Er zijn heel wat doordeweekse indierockbands die de voorbije twintig jaar hun plaats op het podium der onsterfelijkheid opeisten, maar Death Cab for Cutie is ongetwijfeld een van de meest geliefde. De band uit Washington zag het levenslicht in de tweede helft van de jaren negentig en brak in 2003 definitief door op de alternatieve scène met hun vierde plaat Transatlanticism. Doordat heel wat liedjes voorkwamen in populaire series en films vormde de zachte stem van frontman Ben Gibbard en de aanstekelijke gitaarriedels van “Title and Registration” en “The Sound of Settling” al gauw een melancholische soundtrack voor een generatie.
Na Transatlanticism ging het Death Cab for Cutie voor de wind met de geliefde opvolger Plans; er was in 2005 geen enkele iPod zonder nummers als “Soul Meets Body” en “I Will Follow You into the Dark”. De daaropvolgende platen Narrow Stairs en Codes and Keys gingen op hetzelfde elan verder, maar daarna kwamen er lichte barstjes in de bandstructuur. Gitarist en spilfiguur Chris Walla besloot in 2014 na zeventien jaar de band te verlaten. Hoewel hij nog actief had meegewerkt aan Kintsugi, klonk die plaat heel wat minder geïnspireerd dan de voorgangers. Ook Thank You For Today uit 2018 blonk uit in middelmatigheid. Nu is de groep terug met haar tiende langspeler Asphalt Meadows, en daarvan kunnen we gelukkig stellen dat ze de gevoelens uit de hoogdagen weer doet herleven.
Toch kwam Asphalt Meadows zeker niet probleemloos tot stand; na de laatste tour stootte Gibbard op een writers block. En alsof dat nog niet genoeg was, strooide een viraal beestje nog meer roet in het eten. Door lockdowns en reisbeperkingen was het voor de vijfkoppige band onmogelijk om samen in dezelfde stad op te nemen. De pragmaticus Gibbard kwam al gauw met een zakelijke oplossing: hij bedacht een doorgeefsysteem dat je nog het best kan vergelijken met een lopende band. Een werkweek telt vijf dagen, even veel als dat er muzikanten deel uitmaken van zijn groep. Op maandag begon een van de bandleden aan de muziek van een nummer en dat resultaat werd op het einde van de dag doorgegeven aan iemand anders. Op deze manier kwam ruim de helft van Asphalt Meadows tot stand, en je zou allerminst merken dat het vijftal amper samen in de studio heeft gezeten want de plaat klinkt allesbehalve routineus.
De band uit Washington trapt zijn tiende plaat alvast imposant af; “I Don’t Know How I Survive” begint met een springerige, speelse riff en al gauw worden enkele scheurende gitaarexplosies en feestelijk handgeklap in de strijd gegooid. Het resultaat is een indrukwekkende opener die je meteen het beste doet verwachten van de nieuwe Death Cab. Het nummer past perfect naast het trashy “Roman Candles” en de retro-indie van “Here to Forever”; vooruitgestuurde singles die een vitaal vijftal lieten horen. Met “I Miss Strangers” bevat Asphalt Meadows bovendien nog een aanstekelijke indierocker, eentje die in het midden stilvalt in een dromerige brug, maar finaal nog eens stevig het gaspedaal induwt.
Toch is er ook weer heel wat ruimte voor zachte indierock zoals we die van Ben Gibbard en z’n bende gewoon zijn. Zo is “Randy McNally” een teder tokkel- en pianoliedje waarin de liefde voor het tourleven wordt bezongen, eveneens een ode aan Gibbards voormalige bandleden. Ook het akoestische “Pepper” springt in het oor, net als het dromerige “Fragments From the Decade”. Het zijn nummers waarop Death Cab for Cutie danst op een dunne koord tussen hoop en wanhoop, al overwint de treurigheid meestal de blijheid op Asphalt Meadow. Zo strooit de zanger naar goede gewoonte met zinnen waar de tranen vanaf druipen. ‘Days are lonely and long / Walking in place where you don’t belong’, zingt hij in het beklijvende “Fragments From the Decade”, en dat is maar één stemmig voorbeeld van hoe Gibbard tekstueel naar z’n schoenen staart.
Het zijn die droevige teksten die in combinatie met de melancholische melodieën kenmerkend blijven voor Death Cab for Cutie. Bovendien worden de vibes van de begindagen bij momenten expliciet weer vanonder het stof gehaald; zo klinkt de drumproductie van het heerlijke “Wheat Like Waves” haast dezelfde als die van het mooie “Expo ‘86” uit Transatlanticism en had het hypnotiserende “Foxglove Through The Clearcut” evengoed op Narrow Stairs kunnen staan. Ook de vele gitaaruitbarstingen op het album passen helemaal in de geschiedenis van de band en zijn een welkome trap in het kruis na overwegend ingetogen platen als Kintsugi en Thank You For Today.
Na het lauwe Thank You For Today brengt Death Cab for Cutie met Asphalt Meadows een geïnspireerde nieuwe worp. Het is een frisse terugkeer naar de hoogdagen van de band, als een nieuwe laag asfalt op een oude snelweg. De beste nummers van het tiende album doen op bepaalde momenten terugdenken aan vroegere toppers van het vijftal, en het geheel komt aardig in de buurt van hun beste platen. Wat ons betreft mogen Ben Gibbard en z’n maten hun vernieuwde weg dus nog wel even blijven volgen.
Op 11 maart staat Death Cab for Cutie op het podium van Paradiso te Amsterdam, drie dagen later kan je het vijftal live aan het werk zien in De Roma te Antwerpen. Voor beide concerten zijn nog kaartjes beschikbaar.
Instagram / Facebook / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
