Wie Nada Surf zegt, zegt direct “Popular”. Voor de gemiddelde StuBru luisteraar zal het dan hoogstwaarschijnlijk hier bij blijven. Het was dan ook een immense wereldhit aan het begin van hun carrière, maar Nada Surf daarom een onehitwonder te noemen lijkt ons een paar bruggen te ver. Daarvoor waren hun albums altijd van een constant bovengemiddeld niveau en zijn ze een zeer graag geziene gast op de Belgische podia. Dat de liefde wederzijds is, bewijst het live-album Live in Brussels uit 2004. Hun doortocht gisteren in Trix was ook alweer de derde keer dit jaar dat de Amerikanen in ons Belgenlandje passeerden. Wie het viertal eerder deze zomer aan het werk zag in de Botanique of Reflektor in Luik weet dat de band na dertig jaar nog steeds geen greintje aan klasse verloren heeft. Ze klinken nog steeds zo fris als in het begin van het decennium van de grunge, namelijk de jaren negentig. “Popular” was een van de anthems van dit tijdperk, maar dat Nada Surf meer in zijn mars heeft, bewezen ze al ontelbare keren.
Voor we ondergedompeld werden in de indierock van Nada Surf, mocht Kevin Devine zijn kunstjes komen tonen. Devine is een multi-getalenteerde singer-songwriter uit Brooklyn die constant heen en weer slingert tussen muzikale uitersten: de ene keer brengt hij intieme, akoestische liedjes, dan weer gaat hij voor bombastische rocksongs. Ook werkt hij constant samen met verschillende artiesten uit het postrock- en indiegenre. Zo heeft Devine zijn eigen singles-serie, waar hij al onder andere met Craig Finn (The Hold Steady), John K. Samson (The Weakerthans) en Jesse Lacey (Brand New) samenwerkingen aanging.
Vanavond kregen we hem echter in zijn zuiverste vorm, enkel gewapend met zijn akoestische gitaar. Devine schipperde tussen mooie kleine liedjes die als een warm dekentje over ons gedrapeerd werden en nummers die extra muzikale ondersteuning misten. Mede hierdoor kwam Kevin Devine niet volledig tot zijn recht en verloor hij al snel de aandacht van het binnenstromende publiek. Het geroezemoes zwol aan en overstemde zeker tijdens de ingetogen nummers de show. Toen hij Matthew Caws op het podium uitnodigde, viel er dan toch even een stilte in de club van Trix. Een tweede gitaar en achtergrondzang deden wonderen en legde bloot dat net dit was wat het optreden miste. Devine heeft zeker en vast talent, dat bewees hij tijdens afsluiter “Brother’s Blood” overduidelijk. Als support van Nada Surf was hij niet honderd procent op zijn plaats jammer genoeg, misschien toch maar die extra gitarist meenemen in het vervolg.
Wie niet op tijd was, had dikke pech. Was het overmoed of geniaal? Wij moesten toch even slikken toen Matthew Caws en zijn bende hun grootste hit “Popular” inzette en zo de show op gang trapten. De capriolen over Johnny Football Hero verdwaasden het publiek enigszins, maar het getuigde wel van lef. Misschien dacht de band; dan hebben we dat alvast achter de rug. De flashback naar de jaren negentig stopte niet bij het openingsnummer. Met “Telescope” en “The Plan” kregen we nog meer werk uit hun begindagen te horen en dat rockte als een tiet. De oude nummers klonken nog even fris als vroeger en hebben de tand des tijd moeiteloos doorstaan.
Toch stond het gas niet altijd volledig open. Nada Surf is zichzelf steeds blijven uitdagen gedurende hun carrière. Zo transformeerde “Friend Hospital” in een traag brandende, semi classic rocksong die ons bij momenten deed denken aan Neil Young. Het viertal slaagde er probleemloos in om hun songs live naar een hoger niveau te tillen. “Killian’s Red” ontplooide zich zo nog mooier dan dat het op plaat al is. Het gaf aan bassist Daniel Lorca en drummer Ira Elliot de gelegenheid om ook even in de spotlights te staan. De set was evenwichtig opgebouwd en er was plaats om muziek te brengen uit verschillende albums.
Ondanks dat Nada Surf nooit op veel airplay moest rekenen van de Belgische radiozenders, slaagden ze er toch in een trouwe fanbase op te bouwen. Er werd nooit uitbundig meegezongen, maar tijdens “Blonde on Blonde” zagen we toch weer dat koppeltjes iets dichter tegen elkaar aan schurkten. We zagen die hoofdjes lichtjes heen en weer wiegelen op het zachte ritme van de snaredrum. Waar jonge, nieuwe acts het tegenwoordig moeten hebben van een show om de muziek te ondersteunen, deed Nada Surf het volgens de oude wijze; de muziek laten spreken zonder veel toeters en bellen. Al was er ruimte voor grapjes en persoonlijke verhalen. Het grappigste moment was toen support Kevin Devine verkleed als een tijger het podium oprende. Het was namelijk de laatste show van de tour en dan gaat het er al eens wat losser aan toe.
Na een uur en tien minuten hielden ze het even voor bekeken. Het mag geen verrassing heten dat ze nog terugkeerden naar het podium, enkel en alleen om de avond op een mooie manier af te sluiten. Die ene superhit hadden ze al verschoten in het begin, maar een stevige bisronde met ondermeer “Blankest Year” stuwde de temperatuur in Trix toch enkele graden naar omhoog. Waar het publiek heel de avond vrij stil was gebleven, werd de lucht toch eens uit de longen geperst tijdens “Always Love”. Plots leken alle remmen los en volgde een bescheiden podiumbestorming om het einde van de tour te vieren. Dat einde kwam uiteindelijk in de vorm van een volledig akoestische versie van “Blizzard of ’77”. De band zong zonder versterking samen met het publiek. Een mooi en intiem moment om de avond mee af te sluiten.
Zo werd de derde show in België dit jaar eentje om duimen en vingers van af te likken. Nada Surf weet een goede balans te leggen in zijn set waarin ze harde, rockende songs afwisselen met ingetogen pareltjes die zich ontplooien tot grote anthems. Moeiteloos werden nummers van het nieuwste album Never Not Together in de set een plaats gegeven, alsof ze al jaren meedraaien. Als een goeie wijn lijkt Nada Surf beter te worden met de jaren, en laat dat nu een wijntje zijn waar wij al graag eens een glaasje van drinken.
Setlist:
Popular
Telescope
Hi-Speed Soul
The Plan
Friend Hospital
Killian’s Red
Looking Through
Come Get Me
Inside of Love
Happy Kid
Blonde on Blonde
Mathilda
Hyperspace
Looking For You
See These Bones
Something I Should Do
So Much Love
Blankest Year
Always Love
Blizzard of ‘77
