Alexandra Savior @ Botanique (Orangerie): Tussen sloom en groovy

Toen Alexandra Savior voor het eerst naam begon te maken, bleek ze de muze te zijn van Alex Turner. Ondertussen zijn de twee al even niet meer samen, maar Savior kon dankzij die associatie wel haar eerste stappen in de muziekwereld zetten. Met The Archer verscheen in 2020 haar tweede album en daarmee zou ze een heuse wereldtournee ondernemen die nu pas tot zijn uiting kwam. Het gevolg was dat de songs konden rijpen en we ook al een voorsmaakje van wat nieuw werk te horen kregen. Toch hadden we het gevoel dat er meer inzat, want in een vijftigtal minuten durende set, zat vooral in het laatste kwartier echt punch.

Openen mocht Sarah Maison en al nadat we haar twee noten hoorden zingen, dachten we dat ze beter echt thuis was gebleven. De Française werd uitgenodigd door Savior om mee te gaan op tour, maar we denken dat de zangeres nog wat last had van naweeën van corona toen ze haar vroeg, want wat we te zien kregen, was echt ondermaats. Maison treedt op met een bassiste en verzorgt zelf wat synths, maar toch zijn het vooral de backingtracks die met alle aandacht gaan lopen. Dat was dan ook meteen het enige goeie aan de set, want de vocals van Maison waren nooit toonvast en de bassiste, tja… We weten eigenlijk niet goed wat die daar stond te doen. Na een goed kwartier verlieten we gekweld al de zaal. Sarah Maison maakte alvast haar naam waar, want door haar muziek wilden we het liefst zo snel mogelijk terug thuis zijn.

Met tien minuten vertraging kwam Alexandra Savior met haar vierkoppige band het podium op. Binnen de band zat de genderbalans alvast goed met een vrouwelijke toetseniste en drumster, en een mannelijke bassist en gitarist. Elk hadden ze hun eigen bijdrage aan de sound die Savior op het podium bracht en dat was vooral heel erg gezapige sixtiesrock. Het leek er zelfs op dat ze haar gaspedaal volledig was vergeten mee te brengen, want er werd in het eerste halfuur enkel op de rem gestaan. Opener “Saving Grace” klonk op die manier nog slomer dan op plaat en ook de daaropvolgende nummers waren in hetzelfde bedje ziek.

Op zich is het niet erg als een artieste haar nummers iets trager brengt dan verwacht, maar de omstandigheden waren niet ideaal. Het was een staand concert, mensen waren erg enthousiast en ook de goesting om te bewegen was er. Savior gaf er alvast geen moer om, want met “All of the Girls” werd een nieuw nummer gespeeld dat binnenkwam als een ballad en vooral als een beetje saai ervaren werd. Gelukkig hadden we bij “Audeline” iets meer fijne synths om te horen, maar het moest bij Savior duidelijk van de details komen.

Een gitaarsolo, Savior die eens wat gek deed met haar stem op het eind van een song of wat haperend Frans; dat was het enige waarmee de zangeres ons entertainde in het eerste deel van de set. Zelfs toen ze haar gitaar aan de kant zette, bleef ze nogal stoïcijns staan en bewoog ze enkel wat vreemd met haar handen. Met “You Make It Easier” bereikten we een breekpunt. Ze vertelde dat we er ook ‘you make it cheesier’, of zelfs ‘fromagier’ van konden maken. Ondanks dat het mopje flauw was, zagen we dat Savior plots iets meer zelfverzekerd op het podium stond. Het nummer zelf zijn we nu al vergeten, maar opvolger “Can’t Help Myself” liet het publiek een beetje dansen.

Ook “But You” was een heerlijke song waarin we de sterke kanten van Savior naar voor hoorden komen. Een bepaalde bombast, een stem als Lana Del Rey en Amy Winehouse en een redelijk je-m’en-fous-gehalte door op het eind van de song wat in het rond te schreeuwen. “The Archer” gaf ze in de bis nog een minimalistische make-over waardoor we dachten dat haar metamorfose van korte duur was, maar bij laatste bisnummer “Mystery Girl” liet Savior alle demonen in haar los. Ze viel op de grond en brulde wat in het rond, waardoor de intensiteit plots heel hoog werd. We hoorden nadien ook mensen dingen als ‘allez, net nu ze er begon in te komen’ zeggen; een gemiste kans dus van de zangeres om haar set dynamischer te maken door ook wat energieke songs in het begin te steken.

De set van Alexandra Savior in de Botanique was er eentje met twee gezichten. Op het ene moment neigde het naar te saai, en op het eind kon er plots toch iets groovy en dansbaar van af. Het is nu de taak van de artieste om op zoek te gaan naar de juiste dynamiek tussen sloom en dansbaar. Op die manier kan een set van Alexandra Savior alleszins nooit vervelen, want de stem en sterke band heeft ze al, waardoor het enkel een punt van willen lijkt te worden. Ook qua durf en podiumpresènce kan het nog wat beter, maar hoe meer ze optreedt, hoe beter dat alleen maar kan worden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Saving Grace
Crying all the Time
All of the Girls
Audeline
Cupid
Vanishing Point
Soft Currents
You Make It Easier
Can’t Help Myself
Girlie
But You

The Archer
Mystery Girl