiast te maken. Ze trapten hun optreden af met een makke versie van “Always Where I Need To Be”, maar met een snedig “Eddie’s Gun” gooiden ze al gauw een bommetje in de tent.
Zo goed als elk nummer van Inside In, Inside Out werd live gebracht, en deze nummers mochten ook op een uitzinnige reactie van het aanwezige publiek rekenen. “Seaside”, “Ooh La” en “She Moves in Her Own Way” waren zoals verwacht hoogtepunten. Het geluid van de akoestische gitaren, toetsen en de ritmesectie zat helemaal goed, waardoor de nummers warm tot leven kwamen. De setlist was bovendien slim samengesteld, met een goede afwisseling tussen nummers uit de debuutplaat en klassieke singles. Een lange, psychedelische versie van “Do You Wanna” maakte het meeste indruk en bracht de mensen vrolijk aan het dansen.
“Naive” was de gedoodverfde afsluiter en deed de tent even uit haar voegen barsten. De massa liep over van jeugdsentiment en schreeuwde de tekst uit volle borst mee alsof het nog steeds 2006 was. De glunderende blik van Luke Pritchard sprak nadien boekdelen: The Kooks brachten een show die aan alle verwachtingen voldeed.
dEUS
© CPU – Nathan Dobbelaere
Gisteren nog in Maastricht, en vandaag alweer op een Belgisch podium: de festivalzomer van dEUS is toch een heel stuk drukker dan oorspronkelijk gepland. Ons zal het in elk geval niet deren, want dEUS behoort nog steeds tot de top van de Belgische alternatieve muziek. Ook in Stekene werd dit nogmaals bewezen, al begon de groep met wat technische tegenstand. Omdat de geluidsmix nog niet volledig op punt stond, sloeg “The Architect” niet zo hard in als we gewenst hadden. Gelukkig speelde de band met een aanstekelijk enthousiasme verder, en met een gloedvolle versie van “Constant Now” was de valse start al gauw weer vergeten.
Voor Crammerock bracht dEUS grotendeels een ingekorte versie van de setlist die ze eind augustus brachten op Leuven Air. Veel klassiekers dus, met een selectie uit alle albums die de band de afgelopen decennia heeft uitgebracht. De belpopklassieker “Instant Street” was een vroeg hoogtepunt, en dan niet alleen het rustige eerste deel, maar ook de indrukwekkende finale waarin Barman, Pawlowski en Janzoons de gitaren en viool in gevecht lieten gaan. Verder bracht dEUS geen enkel minderwaardig nummer. “Quatre mains” klonk cool als vanouds, “Hotellounge” heerlijk weemoedig en “Sun Ra” als de indrukwekkende livefavoriet die het nog steeds is. Toch was het “Suds & Soda” dat Crammerock echt deed ontploffen, met de klassieke alarmriff en een luid meegebruld refrein. “Put the Freaks up Front” en “Roses” waren als bisnummers nog extra kersen op de taart.
Tom Barman had zich voor de gelegenheid niet gekleed in een hemdje, maar betrad het podium in een leren jas. Een hint voor een nieuwe richting die dEUS zal inslaan? We hebben er het gissen naar, want ook op Crammerock bracht de band geen nieuw werk. Op een nieuw album blijft het wachten tot 2022, maar wanneer we in de tussentijd dEUS nog regelmatig live aan het werk kunnen zien, is die honger snel gestild.
Compact Disk Dummies
Het was al een feestelijke dag geweest, maar Compact Disk Dummies was niet van plan om het publiek van Crammerock te laten stilzitten. Ze hadden de eer om na dEUS als laatste band op te treden op het hoofdpodium, maar moesten het wel stellen met een deels leeggelopen tent. Het kon Lennert en Janus Coorevits weinig deren, want ze brachten een aanstekelijke show waarbij het onmogelijk was om stil te blijven staan. Dit werd extra versterkt door het feit dat de nummers elkaar in snel tempo opvolgden, met amper pauze tussendoor.
Met “On Repeat” werd knallend afgetrapt. De vette beats van “Neon Fever Dream” legden nadien het tempo iets lager, maar lieten niet toe om stil te blijven staan. Fans van dEUS die op de dansvloer vertoefden, moeten blij verrast geweest zijn om Tom Barman vervolgens tijdens “Satellites” het podium te zien betreden. Hij bracht het grappig parlando dat hij ook al op de single had ingesproken en zijn gastrol zorgde voor een eerste verrassing in de show. En er zouden er nog meer volgen, want Lennert Coorevits is niet iemand die zomaar stil kan blijven zitten. Als een bezetene danste hij in het rond en dook hij in het publiek om te crowdsurfen en om een tentpaal te beklimmen. Het publiek at de hele tijd uit zijn hand en werd door het enthousiasme op het podium alleen maar meer aangezet tot dansen.
Het optreden van Compact Disk Dummies denderde voorbij als een grote feestbus; iedereen aan boord amuseerde zich kostelijk. Een funky versie van “Cry for Me” werd enthousiast onthaald, waarna meezinger “I Remember” insloeg als een bom en een lange outro kreeg om iedereen zo lang mogelijk aan het dansen te houden. Ook successingle “The Reeling” kreeg een uitgesponnen versie die het publiek compleet los deed gaan.
De afsluitende dag van Crammerock 2021 was er eentje waarop het hoofdpodium meermaals werd platgebombardeerd door stevige gitaarbands, maar Compact Disk Dummies bewezen dat Crammerock toch ook gewoon veel zin had om de benen nog eens los te gooien. De organisatie mag terugkijken op een geslaagde editie, en het publiek kan weer uitkijken naar een volgend feestje. De festivalzomer loopt stilaan ten einde, maar het belooft in elk geval nog een bijzonder muzikaal najaar te worden.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
