In 2019 zag de wereld er op z’n zachtst gezegd nog heel anders uit. Zo was er nog geen sprake van een wereldwijde pandemie en hoefden we ons niet voortdurend zorgen te maken over een potentiële besmetting met een eng virus. De mannen van Wallows, die dat jaar hun aanstekelijke debuutalbum Nothing Happens uitbrachten, stonden nog maar aan het begin van hun twintigerjaren. Dit was kenbaar en dominant in hun muziek: het barstte van de energie, chaos en levenslust die zo typerend is voor die levensfase. Het trio boekte hier toentertijd grote successen mee, en bewees dat Wallows het meer dan verdiende om bestempeld te worden als een van de meest veelbelovende acts van het moment.
Inmiddels zijn we drie jaar verder. Terwijl wij grotendeels gewend zijn geraakt aan de aanwezigheid van het coronavirus in onze levens, is het drietal van Wallows de beloftenfase helemaal ontgroeid. Ze wisten sinds de release van hun debuutplaat echt hun stempel op het indierockgenre te drukken met verschillende singles, en leverden sterk werk met hun ep Remote. Waar de mannen drie jaar geleden nog bij de beloften van de indierock speelden, spelen ze inmiddels in de basiself. De naam Wallows is niet meer weg te denken uit het genre, dat ze volledig eigen hebben weten te maken. Deze groei en volwassenwording definieert hun tweede langplaat Tell Me That It’s Over.
Zodra het album opent met “Hard to Believe”, merken we al dat Dylan Minnette, Braeden Lemasters en Cole Preston – zoals de mannen heten – weer drie jaar ouder zijn, en dat dit ook doorsijpelt in hun muziek. Waar Nothing Happens opende met een nummer dat barstte van de chaotische energie en jeugdigheid, begint Tell Me That It’s Over juist op een manier die hun volwassenheid toont. “Hard to Believe” start rustiger dan we gewend zijn van het trio, maar al gauw breekt de boel weer op z’n Wallows open wanneer de synthesizers, elektrische gitaren en drums hun intrede maken om Dylans stem te vergezellen. Het is de muzikale chaos waarmee de mannen zichzelf op de kaart hebben gezet, maar het is ditmaal hoorbaar meer een geordende chaos dan voorheen.
Die geordende chaos horen we terug in meerdere nummers op Tell Me That It’s Over. We horen het in de eerder uitgebrachte single “I Don’t Want to Talk“, maar ook op “Marvelous”, een vrolijk nummer over de beginfase van verliefdheid, dat die wervelwind van gevoelens perfect samenvat. En ook op “Guitar Romantic Search Adventure”, dat het album afsluit en tevens ook het mooiste nummer op de gehele plaat is. Dit lied is misschien wel het dichtst bij een ballad dat de band ooit kwam, en combineert allerlei stijlen met elkaar tot een bijzonder, melancholisch geheel dat succesvol op onze emoties weet in te spelen. “Guitar Romantic Search Adventure” verkent het gevoel meer tijd te willen met een geliefde, het verlangen om meer van het moment te kunnen genieten, en de manier waarop die tijd aan ons voorbij vliegt. Het nummer voelt nostalgisch aan, en is het beste voorbeeld op Tell Me That It’s Over van de nieuwgevonden volwassenheid van Wallows.
Tegelijkertijd maakt dat geordende aspect ook dat Tell Me That It’s Over een stuk minder spannend is dan de voorganger. Het is echter absoluut niet zo dat wij vinden dat er nummers op dit album staan die beter niet met de wereld gedeeld werden. Het probleem is vooral dat de nummers die er niet uit weten te springen, ook gewoon verre van interessant zijn. Die nummers missen een bepaalde onvoorspelbaarheid die we nooit bepaald misten op hun debuutplaat. “Especially You” is bijvoorbeeld een prima lied om op de achtergrond op te zetten, maar helaas niet meer dan dat, terwijl “Hurts Me” en “That’s What I Get” potentie hebben om sterke, unieke nummers te worden, maar niet echt ergens heen lijken te gaan.
Ondanks het feit dat niet ieder nummer op Tell Me That It’s Over ons dus omver weet te blazen, moeten we de jongens van Wallows wel nageven hoe respectabel het is dat zij nu al zo’n kenmerkende sound gevonden hebben. Waar vele artiesten tussen hun debuutalbum en hun tweede album nog weleens wisselen van sound, hebben de jonge Californische indierockers hun muzikale identiteit al wel gevonden. Ze zijn niet bang om de invloeden van hun grootste voorbeelden te laten doorschemeren in hun muziek (zo horen we Vampire Weekend circa 2008 terug op “Missing Out”), maar vormen ze dat wel tot iets volledig eigens en unieks. Dit heldere bewustzijn van wat voor muziek het drietal met elkaar wil maken, ruikt in onze optiek naar niets anders dan volwassenheid.
Al bij al is Tell Me That It’s Over een solide opvolger van Nothing Happens. Hun debuut is misschien het best samen te vatten als een gezellig rommelige jongenskamer waar je het ontzettend naar je zin hebt, ondanks het feit dat je struikelt over alles wat op de vloer ligt, terwijl hun tweede album het best te vergelijken is met een lichtelijk chaotische mannenkamer waarin je wel heel goed weet waar je alles kan vinden. Dat maakt het een wat minder spannend album dan Nothing Happens, maar tegelijkertijd weten we ook dat volwassen worden bij niemand in één keer helemaal perfect verloopt. We vertrouwen er daarom op dat het allemaal wel goed zal komen met de mannen van Wallows.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
