Van caféconcertjes tot een samenwerking met de befaamde Alex Turner: het overkwam de Portlandse Alexandra Savior. Ze werd eerder al vergeleken met de koningin der melancholische popsongs Lana Del Rey en het olijke duo The Last Shadow Puppets. Niets is minder waar, maar op haar tweede album – een moeilijke opdracht voor de meeste muzikanten – horen we innovatie. Op The Archer profileert de 24-jarige jongedame zich als een artieste met een excentrieke visie.
Voor haar debuut Belladonna of Sadness (2017) kroop Savior onder de vleugels van halve naamgenoot Alex Turner. Buiten meeschrijven aan de nummers, nam hij ook de productie voor zijn rekening. Turner gaf aan dat zijn werk met Savior een grote inspiratiebron is geweest voor het laatste Arctic Monkeysalbum, waar de groep wel echt voor een andere sound koos in vergelijking met haar vorige platen. Vervolgens horen we dan ook heel wat gelijkenissen tussen (het voor discussie vatbare) Tranquility Base Hotel & Casino en Belladonna of Sadness. Vooral qua sfeerzetting volgen beide albums dezelfde lijn. Ditmaal kreeg producer Sam Cohen – die al onder meer met Norah Jones maar ook met onze geliefde Trixie Whitley samenwerkte – het heft in handen. Hoewel we op Saviors tweede plaat nog enkele hints naar de samenwerking met Turner opvangen, lijkt ze vooral haar eigen weg te zijn ingeslagen.
The Archer opent met een romantisch pianoriedeltje, wat de luisteraar meteen op het verkeerde been zet. “Soft Currents” mag dan bij de eerste luisterbeurt lieflijk klinken, maar het straalt eerder een mysterieuze schoonheid uit. Al snel overvalt een huilende Alexandra ons met zielenleed en herkennen we de melancholische retrosound die haar debuutplaat sierde, getypeerd door haar zwoele stem. Vanaf tweede nummer “Saving Grace” keert het tij maar al te snel en ligt de donder, die een rode draad doorheen The Archer vormt, de loer.
Opvallend is dat dit album een stuk donkerder is dan Belladonna of Sadness. Tekstueel gezien zijn alle nummers op The Archer uit hetzelfde vat weemoed getapt. Qua sfeer kunnen we echter twee grote categorieën onderscheiden. Enerzijds vinden we power woman-vibes op onder meer “The Phantom” en “Howl”; anderzijds zijn er nummers die een intens eenzame sfeer uitademen, zoals “Soft Currents” en de innemende titeltrack.
Wat deze femme fatale onderscheidt van your everyday singer-songwriter, is de intrigerende sfeer die ze op sublieme wijze neerzet. Horror en humor gingen nog nooit zo mooi hand in hand. Wat op het eerste zicht een vloekende combinatie lijkt, is niets minder dan een masterchefrecept en met gitaarwerk dat wel uit het wilde westen lijkt te komen, is haar wereld (die trouwens erg straf is geproducet) compleet. Saviors muziek zou de perfecte soundtrack voor een B movie uit de jaren zestig kunnen zijn. Ze zou zelfs niet misplaatst zijn in een Tarantinofilm. Voor hun werk hebben ze in dezelfde vijver gevist.
Hoewel ze niet de meest toegankelijke muziek maakt, zet Savior een meeslepende sfeer neer waarin tristesse op verscheidene manieren wordt gezegevierd. Ze kiest ervoor om haar muzikale identiteit verder uit te werken tot een vastberaden visie en behaalt vervolgens een hoog femme-fatalegehalte. We moeten er niet meer woorden aan vuilmaken; The Archer is een welgemikt schot in de roos.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
