Het is al meer dan twintig jaar geleden dat de Canadese hardcorepunkband Fucked Up voor het eerst zijn muziek de wereld instuurde. Het gemiddelde tempo van de nummers is ondertussen wat gedaald, al wil dat niet zeggen dat het er op het nieuwe album rustig aan toe gaat. Over de naam is – net als over de hele productie van deze langspeler – niet al te lang nagedacht. Apart van elkaar werkten de bandleden elk maximum 24 uur aan de tien songs op de plaat.
Leadgitarist Mike Haliechuck wilde eind 2019 weten wat hij op een dag kon opnemen. Hij dook de studio in en drie sessies van acht uur later was de ruggengraat van Fucked Ups kortste album een feit. Om trouw te blijven aan het 24-uurconcept hoorde drummer Jonah Faro Haliechucks creaties pas in de studio, waarna hij er drums aan toevoegde. Door de pandemie en de finalisatie van hun project Year of the Horse verschoof het album even naar de koelkast. Ten slotte moest enkel zanger Damian Abraham, die trouwens voor het eerst sinds 2014 weer teksten schreef voor Fucked Up, zijn vocals nog toevoegen en nu ziet One Day vandaag eindelijk het daglicht.
Het eerste nummer van de tracklist is meteen representatief voor wat nog komen zal. Het is duidelijk welke richting Fucked Up uit wil: niet te veel tralalaatjes, gewoon terug naar de pure hardcorepunk. Dat is ook het doel dat Haliechuck voor ogen had toen hij in de studio dook: teruggaan naar de core van de band. Met “Found” lukt dat alvast. Abrahams enthousiasme werkt uitstekend als opening en het refrein is aanstekelijk, al gaat het over een iets minder aanstekelijk thema, namelijk kolonialisme en het feit dat we het daar nog zo weinig over hebben in deze moderne tijd.
Zo begint ook het volgende liedje. Na een speelse intro, begint Abraham te zingen over een bootreis op een stormachtige zee. Het verhaal dat de zanger vertelt op “I Think I Might Be Weird” is ietwat absurd, maar hij denkt dan ook ‘dat hij een beetje raar zou kunnen zijn’, wat het vleugje zelfreflectie dat in dit album terugkomt goed onderstreept. Muzikaal verrijkt Fucked Up de track met vioolachtige klanken op de achtergrond. Een van de weinige extra instrumenten op het album trouwens: de Canadese band kiest voluit voor het gitaar-bas-drumsrecept doorheen hun nieuwe plaat en slaagt zo in Haliechucks opzet om na enkele muzikale experimentjes op Year of the Horse en Dose Your Dreams terug te keren naar hun roots. Puristen zullen het een verbetering vinden, maar op sommige tracks voelt de keuze toch beperkend aan.
Met One Day toont Fucked Up aan de buitenwereld dat ze niet zo goed weten hoe ze moeten dealen met de tijd die voorbij vliegt. Na meer dan twintig jaar carrière twijfelen ze over hun plaats in de punkrockwereld. In “Nothing’s Immortal” toont Abraham die onzekerheid en vraagt hij zich kritisch af of hij nog wel jong genoeg is om mee te draaien in de scene: ‘Ik blijf dat oude punkliedje horen, tegenwoordig klinkt het allemaal zo anders / … / Ik wilde dat ik het hetzelfde kon laten klinken.’
Die onzekerheid laat zich ook doorschijnen in “Broken Little Boys” en “Huge New Her”, waarbij we soms het gevoel krijgen dat ze eerder opvulling zijn omdat ze geen uitgesproken karakter hebben. De gitaarsolo’s zijn lichtpuntjes die het geheel wat naar boven trekken. Afzonderlijk van elkaar zijn de nummers niet slecht, maar om het album mooi rond en verscheiden genoeg te maken is het iets teveel van hetzelfde. Op “Falling Right Under” gaat het er dan weer meer downtempo, zeker in het refrein, wat wel voor een leuke afwisseling zorgt.
“One Day” is naast een verdiende titeltrack ook de langste song en werd uitgebracht met bijhorende videoclip. ‘Een dag is simpelweg een deur naar de volgende’ beschrijft goed waarover het album gaat: de tijd die voorbijgaat, vergankelijkheid en afscheid nemen van bekenden. Door de lengte weet het lied ons niet volledig te overtuigen, de gitaarsolo van Haliechuck doet dat gelukkig wel. Diezelfde Haliechuck neemt in “Cicada” de zang voor zijn rekening. Melodieus is dit het sterkste nummer van de plaat: het komt niet zo bombastisch binnen omdat de gitarist zijn stem veel minder schor is dan die van Abraham, maar ook omdat ze echt onderdeel is van de melodie, in tegenstelling tot het droge geschreeuw elders. Door te zingen over het afscheid van een overleden vriend geeft Haliechuck mee hoe relatief tijd eigenlijk is, en zo draagt dit nummer perfect bij aan het thema van One Day.
Met One Day brengt Fucked Up een album over innerlijke zelfreflectie en de tijd die voorbij tikt. Het 24-urenidee blijkt aan de finish zowel een sterkte als zwakte. Zo’n degelijk album in elkaar weten te boksen op zo’n korte tijd is knap. Aan de andere kant wordt duidelijk dat de nummers in dezelfde workflow opgenomen zijn; een beetje meer variatie tussen de songs was welkom geweest. Niettemin heeft de Canadese groep het zeker niet opgefucked en zullen liefhebbers van het genre zich vermaken met deze plaat vol elektrisch gitaargeweld en ruw stemgeluid.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Found”, ons favoriete nummer van One Day, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
