Altın Gün @ Ancienne Belgique: Zwoel afscheidsfeestje

De Anatolische pyschedelische rockformatie Altın Gün was gisteren opnieuw in het land. Het zestal dat voor 4/6 bestaat uit Nederlandse muzikanten en aangevuld wordt door twee Turks sprekende zangers, kan al terugkijken op een rijkelijk gevulde carrière. Vorig jaar brachten ze namelijk nog hun vijfde album Aşk uit (als we coronaplaat Âlem meetellen) en ze maakten al passages op Rock Werchter en Pukkelpop. Spijtig genoeg kan het feestje niet eeuwig blijven duren: frontvrouw Merve Daşdemir kondigde onlangs aan de band te verlaten na de huidige tour. De Ancienne Belgique bleek het ideale decor voor haar afscheidsparty in België. Of we ondanks dat afscheid toch nog een ‘Gouden Dag’ zouden beleven – want dat is wat de bandnaam in het Nederlands betekent – viel nog af te wachten.

De avond aftrappen mocht het Nederlandse trio Housepainters, dat zichzelf beschrijft als een mengelmoes tussen wavepunk en dub. Tijdens hun liveperformance in de AB hoorden we echter meer invloeden van groepen zoals Kraftwerk, die natuurlijk de weg baanden voor zowat elke elektronische muziekgroep die erna kwam. Zo was klaarblijkelijk ook het geval voor Housepainters. Qua instrumenten waren de taken vrij gelijk verdeeld: de bezetting bestond uit een bassist, een drumster en een toetsenist die soms ook zijn weg naar de bongo’s en overige (elektronische) percussie vond. Alledrie namen ze afwisselend de taak van vocalist op zich: deze vocalen leken vaak meer op spoken-word dan echt gezang, maar het paste wel binnen het plaatje dat Housepainters probeerde schilderen. Hun muziek deed ons bij momenten ook denken aan Affaire, het jonge Limburgse elektronische project van Michiel Ritzen en Nick Caers. Het drietal uit Amsterdam bracht ons wel in beweging, maar we vonden wel dat de drums bij momenten wat statisch werden gespeeld. In principe een heel degelijke openingsset om ons voor te bereiden op anderhalf uur Altın Gün!

Op de tonen van wat klassieke Turkse psychedelia betraden de leden van Altın Gün om tien voor negen de planken van hun heiligdom voor die avond. Zonder al teveel dralen werden de eerste noten van “Şeker Oğlan” ingezet, dat speciaal voor de gelegenheid in een nieuw psychrockjasje werd gestoken. Pas toen frontman Erdinç Ecevit begon te zingen, herkenden we de tekst van het nummer: was dit een signaal van de band dat ze klaar zijn voor een verandering in de lineup en al meteen willen evolueren, of was het puur toeval? We hadden er het gissen naar, maar het maakte ons wel benieuwd naar wat nog volgen zou. Bij “Su Sızıyor”, de laatste albumsingle van Aşk, werden we alvast getrakteerd op een eerste dansmoment: het was slechts een voorbode van de corpus dat de groep op ons ging afvuren. Dat nummer werd snel gevolgd door de nieuwe originele single “Vallahi Yok“, die de band eerder deze week uitbracht. Originele nummers zijn niet bepaald het handelsmerk van de groep: het overgrote merendeel van de nummers die Altın Gün brengt, zijn covers van oude Turkse klassiekers of traditionele folksongs van in het verre Anatolië. Daarom is het altijd een aangename verrassing als de band er in slaagt om, zoals in dit geval, een knappe folkrocksong in elkaar te knutselen en die vooral live over te brengen.

Na deze nieuwere nummers werd de set wat rustiger, met “Bir Sigara Iç Oğlan” en het nog onuitgebrachte “Gönül Daği”. Het is pas op dit moment dat we echt begonnen merken dat er precies iets mis zat in de vibe tussen de bandleden. Merendeel van de setlist werd op een vrij geroutineerde manier gebracht en er kon slechts op enkele momenten een glimlach vanaf, ondanks het enthousiaste gejoel van het publiek dat zich – terecht – meer liet leiden door de aanstekelijke funky muziek dan de stage presence van de band. Toen Merve Daşdemir voor de hele zaal aankondigde de groep binnen een maand te verlaten, weerklonk er dan ook veel weemoed in de zaal, gevolgd door een enkele ‘We love you Merve!’ van een duidelijk geëmotioneerde toeschouwer. Hoewel de twee zangers de meeste nummers vrij expressieloos brachten, liet dat de AB duidelijk niet aan hun hart komen. Er werd volop gedanst en meegezongen, en de temperatuur in de kamer deed ons wanen in het Mediterraanse Zeegebied te verkeren. De groep zakte met de twee nummers wat in een dal, maar klom er snel terug uit met het hyperzwoele “Leylim Ley”, dat op veel bijval van de toeschouwers kon rekenen.

Met “Leyla” en “Badi Sabah Olmadan” kregen we een lekker stukje psychedelische rock geserveerd en bereikten we een van de vele muzikale hoogtepunten van de avond. De groep mocht dan wel een statisch voorkomen hebben, dat wil nog niet zeggen dat ze geen goeie muzikanten zijn, integendeel. Gitarist Thijs Elzinga kreeg meer dan eens de kans om uit te blinken, bijvoorbeeld op het broeierige “Rakıya Su Katamam”, dat uitmondde in een mooie gitaarsolo, maar ook percussionist Chris Bruining kreeg enkele solo’s aan zich toegewezen. Toch blijft het hart van de band nog altijd kloppen door de aanstekelijke baslijnen van oprichter Jasper Verhulst en de funky drumpartijen van Daniel Smienk. De ritmesectie zorgde er gisterenavond nog maar eens voor dat geen enkele heup onbewogen bleef, zoals bijvoorbeeld bij fan favorites “Vay Dünya” en “Goca Dünya”. Eindigen deden we met “Süpürgesi Yoncadan”, een van hun bekendste nummers.

Gelukkig werden we in de bisronde nog getrakteerd op drie extra nummers, waaronder “Yekte” dat op een veel hevigere manier werd gespeeld dan op plaat. Symbolisch Merve uitwuiven deden we dan weer met “Yali Yali”, waarvan de riff iets weg leek te hebben van “Our Darkness” van Anne Clarke. Anatolische psychedelische folkrock of Britse synthwave? We laten het in het midden. Nadat de zangeres haar laatste zinnen had gezongen verdween ze van het podium, waarna de rest van de bandleden ons nog trakteerde op een uiterst opzwepende outro, gevuld met solo’s van ieder bandlid. Vooral de keyboardkunsten van Erdinç Ecevit kwamen hier mooi naar voren. Moeten we het symbolisch noemen dat de band nog zo lang bleef doorjammen nadat Merve het podium verliet, als in het begin van een nieuw hoofdstuk? We mogen het hopen, want Altın Gün blijft nog altijd een geweldig goeie groep die muzikaal steeds blijft overtuigen.

Altın Gün wist in de Ancienne Belgique opnieuw het publiek te overtuigen van hun kunnen en liet ons dansen tot we erbij neervielen. Zij het van een gebrek aan energie, of aan een overdosis hitte. Het is alvast op zijn minst spijtig te noemen dat Merve Daşdemir haar tijd bij de band laat voor wat het is, maar hopelijk slaagt de groep erin zichzelf op de één of andere manier heruit te vinden. Wie Altın Gün nog wil zien vooraleer de zangeres voorgoed verdwijnt in de mist van het onbekende, kan nog terecht op een van de shows in Duitsland, Oostenrijk en Nederland. Nadien verlaat Merve de band definitief.

Op maandag 15 juli staat Altın Gün voor het eerst na de exit van Merve Daşdemir weer op Belgische bodem en dat op Gent Jazz. Enkele dagen later, op donderdag 18 juli, staat het Nederlandse gezelschap ook op Dour.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Şeker Oğlan
Su Sızıyor
Vallahi Yok
Bir Sigara Iç Oğlan
Gönül Daği
Leylim Ley
Rakıya Su Katamam
Yüce Dağ Başında
Vay Dünya
Kolbastı
Leyla
Badi Sabah Olmadan
Şad Olup Gülmedim
Cemalım
Goca Dünya
Çiçekler Ekiliyor
Süpürgesi Yoncadan

Kırşehirin Gülleri
Yekte
Yali Yali