Dat het afgelopen jaar al een productieve periode is geweest voor Klangstof, is wel het minste wat je kan zeggen over de Nederlandse indierockband rond frontman Koen van de Wardt. Waar we deze lente nog maar werden getrakteerd op hun gloednieuwe ep Ocean View, leveren ze met Godspeed To The Freaks nu ook een gloednieuw album af. De groep kiest resoluut voor een veel organischer geluid dan op zijn vorige werk. Ook tekstueel is alles recht voor de raap. Dat resulteert in dit geval tot een resem prachtige nummers zonder scrupules, vol muzikale eerlijkheid en spelplezier, waarmee de band zichzelf voor een stuk heruitvindt.
De vooruitgestuurde singles “Truth”, “Plastic Gun” en “Disguiser” geven echter nog geen volledig beeld van die muzikale metamorfose. Dat wil weliswaar niet zeggen dat er aan originaliteit wordt ingeboet. Zo is het ritme van het refrein in “Truth” bijvoorbeeld net wat anders dan wat we zouden verwachten en voelt het aan alsof de muziek over haar eigen voeten lijkt te struikelen. Een leuk concept dat ervoor zorgt dat de verveling nooit toeslaat. “Disguiser” is dan weer het meest toegankelijke nummer van de plaat en muzikaal wat minder verrassend, maar dat maakt het niet minder dansbaar en gewoonweg goed geproducet. Die dansbaarheid hebben alle drie de singles gemeenschappelijk en bovendien kunnen ze allen ook gezien worden als lichtpuntjes op een album dat voor de rest behoorlijk duister aanvoelt.
Het is pas bij het luisteren naar de andere nummers dat duidelijk wordt op welk vlak Klangstof precies is veranderd. Er is duidelijk veel plaats voor rust en kalmte en de nummers krijgen de ruimte om te overtuigen. Het hoeft niet altijd te knallen; kabbelen kan ook fijn zijn, zo leert de band ons. Dat zowat alles werd opgenomen in het rustige Vlieland, ver weg van de stad, heeft daar misschien iets mee te maken. Op hun vorige langspeler The Noise You Make Is Silent stonden ook al heel wat rustigere nummers, maar zo muzikaal doorleefd, matuur en naturel als op dit werk zijn die nooit geweest. Het is alsof alles net dat tikkeltje langer kon rijpen en ontsprongen is uit goesting.
Zo is “Separated” een mijmerende stroom gitaargeluid vol melancholie geworden. Bovendien bewijst Klangstof hiermee prachtige akkoorden te kunnen schrijven die gevoelsmatig pakken en blijven plakken. Het woord gelaagdheid vat het nummer goed samen, wat ook gezegd kan worden over de titeltrack “Godspeed To The Freaks”. Door middel van filmische instrumentatie met postrockinvloeden worden onbereden paden betreden en horen we voor het eerst een geluid dat de Nederlanders nog nooit eerder op ons loslieten.
Hier zit duidelijk een band achter die geen nood meer voelt om instant hits te produceren, maar die voluit voor het gevoel gaat. Het is een van de muzikale hoogtepunten op dit album, net zoals “Devil’s Lair”. Daarin horen we opnieuw verrassende muzikale keuzes. Mochten we niet beter weten, dan zouden we denken dat de house- en dance-invloeden op dit bonzende nummer uit de koker van een band als het Franse The Blaze kwamen. Alles komt langzaam op gang maar barst in het refrein volledig los, ware het alsof we ons in een dancetempel bevinden. Of hoe je met groots klinkende beats ook kippenvel kan opwekken.
Ook tekstueel is alles eerlijker en vaak ook emotioneler dan ooit tevoren. Opener “Death04” is een onverbloemd en intriest relaas over een ongezonde relatie en de jacht op niemand minder dan de duivel die daarmee gepaard gaat. Zo donker hebben we Klangstof zelden gehoord. De telkens terugkerende ruige en vinnige gitaarklanken zetten die duisternis nog meer kracht bij. “How I Feel” is dan weer een doodeerlijk duet met de Nederlandse zangeres Someone (het muzikale project van Tessa Rose Jackson) over de liefde tout court. Geen verbloemingen of overdreven metaforen hier, maar een tekst die ons doet verlangen naar liefde in al haar facetten. De warme synths op het einde doen ons enkel nog meer nestelen in dat gevoel.
Met “Sylvia” volgt nog een laatste hoogtepunt. In het midden valt het nummer volledig stil om daarna te ontploffen in een krachtige en feeërieke finale die ons doet denken aan het al even fascinerende “Lower Your Eyelids to Die with the Sun” van M83 (let ook op het gebruik van de ver weg klinkende stemmen in beide nummers). Het vormt de ideale soundtrack voor nachtelijke escapades allerhande en betekent ook het perfecte einde van een bijna perfect album.
Want er moet gezegd worden dat niet alles even innemend is. Zo zijn “The Alarm” en “All Of My Reasons Are Distractions” op zichzelf prima songs, maar weten ze wat minder te boeien tussen al dat andere moois. Samenvattend is dit echter een wondermooie derde plaat die de kracht uitstraalt van een groep die er duidelijk zin in had en die zich niet liet leiden door platgereden paden. In plaats daarvan werd gekozen voor een prachtige live-instrumentatie en een klanktapijt van jewelste.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
