© CPU – Leni Sonck
De Rotonde in de Botanique was volledig volgelopen voor het optreden van Soccer Mommy. De singer-songwriter uit Nashville sprong in 2018 met Clean voor het eerst in het oog van een groter publiek met slimme rocknummers waar de ruwe kantjes nog niet afgevijld waren. Color Theory toonde enkele jaren later dat Sophie Allison evengoed overweg kan met grotere emoties. In Brussel zou evenwel vooral uit de derde, meest recente langspeler Sometimes, Forever geput worden.
Francis of Delirium speelde min of meer een thuismatch in de Botanique. De Luxemburgse band excelleert in sympathieke grungenummers die er de vaart in houden en dat viel te merken. Na twee nummers stond de bassist al nat in het zweet. De passage van Francis of Delirium was zonder meer ijzersterk. De groep vatte het halfuurtje op als een volwaardig optreden in plaats van de vluchtige aperitief die zo’n voorprogramma al te vaak is. “I Think I’m Losing” deed een golf van kippenvel door de zaal trekken en op het einde begeleidde de band het toch al redelijk enthousiaste publiek naar een hoogtepunt, waarbij iedereen woorden mee schreeuwde van een songtekst die ze vijf minuten eerder nog nooit gehoord hadden. Sterk werk.
© CPU – Leni Sonck
Een halfuur later mochten Sophie Allison en haar band het podium op. Het vijftal had duidelijk het enthousiasme van haar voorprogramma in de coulissen gelaten. Openingsnummers “Bones” en “With U” werden ronduit onzeker gebracht. Dat de geluidsmix de zachte stem van de frontvrouw volledig overspoelde, hielp natuurlijk ook niet. Vooral het drumstel bleef maar mokerslagen afleveren op nummers die er hun evenwicht door verloren. Het zou helaas een constante blijven doorheen de set. Tijdens bisnummer “Don’t Ask Me” kwam Sophie Allison zelfs niet meer boven haar muzikanten uit.
“Circle The Drain” en “Shotgun” zorgden vroeg in de set nochtans voor de herkenning die nodig was om het enthousiasme bij een niet altijd zwijgzaam publiek op te poken. Helaas was die energie van korte duur. De geluidsmix speelde daar een rol in, maar de nummers van de nieuwe plaat kunnen zeker live ook niet allemaal naast het werk van de twee voorgangers staan. Tijdens “Lucy”, toch al het achtste nummer van de set, gaf Sophie Allison het teken dat de microfoon luider moest doorklinken. Redelijk laat, maar broodnodig.
© CPU – Leni Sonck
De avond kende zo nog steeds genoeg hoogtepunten. Tijdens “Still” werd de band van het podium gestuurd, drummer incluis, en klonk Sophie Allison opeens hoe ze altijd zou moeten klinken: een beetje frêle, een beetje lijzig, maar wondermooi. Ook “newdemo” deelde in de plotse harmonie die Soccer Mommy hervonden had. Met “Yellow Is the Color of Her Eyes” sloot de groep de reguliere set af met haar sterkste nummer. De demonen werden plotseling toch wild uitgespuwd in de Botanique. Het is vooral die drietand die we van de avond willen onthouden, want de bisronde was, ondanks oude lieveling “Your Dog”, wat in hetzelfde bedje ziek zoals grote delen van de set.
Soccer Mommy liet ons in Brussel op verschillende gedachten hinken. Om het dan toch in voetbaltermen uit te drukken: pas in de tweede helft werd het publiek verwend met enkele leuke dribbels. Dat het veld drassig was en de scheidsrechter corrupt, zijn geen onbelangrijke nuances. Sophie Allison is overduidelijk in staat om clevere nummers te schrijven die aan de ribben blijven kleven. Nu moet er nog een nieuwe manier gevonden worden om die live ook altijd te laten beklijven.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Bones
With U
Circle the Drain
Shotgun
Crawling in My Skin
Unholy Affliction
Darkness Forever
Lucy
Feel It All the Time
Still
newdemo
Yellow Is the Color of Her Eyes
Don’t Ask Me
Your Dog
