Er zijn muziekliefhebbers die meteen beginnen huiveren bij het horen van de termen ‘dj en producer’. In bepaalde gevallen valt dat zeker te begrijpen, al moet gezegd dat Alex Crossan, alias Mura Masa, soms ook wel flirtte met de dunne lijn tussen kwalitatief vooruitstrevend en platte commercialiteit. De Brit lijkt die tijden nu definitief vaarwel te hebben gezegd, want het ziet er de laatste jaren steeds meer naar uit dat hij voluit en met volle overtuigingskracht zijn eigen weg lijkt te gaan. Geen hypes of TikTokhitjes, maar gewoon doen wat hij zelf cool vindt; het is iets waar de man met R.Y.C. enkele jaren geleden al de eerste steen mee legde. Nu, met het nieuwe demon time, ziet het ernaar uit dat hij daar de vruchten van plukt.
Wat eerst en vooral van deze derde langspeler gezegd moet worden, is dat Mura Masa meer dan ooit uitblinkt in het kiezen van gastbijdrages. In het verleden sloeg hij de handen al wat vaker in elkaar met gevestigde waarden zoals A$AP Rocky, Charli XCX of Damon Albarn, maar tegenwoordig heeft Crossan ook zijn hengeltje uitgegooid in een specialere vijver. Voor deze demon time lokte de man natuurlijk ook was grotere namen de studio in (lees: Lil Uzi Vert en slowthai), maar het valt toch vooral op dat hij een bijzonder veelbelovende lichting frisse artiesten onder zijn vleugels nam voor zijn derde studioalbum.
Enkele van die veelbelovende visjes zitten al redelijk vooraan in het album verstopt, want voor “bbycakes” wist Crossan de krachten te bundelen met BBC Sound of 2022-winnares PinkPantheress en revelatie Shygirl; en om die twee, ironisch genoeg, in evenwicht te houden horen we ook enfant terrible Lil Uzi Vert. Het coole aan het nummer is dat het zowel het album als de manier van denken van Mura Masa eigenlijk een beetje samenvat. Een suikerspinroze productie, de nonchalance van PinkPantheress, het ongeïnteresseerde van Lil Uzi… het lijkt er bij momenten zelfs op dat de Brit fungeert als lijm tussen een hoop ‘misfits’ en hun talenten, waardoor ze nog beter uit de verf komen. Ook het daaropvolgende “slomo” past perfect in dat rijtje, want het is alsof je net met je Mario Kart-autootje door een glinsterende ster bent gereden: alle kleuren van de hyperpopregenboog vliegen plots door je gehoorgang.
Het gaat er met andere woorden soms een beetje hevig aan toe op demon time, maar het zijn vooral de momenten waarop het er wat minimalistischer aan toe gaat dat Mura Masa er echt uitspringt. Zo is de opbouw van Gretel Hänlyn in “2gether” richting de hypnotiserend goede drop bijvoorbeeld best indrukwekkend te noemen en mag ook “hollaback bitch” zich een van de hoogtepunten van het album noemen. Bij die laatste is het vooral de manier waarop Shygirl je bij de hand neemt met haar stem, om dan in het refrein de dansvloer te openen en er zelfs een saxofoon bij te halen: alle puzzelstukjes vallen zienderogen op de juiste plek.
Het leuke aan demon time is ook dat Mura Masa ogenschijnlijk permanent op de rem staat, maar dat de nummers wel telkens een zekere energie uitstralen. Het perfecte voorbeeld in dat verhaal is “up all week”, waarin de instrumentatie ervoor zorgt dat het geheel heel sloom klinkt, maar slowthai er dankzij zijn gekende manier van rappen er toch een soort doordringend bommetje van maakt. Ook “e-motions” met Erika de Casier geeft, zonder dat je het doorhebt, voortdurend volle gas, waardoor het zich ontpopt tot een van de leukste liedjes op het album.
Alex Crossan laat zich op zijn derde langspeler dus veelal leiden door wat hij écht leuk vindt en dat levert zoals gezegd dus vaak interessante composities op. Toch is de grens met de ietwat plattere popmuziek nooit echt ver weg. Dat wordt vooral duidelijk in de iets meer poppy nummers op demon time, zoals bijvoorbeeld “prada (i like it)” met LEILAH. De zangeres heeft een heel erg herkenbare stem die oorwurmgewijs in je hoofd blijft plakken, maar door een zekere groove aan de track toe te voegen ontwijkt Mura Masa toch redelijk de commercialiteit. Op albumafsluiter “blush” keert diezelfde LEILAH nog eens terug en ook daar knelt het schoentje een beetje. De Brit keert hier ook muzikaal een tikkeltje meer terug naar zijn begindagen, waardoor het nummer wat uit het geheel valt. Dat kan overigens ook gezegd worden van “blessing me”, een ietwat tragere reggae-achtige track met Pa Salieu en Skillibeng achter de microfoon. Voor de flow van het album ergens wel te begrijpen, maar er gebeurt toch net iets te weinig om de aandacht erbij te houden.
Het mooie aan demon time lijkt dus in z’n geheel te zijn dat Mura Masa niet meer streeft om een grote ster – toch wel de droom van elke jonge veelbelovende act – te worden, maar zich dus vooral lijkt toe te spitsen op zijn eigen wereldje. Als hij een Spaanstalig nummer wilt maken, dan doet hij dat (“tonto”), als hij een nummer met Megan Thee Stallion-achtige vibes wil maken, dan doet hij dat (“demon time”). Het beste van al in dat verhaal is dan ook nog dat, wat Crossan ook doet, het altijd binnen zijn eigen grenzen lijkt te passen. In dat opzicht is deze derde langspeler gewoonweg een bijzonder degelijk album te noemen. Staan er grote hits op? Misschien niet meteen voor de commerciëlere luisteraars, neen. Het neemt echter niet weg dat het pad dat Mura Masa nu bewandelt, hem bijzonder goed afgaat. demon time is met andere woorden gewoon een hele geslaagde zet in zijn eigen verhaal.
Ontdek nog meer muziek onze Spotify.
