Onder de naam Someone brengt de Nederlands-Britse Tessa Rose Jackson dromerige popmuziek uit. Met haar quasi onvindbare naam koos de zangeres aanvankelijk voor een zekere anonimiteit, maar die lijkt ze steeds verder achter zich te laten. Op Shapeshifter bracht ze warmte en rust, waardoor de plaat al gauw een goede vriend werd om de donkere maanden mee door te brengen. Op haar nieuwe langspeler, Owls, grijpt Someone meer terug naar haar eerste ep’s, wat resulteert in een dromerige trip naar een onbekende planeet.
Tessa Rose Jackson is niet alleen muzikante, maar ook visueel kunstenares en dat gaat al sinds het begin van Someone hand in hand. Niet alleen ontwierp ze zelf het artwork van Owls, maar wie de plaat koopt, krijgt er enkele kunstwerken bij die je doormiddel van een app en een platenspeler zelf tot leven kan wekken. Laat het net dat zijn dat ervoor zorgt dat onze interesse nog net iets meer geprikkeld is om in de wereld te duiken die Someone schetst op haar nieuwe plaat.
Tijdens een roadtrip door Amerika ontstond het concept dat later Owls zou worden, ware het wel in een andere vorm. De reis doorheen verschillende regio’s, met de radio aan en glijdend tussen muzikale genres, inspireerde Tessa Rose Jackson om een volledig filmscript te schrijven. Over het realiseren van een film gaat gemiddeld zeven jaar en die tijd had de artieste niet om haar visie tot leven te brengen, dus focuste ze zich op het maken van muziek met het script als leidraad tijdens het schrijf- en productieproces. Samen met tal van muzikale vrienden creëerde ze een plaat die vooral in zijn geheel beluisterd dient te worden en waarbij we langs tal van verschillende plekken reizen.
Een hoop field recordings gemaakt tijdens die roadtrip zorgen ervoor dat Owls een compleet verhaal wordt. Een eerste blik op de tracklist leert ons dat interludes het geheel aan elkaar breien, waardoor het concept steeds meer vorm krijgt ondanks het gebrek aan een visuele component. De reis begint met “Suddenly”, meteen ook de langste track van de plaat, en vormt een portaal naar een andere planeet, een wereld gecreëerd door Someone. Het voelt bij momenten alsof we niet helemaal bij bewustzijn zijn en hier en daar moeten we moeite doen om de onverwachte geluiden een plaats te kunnen geven. Naarmate de song evolueert wordt het geheel toegankelijker, of wennen we aan de nieuwe omgeving.
Tussen dreampop en zachte indierock probeert Someone een gat in de markt te vullen met dromerige composities waarbij de zang vaak tussen de instrumentale lagen ingebed ligt. Op “All Time Low” worden we zo uitgenodigd tot enkele onwennige dansbewegingen om even later op “In Your Arms” in een soort buitenaards glitterpopparadijs terecht te komen. Dat soort overgangen ontdekken we wel vaker op Owls, waardoor we echt het gevoel hebben van het ene filmdecor in het andere terecht te komen. Dat mag je zelfs heel letterlijk nemen op “I Guess I’m Changing”, tevens de focustrack van de plaat, waarbij er net onder de oppervlakte iets lijkt te borrelen. Geef je de song wat meer tijd, dan ontdek je hoe die zich op bijna miraculeuze wijze tot kamervullend geheel ontplooit waarbij de sfeervolle soundscape ons uit de aardse realiteit sleurt.
Bij momenten lijkt het alsof er inspiratie gehaald werd uit Orbit II, de gebundelde versie van de eerste ep’s van Someone. Vooral “Audrey” is daar een treffend voorbeeld van, want we kunnen ons niet van de illusie ontdoen dat we rond lijken te wandelen op een planeet die het gros van de bevolking zelfs niet bij naam kan noemen. De vocalen komen daarbij over als een soort alwetend verteller waarmee we tijdens onze trip kennismaken, terwijl het instrumentale gedeelte rustig verder kabbelt. Het is die kwaliteit, van aangename melodieën die op zoek gaan naar een nieuw soort warmte, die ervoor zorgen dat we onze aandacht bij de plaat houden. De laatste song, “Over The Moon”, is een meer folky nummer dat vanuit een gitaarlijn vertrekt en zo een organische sound weet te brengen. Om onverklaarbare reden voelt het alsof de cirkel rond is en blijven we dan ook met een voldaan gevoel achter, hoewel de nummers als alleenstaande eenheden niet meteen blijven hangen zijn.
Op Owls zet Someone vooral in op het filmische en verhalende aspect van muziek en krijgen we een audio-roadtrip voorgeschoteld langs onbekende en mogelijk zelfs onbestaande plekken. Om die reden is het dan ook een plaat die in zijn geheel beluisterd moet worden, want uit de context weten de liedjes niet altijd voldoende te overtuigen. Een fijne plaat dus voor zij die een langere aandachtspanne hebben dan de gemiddelde sociale mediagebruiker.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Over The Moon”, ons favoriete nummer van Owls, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
