Wallows @ Ancienne Belgique (AB): Hysterie in de woonkamer

Wallows zal voor altijd de band blijven die zijn bekendheid deels te danken heeft aan de roem van Dylan Minnette. Zijn rol in 13 Reasons Why leverde hem heel wat extra faam op, waardoor zijn bandje ook al snel grotere zalen kon krijgen. De man vormt de basis van het trio dat live wordt versterkt met drie extra muzikanten. Met zijn zessen speelde Wallows dus in een uitverkochte Ancienne Belgique dat door een heel jong publiek gevuld was en bij ieder rustig moment alles moest en zou volkrijsen.

De opening was weggelegd voor MAY-A. De Australische zangeres is een veelbelovende nieuwe act aan het firmament die met haar aanstekelijke TikTok-indie doet wat iedereen in dat genre tegenwoordig doet. De zaal was al aardig gevuld en bijgevolg was er al veel enthousiasme te ervaren binnen het publiek. Er werd gezongen en gesprongen alsof dit de hoofdact was. MAY-A kan je misschien herkennen als de stem op “Say Nothing” van Flume, en dit was dan ook de afsluiter van haar set. Alleen maakte ze er een snedige rocksong van, waardoor er toch een extra dimensie aan het liedje kwam. Dat maakte haar overdadig gebruik van backtrack en de clichématige performance toch wat goed.

Klokslag negen uur mocht Wallows verwelkomd worden onder oorverdovend applaus. Met Tell Me That It’s Over heeft de band een nieuwe plaat om voor te stellen en daaruit kregen we dan ook het merendeel van de set voorgeschoteld. Het album verscheen vorig jaar, maar dat is tijd genoeg geweest voor iedereen om alles uit het hoofd te leren. Al van bij opener “Hard to Believe” gingen de keelgaten wagenwijd open en werd de tekst meegebruld. Dat zou zo het hele concert blijven, waardoor er zeker aan enthousiasme geen gebrek was.

Frontman en uithangbord Dylan Minnette is als bandlid niet altijd de belangrijkste schakel. Zo deed mede-frontman Braeden Lemasters ook aardig zijn duit in het zakje. Het gebeurde namelijk veel dat de twee afwisselend zongen, waardoor er een leuke dynamiek ontstond in het zanggedeelte. Beide zangers hadden wel niet altijd de sterkste stem, wat ervoor zorgde dat sommige nummers op het randje van toonvast worden gezongen, maar dit droeg wel bij aan de lo-fi-vibes die sommige nummers bevatten.

Minnette is ook een multi-instrumentalist en dat werd al meteen duidelijk bij “I Don’t Want To Talk”. Het uptempo en dansbaar liedje werd door hem versterkt met een mondharmonica. Later zou hij ook nog een tamboerijn (met hels gekrijs) in de handen nemen en bij “Quarterback” wisselde hij zelfs even van met plaats met drummer Cole Preston. Preston zorgde ervoor dat we een nummer met echte The Strokes-invloeden te horen kregen en zo zorgde de band altijd voor iets verfrissend in de set.

Toch waren de twintig nummers die ze speelden misschien iets te veel. Zeker als vele songs hetzelfde tempo en dezelfde melodie bevatten. Op die manier kwamen de liedjes van de nieuwe plaat soms wat te veel over als vulling. “Hurts Me” is slechts een slappe indiepopsong en “At The End of the Day” is zoals een late avond meestal voelt; slaapverwekkend. Liedjes als “1980s Horror Film II”, waarbij de titel erg makkelijk werd meegebruld, gaven de set dan wel weer energie. Zeker toen Lemasters het volledige podium verkende en met plezier rozen in ontvangst nam.

Het gebeurt ook veel dat Amerikaanse bands naar België komen en vertellen over de lekkere wafels die ze aten. Wat minder gebeurt, is dat ze ook een wafel krijgen op het podium. Drummer Cole Preston mocht de honneurs waarnemen en eentje met chocolade op het podium verorberen. Het toonde ook dat Wallows heel goed weet hoe ze hun fans kunnen laten welkom voelen, want zo wek je sympathie. Ook het decor met enkele staande lampen en subtiele belichting gaven telkens een warme sfeer aan het concert.

Naar het einde toe probeerde Wallows nog wat energie in de set te steken na al die tragere nummers en met “Scrawny” ging de volledige zaal aan het dansen, net als bij opvolger “Remember When”. Beide songs zijn sterkhouders uit het debuutalbum en ook live leken ze nog steeds te staan als een huis. Dat we dan naar de bisronde werden gestuurd met het oersaaie “Guitar Romantic Search Adventure” is een jammerlijke smet. Natuurlijk bleek “Are You Bored Yet?” de perfecte afsluiter waarbij iedereen zijn gsm boven moest halen en niemand het podium nog kon zien. Nadien leek het jonge publiek ook nog eens laatste keer hun krijsende stemmen boven te halen om dan naar hun ouders, die talrijk aan de uitgang stonden, tegemoet te gaan.

Wallows is dus een band die aan een uur voldoende heeft om een boeiende set neer te zetten. Anderhalf uur zorgde ervoor dat er een halfuur aan duffe songs passeerde wat de sfeer in de set dan ook naar beneden haalde. Desalniettemin werd alles wel met een bepaalde energie gespeeld, al zagen we toch al wat vermoeidheid opduiken toen er theetjes moesten worden gedronken en er niet altijd even veel bewogen werd op podium. Toch heeft Wallows wel fijne muziekjes in hun arsenaal (vaak het ouder werk) die het mindere deel dan weer goedmaken en natuurlijk hebben ze veel te danken aan de uitbundige fans die er zeker voor zorgen dat je wakker blijft.

Facebook / Instagram / Website / Twitter

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Hard to Believe
I Don’t Want to Talk
These Days
Especially You
Pleaser
It’s Only Right
Sun Tan
Quarterback
OK
Wish Me Luck
Pictures of Girls
Let the Sun In
Hurts Me
1980s Horror Film II
At the End of the Day
Marvelous
Scrawny
Remember When
Guitar Romantic Search Adventure