Al bijna veertig jaar geldt Megadeth een van ’s metals meest discutabele artiesten. De discografie en het leven van frontman Dave Mustaine tonen wat voor een levende legende die wel niet is. Vers uit de jonge Metallica ontslagen en zonder zangtalent, begon hij nijdig zijn comebackcarrière voor te bereiden in de Californische underground. Overmatig drugsgebruik en veel personeelswissels zouden hem bijna kraken, maar in elke incarnatie kwam Megadeth heelhuids uit de brand. In 1990 stond de band aan de top van haar kunnen met Rust In Peace, dat nog steeds geldt als een van de beste metalalbums ooit. Sindsdien laat de zanger al eens een steekje vallen, maar zijn albums zitten nog steeds vol technische hoogstandjes. In 2002 was het bijna afgelopen toen Dave geen gitaar meer kon spelen vanwege radialis neuropathie aan zijn linkerhand. Ook kreeg hij in 2019 keelkanker op zijn bord, al bleken beide kwalen na twee jaar verholpen. Het lijkt haast een mirakel dat we hem op Graspop afgelopen juni nog konden bezig zien alsof hij 35 is.
Op zijn zestiende album loodst Mustaine zijn band in haar vijfde decennium. Het haarfijne geluid is opnieuw verzorgd door het productieteam dat Dystopia uit 2016 aan een Grammy hielp. The Sick, the Dying… and the Dead! bereikt min of meer haar doel, al hebben de tracks ook hun akkefietjes. De groep put uit heel wat coole ideeën, zowel creatieve ondernemingen als nostalgische heroplevingen, maar deze worden zelden tot hun volle potentieel uitgewerkt. De plaat keert wel steevast terug naar de brutale riffs van de thrashmetal. Voorheen erkende Mustaine zijn onvermogen om nog deel te nemen aan intense wapenwedlopen, maar met zijn nieuwe drummer en leadgitarist lukt dat terug. De Antwerpse Dirk Verbeuren is de enige die we de drumfills uit 1985 perfect hebben zien naspelen. De muzikale bijdrage van Kiko Loureiro valt sinds “Conquer Or Die” eveneens niet te ontkennen.
Loureiro lijkt ons als nieuwe medeschrijver dan ook verantwoordelijk voor de tweede persoonlijkheid van de plaat, namelijk de inventieve arrangementen. Zijn gitaarsolo’s zijn minder prominent aanwezig als op Dystopia, maar zitten eerder verstopt in de conventionele songstructuur. Verder probeert hij aan bijna elk nummer een atmosferisch element te breien, dat voor ons telkens net te weinig ruimte krijgt. Ook met Steve DiGiorgio, die David Ellefson verving, lijkt een buitenkansje gemist te zijn. We merken namelijk geen bijdrage van de grote bassist van Sadus, Death en Testament. Hoewel de hele tracklist vlot langs onze trommelvliezen paradeert, zien we dus nog ruimte voor verbetering. De omslachtige titel van The Sick, the Dying… and the Dead! is een knipoogje naar de eerste drie platen, die elk ook een beletselteken bevatten. Het is duidelijk dat Dave Mustaine op de fans van het eerste uur mikt. De coverart lijkt echter nog met Windows 98 gemaakt te zijn en behalve de titeltrack zien we niet echt een thematische link met het album zelf. De teksten blijven ook vrij eenzijdig. Zo kunnen we het soldatenleven verheerlijken en dat van een satanist en een drugsverslaafde afwijzen. Van een frontman die bekend staat om zijn smerige sarcasme hadden we meer verwacht.
Opener “The Sick, the Dying… and the Dead!” begint goed met een soort protoblues. De melancholie om de dodelijke ziekte slaat snel om in opgewekte metal vol euforische harmonieën. Dave Mustaine bewees al vele malen dat hij de perfecte vloeiende opener kan schrijven, zoals op “Into The Lungs Of Hell” uit 1988 of “Dialectic Chaos” uit 2009. Deze melodische festijnen zijn onmiddellijk herkenbaar dankzij hun Van Halen-achtige vingertheater, gevolgd door een opzwepend lijflied met grootste refreinen. Maar in plaats van verder te bouwen op het stormachtige momentum, laat Mustaine zijn song halfweg uitdoven in verwaarloosbare strofen en een overbodige akoestische brug. Daarna probeert het nummer zijn potentieel terug te vinden met een catchy outro met heel wat solo’s, maar wij hebben nog een kater van het melig getokkel van eerder. “Life in Hell” is gelukkig wel een dynamische doorbijter met presto riffs, onderbroken door drukke drumfills. Het is eveneens een verademing dat Dave zijn vergrijsde zang durft in te ruilen voor gewone spraak. “Night Stalkers” is qua structuur best gelijkaardig. De eerste heeft geen typische gitaarsolo en op het tweede komt rapper en Body Count zanger Ice-T langs met een stuk gesproken woord. Ondanks deze risico’s zijn beide best geslaagd.
“Dogs of Chernobyl” toont hoe je een goede intro maakt. Met meer dan een minuut melancholische flamenco, gevolgd door opbouwende gitaren en een zware beat, lijkt ze goed op die van “Poisonous Shadows” uit 2016. De melodie in het refrein doet ons denken aan “Tears In A Vial” uit 2004. Mustaines schrijverschap is klaarblijkelijk nog niet veel veranderd. Ook “Sacrifice” en “Junkie” zijn typische voorbeelden van hoe hij al bijna twintig jaar schrijft. Telkens hebben ze gelukkig wel nog genoeg knisperende leads en groove om ze niet te hoeven overslaan. Deze midtempo metalnummertjes hebben dus soms de aura van opvulling. Bovendien voelen de overgangen in stijl en energie onsamenhangend en inwisselbaar aan. Dit ongebruikt potentieel vonden we al terug op “Bodies” uit 2009, dat ons op het einde bestookt met een melodische vulkaanuitbarsting, maar in de laatste seconden toch weer omslaat in een herverpakking van hetzelfde.
Met “Psychopathy” keert de Megadeth van de toekomst terug, met een onverwachte instrumentatie van sfeervolle dissonantie en gesproken teksten. Met slechts anderhalve minuut heeft het de functie van een intro, maar het was wat ons betreft beter als zelfstandige schijf uitgeschreven. “Killing Time” heeft ook een akoestisch tussenstuk, het meest succesvolle van de drie tot nu toe. Zo’n stukje vormt dus geen probleem, zolang het goed getimed is. Ook “Soldier On!” en “Célebutante” zijn twee krachtige en catchy liedjes die het tempo hoog houden. Op grootmoeders wijze bewaart Dave Mustaine het beste voor het laatst, want de twee slotnummers tonen waar Megadeth in haar vijfde decennium voor kan staan. “We’ll Be Back” is de laatste in de reeks, maar was beter de opener geweest. De hitsige salvo’s van oldschoolriffs, stuivende solo’s en donderende drums zouden meteen de sfeer scheppen. De Gojira-achtige outro klinkt bovendien buitenaards en had als basis kunnen dienen voor een avontuurlijk vervolgnummer.
De werkelijke afsluiter “Mission To Mars” doet een worp naar een metalversie van Bowies “Space Oddity“. De ingetogen opbouw wordt gevolgd door traditionele strofes die zich laten zich leiden door een sterke melodie. Dave Mustaine probeert niet langer de tiener uit te hangen en geeft zijn kleffe zang halfweg uit handen ten voordele van een zendopname. Als in “Gagarin” van het artrockensemble Public Broadcasting Service blijft de spacesong daarna instrumentaal, zodat de cinematografische audio-effecten het tragische sciencefictionverhaal kunnen afwerken. Vervolgens vliegt de outro met een Artemisraket de ruimte in onder de meest dramatische drums die we ooit van Megadeth hoorden.
In 2004 zou Dave Mustaine onder zijn eigen naam muziek uitbrengen, maar hij koos uit commerciële overwegingen toch voor zijn bekendere merknaam. Sindsdien bleef het moeilijk om een authentieke chemie tussen de bandleden van Megadeth te cultiveren. The Sick, the Dying… and the Dead! is alweer een goed Megadeth album, maar geen klassieker, noch een spreekwoordelijke eenhoorn zoals Dystopia. Dave Mustaine combineert hoekig de snelle riffs van de jaren tachtig en de doeltreffende melodieën van Dystopia met zijn voorspelbare schrijverschap van de late jaren tweeduizend. Daarnaast toont hij enige bereidwilligheid om naast zijn doorzichtige lyrische aanpak aandacht te schenken aan de inbreng van zijn bandleden. We hopen dat hij daar nog veel meer op inzet, zo kan Megadeth ook dit decennium relevant blijven.
Website / Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Mission To Mars”, ons favoriete nummer van The Sick, the Dying… and the Dead!, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
