© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Op de – voor Belgische normen – warme lenteavond van 5 april begaven de mannen van Divided zich naar het Kortrijkse om de release van debuutplaat Light Will Shine vieren, dat een week geleden verscheen. Het West-Vlaamse postmetalviertal combineert invloeden van sludgemetal, hardcore en shoegaze, en wordt omwille van hun stijl ook weleens in één adem genoemd met Amenra en Doodsekader. De band mocht zich in 2019 winnaar van Sound Track noemen, en dat leverde heel wat positieve aandacht op. Nadat ep Riser verscheen in 2022, ontlook de carrière pas echt. Intussen mochten ze in het voorprogramma van onder andere Psychonaut, STAKE, Wiegedood en Brutus spelen.
Vooraleer de Divided-leden het podium betraden, lieten ze eerst de beurt aan indierockband TJE. Het trio, dat eind augustus ook mocht openen voor Arsenal, werd enkele dagen geleden als finalist van Humo’s Rock Rally geselecteerd. Terecht. Wat Lindy Versyck, Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen gisteren realiseerden, komt in de buurt van buitenaards. De ruimte mocht dan wel nog halfleeg zijn, toch kostte het hen slechts enkele minuten om de aanwezigen volledig in te pakken. Het was vooral de stemklank van Versyck die het hem deed – wat ze daar allemaal mee kan is ongelofelijk. Wanneer de zangeres met haar vocalen omhoogklimt, doet ze dat smetteloos. Ze heeft een prachtig timbre waar Disney-figuren jaloers op zouden zijn. Zelfs de sprookjesachtige uitstraling heeft ze. Daartegenover staat de spookachtige, indringende sfeer van het muzikale. In ons hoofd zagen we Versyck door een donker bos rennen, achtervolgd door de geest van een verleden waar ze nooit aan lijkt te ontsnappen.
De gebrachte nummers, waaronder “feeding me” en “days exist” zorgden voor een variatie tussen intense climaxen en sereniteit. Halverwege de set deelde Versyck het nieuws dat hun eerste ep IDOLS, waarvan het artwork op de achtergrond geprojecteerd werd, net werd uitgebracht. Vervolgens wilde ze “white lizard” aankondigen, maar vergat in allerijl even de titel. Al viel dat haar makkelijk te vergeven dankzij haar charmante zachtaardigheid. In afwachting van Divided ging een verbijsterend halfuurtje voorbij. TJE staat nu nog in kinderschoentjes, maar heeft zeker potentieel om door te groeien. Je kan TJE volgende vrijdag aan het werk zien in Villa Anamma in Gent. Op 28 april spelen ze nog een laatste keer voor Humo’s Rock Rally in de Ancienne Belgique.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Een dik kwartier later maakte Divided zich op om te doen waarvoor ze kwamen. Met laaiend enthousiasme werd de groep door het publiek ontvangen. De opkomst werd ingeleid door een luid gehijg dat door de speakers schalde. Nadat daar een einde aan kwam, ging Vandaele met ontbloot bovenlijf achter zijn drumstel zitten, dat in het midden van het podium een plekje kreeg. Nog voor we zijn stem te horen kregen, eiste hij zo al zijn positie als kernfiguur van de groep op. Samen met zijn compagnons greep hij ons meteen bij het nekvel en liet dat voor de rest van de één uur durende show niet meer los. De steigerende spanning werd doorbroken met een geweld dat weerkaatste tot buiten de muren van de zaal.
Vandaele’s ongetemde geschreeuw ging ons meteen in de kleren zitten, vrat aan onze huid om ons vervolgens tot op het bot te raken. Het zou ons niet verbazen mocht hij vandaag een aantal keelpastilles moeten slikken. Met een ongeziene snelheid ramde hij op zijn drums, dat gepaard ging met scheurende riffs van gitaargoden Torre Maertens en Jelle Rouquart en de bonzende baslijnen van Stef Walschap. Al snel kwamen we erachter dat dit geen show voor zij met gevoelige trommelvliezen zou zijn, want het ging van luid naar luider. Ook voor de ogen was het tafereel eerder lastig te verteren; flitsende schijnwerpers maakten de show extra sensationeel.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Dat de vrienden al twaalf jaar samen spelen, zagen we onmiddellijk aan de manier waarop ze op elkaar zijn afgestemd. De bekwaamheid waarmee vingers vliegensvlug over snaren heen vliegen en bulderende vocals met ongeziene controle weerklinken, is ongezien. Divided ontdeed zich van een opgebouwde geestdrift die brokken maakte, maar deed dat zo beheerst dat ze die probleemloos weer aan elkaar wist te lijmen. Bovendien kennen de vier hun nummers door en door, waardoor ze er soepel het ene achter het andere tegenaan knalden. Slechts met een korte pauze hier en daar konden we de ademteugen recupereren die de band ons ontnam. Alvorens het laatste nummer te spelen, moest ook Vandaele even kort de tijd nemen om op adem te komen. Daarbij nam hij kort de tijd om het publiek warmhartig toe te spreken. ‘Bedankt om zo talrijk aanwezig te zijn op onze albumreleaseshow. Het is een lang proces geweest tussen het maken en nu, maar de ontlading die we nu voelen is echt…’ De zanger maakte zijn zin af met een piepend gegil.
Het is dat de zaal er net te klein voor bleek, anders had er mogelijks een heuse moshpit uitgebroken. De mannen excelleerden in al hun waanzinnigheid en maakten een imposante indruk. Positief intimiderend, als het ware. Op de performance valt simpelweg weinig kritiek te leveren. Divided kwam, zag en veroverde. Met een verzengend spektakel deed ze een bom ontploffen, die De Kreun smeulend achterliet.
11 april treed Divided op in Trix in Antwerpen. Op 24 april en 11 mei zullen ze te vinden zijn in Hasselt en Gent.
