Als een bekende artiest een eigen platenlabel opricht, dan wordt er al wat sneller geluisterd naar de artiesten die ze onder contract leggen. Allerbekendste voorbeelden zijn natuurlijk Third Man Records of 37d03d, maar niet zo gek lang geleden kwam er een nieuwe speler op de markt. Niemand minder dan Phoebe Bridgers richtte zo’n twee jaar geleden namelijk Saddest Factory Records op, met op de loonlijst onder andere MUNA, Claud en Sloppy Jane. Drie relatief bekende namen, of toch voor zij die een beetje met muziek bezig zijn, maar degene die het meest onder de radar blijft, draagt de naam Charlie Hickey. De 21-jarige Amerikaan bracht afgelopen jaar zijn debuutplaat Nervous At Night uit, waarmee hij vandaag de dag voor het eerst rond de wereld trekt. Gisteren op de planning: de kelder van de Brusselse Botanique.
Ondanks dat Charlie zijn jeugdvriendin Phoebe Bridgers nu dus ook baas mag noemen, alsook het feit dat zijn eerste album er zeker mocht zijn, werd onze bevinding van hierboven gisterenavond pijnlijk duidelijk: Hickey blijft veelal onder de radar. Het waren dan ook slechts een twintigtal kijklustigen die de weg naar de Witloof Bar hadden gevonden, maar dat liet de jonge Amerikaan gelukkig niet aan zijn hart komen. Hij zorgde namelijk, met enkel en alleen zijn gitaar, voor een bijzonder gezellige en bij momenten zelfs schattige avond.
Dat schattige kwam veelal door de manier waarop de jongeman op het podium stond: nogal verlegen en daardoor meteen ook heel charmant. Toen zijn versterker bijvoorbeeld niet meteen wilde meewerken bij “Gold Line”, probeerde hij dat nogal krampachtig en een tikkeltje ongemakkelijk weg te lachen door te zeggen dat het van dan af alleen maar beter zou worden. Dat excuus had Charlie echter niet nodig, want al van bij het begin had hij ons eigenlijk mee. Opener “Jump” wist ons zo in de sfeer te krijgen, waardoor “Dandelions” eigenlijk een soort binnenkoppertje was. Een akoestische gitaar, een braaf luisterend publiek en hier en daar een Phoebe Bridgers-achtige toets die doorsijpelde: het begin van een fijne set was gezet.
Dat het publiek niet zo talrijk was, zorgde er bijgevolg wel voor dat er ijs gebroken diende te worden. Door zijn weinige ervaring – de stress speelde hem tussen de nummers duidelijk parten – slaagde de Amerikaan daar niet echt in, maar hij antwoordde vanzelfsprekend met muziek. Zo ging “Thirteen” over gemene jongens op school, maar luisterde de Witloof Bar wel vriendelijk mee. Het toffe was ook dat Charlie een beetje last had van zijn stem. Dat klinkt misschien vreemd, maar daardoor gooide hij zijn setlist wel helemaal om en zo kregen we een aantal nieuwe nummers te horen. “Worst Nightmare” klonk in zijn minimalisme bijvoorbeeld heel warm, terwijl “Somebody Else” naar eigen zeggen dan weer het gemeenste nummer was dat de man ooit schreef. Niet veel daarvoor hoorden we zelfs een wereldpremière, want met een nog ongetiteld nummer over vrienden die uit elkaar groeien, wist Hickey ons met een nooit eerder gebracht nummer te betoveren.
Dat er weliswaar niet al te veel variatie in het uurtje dat we met Charlie Hickey mochten doorbrengen, zat, wist de Amerikaan gelukkig ook wel. ‘Dit liedje klinkt hetzelfde als het vorige, alleen zijn de woorden anders’, kondigde hij bijvoorbeeld “Planet with Water” aan. En eerlijk, hij had wel een beetje gelijk. Begrijp ons niet verkeerd, de nummers die de jongeman speelde waren stuk voor stuk bijzonder mooi, maar hij zal toch nog ietsje meer moeten groeien als artiest om een volledige set te blijven boeien. Toch kon dat de sfeer gisterenavond niet bederven, want na een wondermooie versie van “Two Haunted Houses” bleef de zaal applaudisserend hopen op een bisronde, maar tevergeefs.
Hoe dan ook mag Charlie Hickey zeker en vast met een positief gevoel terugblikken op zijn eerste voet op Belgische bodem, want we leerden in de Witloof Bar dat de jonge Amerikaan zeker en vast talent heeft om het te maken. Om ook definitief in de schijnwerpers te treden moet hij echter nog wat meer ervaring opdoen en groeien als artiest, maar dat hij dat tikkeltje extra heeft om niet de dertiende singer-songwriter in een dozijn te zijn, werd wel duidelijk. Een vermakelijke set dus van de man met de gitaar, waardoor hij op dit moment zonder meer een bijzonder fijne ontdekking is!
Setlist:
Jump
Dandelions
Gold Line
Thirteen
Worst Nightmare
Missing Years
Count the Stairs
(nieuw nummer)
Seeing Things
Somebody Else
Springbreaker
No Good at Lying
Planet with Water
Two Haunted Houses
