Superorganism @ Botanique (Rotonde): Een zootje ongeregeld

Soms gaan de dingen des levens niet helemaal zoals gehoopt, maar dat betekent daarom niet dat je bij de pakken moet blijven zitten. Een perfect voorbeeld daarvan is de band Superorganism. In 2018 nog bovenaan menig lijstje van in de gaten te houden acts, waarna zelfs de BBC de in Londen gevestigde band hoog aanschreef door ze op te nemen in hun prestigieuze BBC Sound of-shortlist. Winnen deed het vijftal niet, maar de zelfgetitelde debuutplaat mocht er zeker en vast zijn. Dat de leden, afkomstig uit alle uithoeken van de wereld, elkaar initieel leerden kennen via het internet, is dan ook duidelijk hoorbaar in hun muziek. De enige rode draad is namelijk dat niets moet en alles mag; knotsgek!

Nadat er dus hoge ogen werden gegooid met die debuutplaat, verdween Superorganism echter uit de schijnwerpers. Dat betekent vanzelfsprekend dat er nieuwe muziek in de maak is, maar door de pandemie werd alles on hold gezet. Gelukkig was het eerder dit jaar dan eindelijk tijd voor World Wide Pop, een haast nog gekkere plaat, die in het oor ligt als een gekaapte radioshow. Knippen en plakken bij de vleet, maar vooral nog hardere popmuziek: dit vijftal was helemaal terug van weggeweest.

Nog voor Superorganism mocht bewijzen dat die moeilijke tweede, althans in hun geval, helemaal niet zo moeilijk is, was het de beurt aan een nog jonger talent om zich te bewijzen. Dylan Cartlidge werd in het verleden wel eens ‘de Beck van zijn generatie’ genoemd en met shows op onder andere Glastonbury leek deze tour dus het ideale opstapje richting een volgend niveau.

Dat Brussel hem daar een handje bij zou helpen, leek initieel geen sinecure. Het weinige publiek dat al vroeg naar de Botanique was afgezakt, bleef wat afwachtend op de trapjes van de Rotonde zitten en het feit dat de Brit nogal stuntelig aan zijn set begon, hielp daar niet echt bij. Toen de man dan eindelijk op stoom kwam, werd wel duidelijk dat hij zeker iets speciaals in zich had. Met zijn opzwepende zomerse deuntjes onder de arm straalde hij een soort aanstekelijk enthousiasme uit, waardoor iedereen richting podium trok en zijn heupen voorzichtig losgooide. Leuk was ook dat hij even later drie willekeurige woorden vroeg aan de zaal – pancreas, babysitter en fluffy – om daar dan een freestyle rap rond te bouwen. Het jammere was alleen dat de man door zoveel te praten, leek te vergeten dat hij ook effectief muziek kwam brengen. Vijf nummertjes op een half uur is dan ook bijzonder karig, maar dat Dylan Cartlidge zijn rol als voorprogramma uiteindelijk wel met verve vervulde, heeft hij uiteindelijk wel volledig aan zijn leuke liedjes en positieve uitstraling te danken.

Dat er tijdens de hoofdact iets speciaals stond te gebeuren, was al een tijdje duidelijk. Een zetel, een paar tv-schermen en een projector met gekke visuals: Superorganism valt werkelijk niet in een specifiek vakje te steken. Opener “World Wide Pop” miste weliswaar een beetje punch, maar de georkestreerde chaos – met een specifieke vermelding voor achtergrondzangeres en danseres B – zorgde er toch voor dat er heel wat te beleven viel. De Rotonde wiegde dus al snel mee met “Put Down Your Phone”, wat alleen maar in het voordeel speelde van het vijftal. Dat dit het begin was van een concert in stijgende lijn, werd des te duidelijker bij “SPRORGNSM”, al vroegen we ons op dat moment wel af of frontzangeres Orono Noguchi niet met tegenzin op het podium stond.

Dat bleek weliswaar niet het geval te zijn, want toen ze voor “Night Time” de lyrics even moest opzoeken op haar gsm, werd duidelijk dat het allemaal part of the act was. Dat laatste nummer ontaarde overigens ook in een klein feestje, waarna Noguchi haar ongenoegen uitte over het feit dat ze nergens ananasbier kon vinden in onze hoofdstad. Ze dronk dan maar een ander speciaal biertje, want ze had al haar krachten opgespaard om in Brussel (de stad die haar bier leerde appreciëren) wel alcohol te drinken en bijgevolg nog meer plezier te kunnen maken. Door even later een medley van “Black Hole Baby” en “It’s All Good” te brengen, maakte ze dat meteen waar. Waar bij die eerste de gekke choreografie van B en Soul in het oog sprong, was het bij die laatste het publiek dat de refreinen uitbundig meeschreeuwde. De sfeer zat goed!

De eindspurt kwam stilletjes aan in zicht, maar die werd wel zorgvuldig opgebouwd met nummers die alsmaar meer energie uitstraalden. Zo was het ‘time to rock’ bij “Flying” en werd bij ‘cardio song’ “Don’t Let The Colony Collapse” eindelijk duidelijk waarom die zetel op het podium stond. Na een paar minuten hevig springen met de zaal plofte Noguchi, nog steeds met het bierflesje in de hand, zich neer in haar canapé. Veel tijd om te bekomen had ze echter niet, want met “Everybody Wants To Be Famous” stond er alweer een volgend bommetje klaar om te ontploffen. De Rotonde at op dat moment al uit de handen van het vijftal, wat Superorganism volledig aan zichzelf te danken had. Zo’n chaotische uitstraling, maar toch zo mooi als een geheel je muziek naar voren brengen; je moet het maar doen.

Na een leuke versie van “On & On” werd er ook nog even de tijd gemaakt om “Happy Birthday” te zingen voor een fan in de zaal, waarna hij een appel cadeau kreeg. Speciaal, maar het paste allemaal zo goed in het plaatje dat we er op dat moment zelfs niet meer vreemd van opkeken. Ook het feit dat Noguchi met zo’n ongeïnteresseerde lichaamshouding bovenop haar zetel klom, om dan alsnog, weliswaar op haar eigen manier, energiek “Solar System” te brengen, toverde voor we het goed en wel beseften een glimlach op ons gezicht. De choreografie van B en Soul, inclusief pompons, bij setafsluiter “Teenager” deed daar nog een schepje bovenop. ‘Ik wil hier voor altijd blijven!’, klonk het nog, al duurde het afscheid niet lang.

Vooraleer de bisronde even later effectief van start ging, werd eerst nog eens duidelijk gemaakt dat ‘Brussels’ rijmde op ‘assholes’ en kregen we een geïmproviseerde versie van “We Will Rock You”. De effectieve encore startte dan weer met ‘een verrassing’, want voor “It’s Raining” werd voorprogramma Dylan Cartlidge terug op het podium gehaald, wat voor nog gekkere taferelen zorgde. Noguchi werd vooraf medegedeeld dat ze maximaal tien personen op het podium mocht halen, maar dat hield haar tijdens “Something For Your M.I.N.D.” zelfs niet tegen om er een elfde bij te roepen. Dat het een knotsgek feestje was, stond dus al vast. Het geluidseffectje van het bijten in de appel live gebracht door B op het podium, bleek de kers op de taart.

We weten met andere woorden nog altijd niet wat er nu precies gebeurde in de Botanique, want het leek wel alsof Superorganism ons anderhalf uur lang meenam in zijn knotsgekke sekte. Dat de band ons daarvoor niet eens hoefde te forceren, maar we gewillig meegingen in de kleurrijke en wonderlijke wereld die ze schepte, heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Het zootje ongeregeld toverde een brede glimlach op ons gezicht met een bijzonder cool totaalconcept. Van een relatief gevulde Rotonde maakte het vijftal dus één groot superorganisme, dat gelukzaligheid en creativiteit uitstraalde. Plezant en zeker voor herhaling vatbaar! Tot op de festivals graag!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

World Wide Pop
The Prawn Song
Put Down Your Phone
SPRORGNSM
Night Time
Crushed.zip
Black Hole Baby / It’s All Good
Nobody Cares
Oh Come On
Flying
Don’t Let The Colony Collapse
Everything Falls Apart
Everybody Wants To Be Famous
On & On
Solar System
Teenager