‘Please don’t change. Stay the same,’ smeekt frontman Ben Gibbard in het refrein van “Gold Rush”. In dat nummer bezingt hij het snel veranderende landschap van zijn stad Seattle, al kon het ook perfect een metafoor zijn voor zijn eigenste Death Cab for Cutie. Al sinds 1997 sleutelt de Amerikaanse band aan melancholische en introverte indierock. Hoewel hun hoogdagen ondertussen ook al meer dan tien jaar achter ons liggen, brachten ze met Codes & Keys en Kintsugi toch albums uit gevuld met fijne singles.
Het was vooral afwachten of het verlies van gitarist en songschrijver Chris Walla zich zou laten voelen in hun nieuwe plaat. Hij schreef nog mee aan Kintsugi, maar verliet dan definitief de band om zich te storten op soloprojecten en werk als producer (o.a. nieuwe albums van Lo Moon en Foxing). Dat Ben Gibbard alleen wel uit de voeten kan als liedjessmid, bewees hij al op albums van The Postal Service en zijn soloplaten. Op Thank You For Today komt hij echter veel positiever en kleurrijker voor de dag dan ooit te voren, maar helaas resulteert dat niet in een plaat die ons ook gelukkig maakt.
Death Cab For Cutie zal wellicht nooit een echt slechte plaat maken, daarvoor zit er te veel muzikaal talent in de band en weet Ben Gibbard genoeg de klappen van de zweep. Helaas zijn er op hun nieuwste plaat heel weinig uitschieters en kabbelt het maar wat voort. Opener “I Dreamt We Spoke Again” slaagt wel in zijn opzet en zet meteen de toon voor de rest van de plaat. Dromerig, wat meer uptempo en met melancholische lyrics, kortom een typische Death Cab song. Het poppy “Gold Rush” zal met zijn fijne en aanstekelijke groove wel een plaatsje vinden in playlists en tv-series, maar zijn voet naast kleppers als “Soul Meets Body” of “Title & Registration” zetten, lukt toch niet helemaal.
Thank You For Today baadt in een positieve, easy going sfeertje en dat is jammer genoeg een jasje dat hen niet zo goed staat. De bijtende, melancholische ondertonen die zo vaak in Ben Gibbards teksten en muziek schuilden, zijn deze keer grotendeels afwezig. Niet dat de band steeds in datzelfde hokje moet opereren, als ze dan hun sound willen vernieuwen, mag het gerust ietsje meer zijn. “Summer Years” heeft een interessante tegendraadse drumbeat, maar doet er verder niets mee en ook “Your Hurricane” kabbelt voort zonder de orkaan die de titel belooft.
In “Autumn Love” verstrengelen gitaren, bas en Gibbard’s stem zich in elkaar om dan in het refrein te ontrafelen. Het is een van de weinige keren dat alles perfect op zijn plaats klikt en het resultaat is zowat de beste single die de plaat te bieden heeft. Daarna keert Gibbard terug naar het thema van stad en herinneringen in “Northern Lights” (met Lauren Mayberry van CHVRCHES op backing vocals) en “You Moved Away”, maar echt meeslepend of memorabel wordt het niet.
Als Thank You For Today een bedanking is aan de fans om al twintig jaar lang de band te steunen, dan doen ze het toch met nummers die te veel ter plaatse blijven trappelen. In de emotionele afsluiter “60 & Punk” mijmert Gibbard over zijn verleden en toekomst. ‘He’s a superhero growing bored with no one to save anymore,’ Gibbard is ondertussen een veertiger die niet meer gered hoeft te worden en zich eens niet wentelt in tristesse en zelfmedelijden.
Thank You For Today blinkt vooral uit in middelmaat en dan is dat voor een band als Death Cab iets waar ze de laatste tijd te vaak tevreden mee zijn. Codes & Keys en Kintsugi waren fijne platen met uitstekende uitschieters. Maar zelfs na een tijdje sudderen in je gehoorkanaal blijft Death Cab’s nieuwste wat flets en mist het duidelijk de kruiden die hun vorige platen zo interessant maakten. Is het door het vertrek van gitarist Chris Walla, of heeft Ben Gibbard tegenwoordig geen liefdesperikelen meer om beklijvende nummers over te schrijven.
Na hun gouden jaren ’00, sleurt Death Cab zich met wisselend succes doorheen dit decennium. Een carrière van meer dan twintig jaar is op zich al indrukwekkend, maar om te blijven boeien, zal de band toch wat moeten bezinnen om hun sound weer bijtend en beklijvend te laten klinken. Voorlopig blijken de Amerikanen tevreden met de middelmaat, ook al bewezen ze in het verleden al beter te kunnen.
Op 3 februari staat de band in de Roma in Antwerpen.
