LiveRecensies

Injury Reserve @ Botanique (Rotonde): Een meesterwerk integraal

De wereld van de hiphop werd vorig jaar met stomheid verslagen. Injury Reserve verbaasde het internet met By the Time I Get to Phoenix, een heus meesterwerk, nadat rapper Ritchie With a T en producer Parker Corey tamelijk noodgedwongen hun laatste project over een enigszins andere boeg gooiden. Het verlies van bandlid Stepa J. Groggs tijdens het maken van dit laatste album viel hen zwaar. De plaat werd een soort ronddwalen in de kopzorgen van Ritchie, bijgestaan door de extreem progressieve beats van Corey. Dit album stelt het duo integraal live voor, en in België kon dit eerbetoon aan Groggs wel heel intiem gebeuren in de Rotonde van de Botanique.

Het (toen nog) schaarse publiek, gezeten in de halve ronde, verwelkomde eerst Body Meat, het project van de bescheiden jongeheer Christopher Taylor uit Philadelphia. Alleen op het podium liet hij uit zijn synthesizer grootse ambient weergalmen, wat na enkele minuten plots uitbrak in hakkelige beats. Deze klonken alsof Bladee door SOPHIE geproducet zou worden. Over de struikelende beats zong en rapte Taylor met veel energie. Autotune en andere stembewerkingen gingen hand in hand met trapbeats, struikelende synthpassages en een hoop hartzeer. Met lichtjes rond zijn armen scheen hij op het publiek, dat alsmaar voltalliger en vooral enthousiaster werd. Het is een artiest die we in de gaten zullen houden.

Na een korte adempauze liep de spanning hoog op voor Injury Reserve. Het eerste contact met Ritchie With a T was redelijk bevreemdend. Hij kwam even op de eerste rij zeggen dat iedereen zijn of haar spullen van het podium moest halen. Ook de lichten moesten gedimd worden, waarop hij door het publiek heen naar de PA-tafel liep. Na deze vreemde ontmoeting werd “Outside” met een uitgebreide intro ingezet. De sample van het Venezolaanse Angel Rada in combinatie met de warrige spreekzang van Ritchie zetten de toon volledig.

Hierna kwam single “Superman That”, waarbij er gretig met het refrein werd meegezongen, iets dat Ritchie dan ook aanmoedigde. Het nummer, dat gebouwd is op een sample van “Athens, France” van Black Country, New Road, kende live een lange outro met een andere sample uit hetzelfde nummer. Dit was een heel sterke toevoeging, die we graag op het album hadden gehoord. In “Footwork in a Forest Fire” bleven de drums zo hard over zichzelf struikelen tot ze op één hoop belandden en een volledige noise-uitbarsting vormden.

De gehele productie op By the Time I Get to Phoenix is sowieso al buitenwerelds (op het internet werd gegooid met termen als ‘post-rap’), maar live werd er nog een tandje bijgestoken. De intro’s of outro’s werden vaak een beetje uitgerokken in glitchy ambient. Zo versterkte het einde van “Top Picks for You” de emotionele lading van het nummer, wat gaat over hoe de Netflix-algoritmes van Groggs aanraders blijven geven, terwijl hij er niet meer is. Ook “Knees” was een redelijk emotioneel moment, waarop de tekst van Groggs door de boxen klonk en veel eer werd aangedaan. “Bye Storm” was ook live de perfecte afsluiter van dit album.

Hoewel Injury Reserve een verleden heeft in feesthiphop op huisfeestjes, betekende By the Time I Get to Phoenix een ongeziene stijlbreuk. Toch besloten ze na de opvoering van dit album nog enkele nummers vanonder het stof te halen, maar ze wel in een diepe laag Phoenix-productie te steken. Zo kreeg “ttktv” verschillende productionele variaties. “All This Money” en “Oh Shit!!!” waren puur feest, waarbij we ons afvroegen hoe vaak het parket in de Rotonde vervangen moet worden. Afsluiter “Jailbreak the Tesla” eindigde nogmaals in een uitbarsting van noise.

Ook al waren de nummers na By the Time I Get to Phoenix heel anders dan de nummers op het album, toch paste de show goed in elkaar. Het was een voelbaar eerbetoon aan zowel Groggs als aan de liefde voor (experimentele) muziek. De productie was bevreemdend en beide heren zijn vreemde kerels met een unieke visie op hiphop, net als hun voorprogramma. Deze viering (eentje met een niet al te grote groep mensen) was heel voelbaar en liet ons stil achter, ook al eindigde het in feest. Injury Reserve is uniek, en dat is een understatement.

Facebook / Instagram

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.