Graspop Metal Meeting 2022 (Festivaldag 2): Schommelen tussen tijdloos en obscuur

Door het wegvallen van Avenged Sevenfold en Faith No More verloor de organisatie twee van zijn grootste publiekstrekkers op vrijdag. De ene zou nog eens mogen komen proeven van het headlinerschap, terwijl de andere terug na zeven jaar op de bühne zou staan. Maar toen we hoorden dat de reservebank bestaat uit Scorpions en Within Temptation, hadden wij nieuwe redenen om een bezoekje te brengen aan de wei van Graspop. Ook Megadeth was in onze ogen een headliner en maakte kans om het meeste hoofden naar het hoofdpodium te laten draaien. Al in de vroege ochtend schoot het kwik naar de 30 graden waardoor er van de oase van groen geen sprake meer was. Diegenen die al vroeg de warmte trotseerden, kregen waar voor hun geld. Bij de schemering koelde het af en voelde de festivalsfeer ideaal. Net zoals donderdag maken we voorlopig dezelfde balans: de tenten waren weer gereserveerd voor de intensere subgenres terwijl op de mainstage de rijpe klassiekers aan elkaar werden geregen.

Disillusion @ Marquee

Terwijl de nostalgische rockers met Phil Campbell leuk konden uitbollen op puike covers van Motörhead, stond er progmetal als opener in de Marquee. Disillusion moest het doen met een mager gevulde zaal, maar kreeg, zoals vaker bij zulke bands, toch steeds een luider applaus dan je zou verwachten. De groep uit Duitsland had zijn vroege timing misschien te danken aan het feit dat ze soms tot dertien jaar wacht om een album uit te brengen. Disillusion kan je vergelijken met de progressieve poster child Dream Theater. Hun metal is harmonisch interessant, maar ritmisch beperkt. Dat zorgt voor een vermoeiende luisterervaring, die nog aangewakkerd wordt door de extra invloeden van deathmetal. Uit hun geschiedenis blijkt dat de Duitsers hun persoonlijke voorkeur en integriteit als artiest voorrang lijken te geven aan commerciële ontvangst en daar hebben we respect voor. Ze moeten dan aanvaarden dat sommige mensen hun verwarrende muziek in dit warme weer niet meer kunnen volgen. Voor wie de aandacht had en vooral voor wie al wist welke progressie zou komen, was dit een leuke show. Hitjes zaten er niet in, veel mensen zetten zich derhalve neer om de langzame evoluties in akkoorden bij te houden. Dat neemt niet weg dat een harde kern proggers tot op het einde stoïcijns bleef staan kijken en enthousiast op de groepsfoto wilde.

Tempt @ Metal Dome

De gloriedagen van de Californische Sunset Strip liggen al decennialang achter ons. Toch weet de glammetalperiode jonge muzikanten aan te spreken. Afkomstig uit New York kwam Tempt naar Graspop om een stevig potje ouderwets te rocken. De melodieuze hardrock was een goede binnenkopper om de tweede dag mee te beginnen. Afgezonderd van zanger Zach Allen waren de overige leden vestimentair heel eigentijds. Geen opgestoken haren of bandana, maar een korte coupe en netjes verzorgde mullet waren goed genoeg voor gitarist Harrison Marcello en bassist Chris Gooden. Allen nam zijn rol als frontman wel heel serieus en is duidelijk geboren om op een podium te staan. Zelfs op een ontiegelijk vroeg uur maande hij de kijklustigen aan om te springen en ter wijze van communitybuilding Tempt te taggen op de sociale media. De harddrockers zetten de Metal Dome niet op zijn kop, maar wanneer Whitesnake en Scorpions definitief zouden stoppen, mogen ze gerust blijven ademhalen. Tempt zal het vuur wakende houden.

As Everything Unfolds @ Jupiler Stage

Metalcore werd eergisteren nog onvoldoende behandeld, maar daar kwam gisteren verandering in met As Everything Unfolds. Het Britse vijftal stelde hun toegankelijke tweede album voor en trok heel wat volk naar de afgelegen Jupiler Stage. Voor een quasi volle weide klonken de Britten vooral vocaal overtuigend. Met Charlie Rolfe als frontvrouw en de mannen als achtergrondgrommers hoorden we een dynamisch bereik aan leads. Ook hun strakke melodieuze hardcore zorgt ervoor dat we ons onmogelijk kunnen vervelen. De progressie in de nummers was niet altijd voor de hand liggend, maar ook niet te moeilijk. Dit is wat we willen zien op een metalfestival. De bandleden voelden de hitte even hard als het publiek en focusten zich daarom op de muziek. Ze kwamen toch spontaan en hartelijk over. Naar het einde toe speelde de band wat harder en sloegen de mensen aan het springen. De synthspeler nam het over als de gitaristen hun handen even vol hadden met water of instrumentenwissels. Gelukkig geen probleem: As Everything Unfolds was amusant.

Dool @ Marquee

Naast Within Temptation zond Nederland rond de middag zijn eerste afgevaardigde naar Dessel. Wat Within Temptation en Dool nog gemeenschappelijk hebben, is een vakbekwame frontvrouw die van aanpakken weet. Qua muziekstijl zijn Sharon den Adel en Raven van Dorst mijlenver van elkaar verwijderd. De occulte seventiesrock bevat bijvoorbeeld ook een rits blackmetalgeluiden die onze voelsprieten tintelden om naar de band te gaan kijken. Ieder nummer was goed voor minstens vijf minuten aan steengoede riffs die het publiek wisten te bedwingen. Raven haar donkere coolheid liet ons ook nadenken over het feit dat hoe minder je je best doet om je sekse te etaleren, je het beste resultaat beoogt. Op de affiche van Graspop vallen er bitter weinig vrouwelijke artiesten te bespeuren, maar zij die er effectief spelen, staan zeer sterk in hun schoenen om seksisten lik op stuk te geven. Verder zorgde het immense rookgordijn voor nog meer mysterie, maar hadden we door de strakke speelwijze nergens het gevoel dat we verloren zouden lopen.

Steel Panther @ South Stage

De performance die Steel Panther afleverde, was botweg niet om over naar huis te schrijven. We raken niet geïntimideerd door vunzige moppen, hoe flauw ze ook mogen zijn, of ontblootte vrouwenlichamen, maar er mochten wel meer nummers gespeeld worden. Daar waar de gimmick van de glammetalband in de begindagen vervat zat in over-the-top seksistische singles, haalden zanger Michael Starr en gitarist Satchell nu een verroestte moppentrommel naar boven, die uitpuilde van de Amerikaanse gemaaktheid. Pin ons er niet op vast, maar zelfs de technische mankementen leken ons fake, om zo de show wat uit te rekken. We hadden medelijden met de technici die elke show moeten aanhoren dat ‘als ze de gitaar en microfoon niet binnen de vijf seconden aan de praat kregen, ze ter plekke hun c4 in ontvangst mogen nemen.’ Bij Steel Panther is er duidelijk geen gebrek aan personeel. Wie verder voor nog meer gelul en “17 Girls in a Row” afzakte naar de South Stage, kwam niet bedrogen uit. Wat er gespeeld werd, klonk ook verre van slecht. “Crazy Train” van Ozzy Osbourne evenaarde zelfs beangstigend dicht het origineel. Desalniettemin laten we de volgende “Weenie Ride” liever aan ons voorbijgaan.

Black Label Society @ North Stage

Gebukt onder hevige zonnestralen gaven we ons volledig over aan de rasechte, Amerikaanse Southern metal van Black Label Society. Met zijn groen-oranje kilt was gitaargod Zakk Wylde precies een woeste vikingleider die het bloed van zijn vijanden drinkt uit hun schedel. Door het warme weer voelden we ons wat tam, maar dat belette de groep niet om te blijven raggen alsof er geen vuiltje aan de lucht hing. Omwille van Zakk’s verleden bij Ozzy Osbourne en verdere invloed op latere metalgitaristen, was deze plek op North Stage een zeer schappelijke positie. Al lijkt het ons geen slecht idee om Black Label Society de volgende keer in de Marquee te programmeren. Op het grote podium en zonder een goedgevuld voorvak, zakte na verloop van tijd de no-nonsenseaanpak weg in z’n eigen onverschilligheid.

Angelus Apatrida @ Marquee

Ondanks de hitte brak de moshpit onmiddellijk uit bij Angelus Apatrida. De Spanjaarden vervingen last minute Sacred Reich, wienst gitarist een operatie moet ondergaan. In tegenstelling tot de Amerikaanse ziekenhuisgangers, hoort Angelus Apatrida niet tot de old school generatie van thrashmetalbands, maar maakte dat goed door extra agressief te spelen. Onze mening over de nostalgische golf thrashmetal van midden jaren 2000 is dubbel. De bands die het tot nu overleefd hebben, zijn in hun stiel enerzijds overtuigend meester, maar anderzijds imiteren ze toch vooral hun idolen Exodus, Metallica en Slayer. Angelus Apatrida liet er echter geen gras over groeien en overtuigde ons door het gewoon kei hard te menen.

De behaarde zuiderlingen hadden geen moeite met de hitte en zelfs de eerste rijen moesten zich inspannen om hun podiumpresence te volgen. Het feit dat wij geen enkel nummer van Angelus Apatrida kennen, deed niet af van het feit dat hun moeiteloze energie ons bleef imponeren. Hun recente zevende album leunde wat aan naar de hardcore en ook op het podium ontbrak het de Spanjaarden niet aan vurigheid. Voor een keer was de luide basdrum geen doorn in het oor maar een adembenemende maalmachine. De bescheiden gitaristen speelden de pannen van het dak en uitten op het einde nog hun dankbaarheid. Melodisch was het zoals verwacht magertjes, maar als je echt hard wilde gaan moest je in de Marquee zijn voor het meest intense optredens van deze vrijdag.

Alcest @ Marquee

Het is sinds 2000 maar een enkele keer gebeurt dat een persoon eigenhandig een heel genre uitvond. Het gaat hier over Stéphane Paut, die onder zijn artiestennaam Neige black metal versmolt met shoegaze en dus met zijn band Alcast blackgaze uitvond. De Marquee stond voor het eerst vandaag helemaal vol om de Fransman aan het werk te zien. Voor blackgaze hoef je technisch niet de grootste virtuoos te zijn, het zit hem vooral in je kennis van de electronica op de vloer en het atmosferische samenspel. Stéphane bleef rustig en probeerde niet de show te stelen zich, ondanks dat iedereen natuurlijk voor hem gekomen was. De drummer is het enige andere vaste lid, want de gitaristen doen enkel mee op de concerten. Zij kwamen nog minder prominent in beeld. De persoon van het licht vergat ook nu en dan aan zijn knoppen te draaien waardoor het qua entertainment wat tegenviel.

Nog een geluk dat de muziek perfect in elkaar stak en bijna exact klonk zoals op de platen. Dit zorgde voor een publiekelijke tweedeling: een aantal mensen was het al snel moe en vertrok naar zonnigere oorden, terwijl een meerderheid zich liet onderdompelen in de emotionele geluidsmuur. De black metal is de laatste jaren wel wat in aandeel verminderd ten voordele van ambient elementen, maar deze meer voorspelbare formule werkt eigenlijk nog beter. In plaats van moshen werd het wiegen. Met uitgesmeerde riffs, bevredigende composities en hun typische melancholische stijl konden de Fransozen ons tot het einde beroeren.

Twin Temple @ Metal Dome

Zolang je de duivel maar aanbidt, kom je op Graspop met veel weg. Zonder de luciferiaanse agenda was Twin Temple namelijk een bijzonder strakke jazzband. De ‘Satanic Orgy’ had nu meer weg van een goedkope vampierenfilm uit de jaren zestig. Zangeres Alexandra James en gitarist Zachary James speelden een verliefd koppel dat het ene ritueel uitvoerde na het andere. Als stripfiguren uit een romantische graphic novel dolden ze met een boeket rozen en zwaarden. Esthetisch zat alles wel snor en ook het publiek liet zich maar al te graag verleiden door deze afgezanten van Satan. Betreft de muziek was de doowoop van Twin Temple een welgekomen verademing. Het was namelijk eens iets anders dan de gebruikelijke hardrock- en heavy metalstructuren. Vorige maand speelde de groep nog in het voorprogramma van Ghost. In die context lijkt het adressenboekje van Alexandra en Zachary volgens ons dus vol genoeg om België eens te komen verblijden met een persoonlijk bezoek in een lokale club. Op festivals is willen inspelen op de beleving slechts een kwestie van gezond verstand, al plaatste die mindset bij Twin Temple de ritmesectie een beetje oneerbiedig op de achtergrond.

Jinjer @ Jupiler Stage

Net als de ruimte in het gangpad begon de timing stillaan krap te worden. Toch wilden we voor Jinjer nog snel even naar de Jupiler Stage lopen. We volgen de Oekraïners al van voor het op tragische wijze populair werd en raadden hen onlangs nog aan in onze voorbeschouwing. Ons artikel heeft ongetwijfeld vele duizenden mensen geïnspireerd want de weide stond letterlijk helemaal vol. Het was er zo druk dat we ons afvroegen of de allerlaatste rij er zelfs wat van kon horen. Los van de ongevraagde publiciteit schrijft Jinjer ook gewoon coole muziek: een mix van melodie metalcore en progressieve death elementen. De stem van frontvrouw klinkt eens diep en brutaal, dan weer vol en melodieus. Na het eerste nummer kreeg ze al een boeket bloemen aangeboden en met topplaat “On The Top” brak het feestje los. Hoewel Jinjer trouw blijft aan hun oorspronkelijke stijl en niet commercialiseert, is dat ook hun zwakte. Het blijft allemaal maar meer van hetzelfde.

Zeal & Ardor @ Metal Dome

Ondanks het feit dat Jinjer een ware volksverhuizing veroorzaakte aan de Jupiler Stage, was de Metal Dome tot de nok gevuld voor Zeal & Ardor. Al vanaf het debuut Stranger Fruit veroverde Manuel Gagneux een plek in het hart van iedereen die zijn metal eens graag anders heeft. Bovendien kent een outsidergevoel geen muzikale grenzen waardoor de groep het DNA van zwarte soul en blackmetal aan elkaar wist te verweven. Hier op Graspop zorgde dat voor een wervelend spektakel. Onder de kap van zijn zwarte hoodie oogde Gagneux wat timide maar met zijn soulvolle stem had hij het publiek onmiddellijk mee. Het recentste album Zeal & Ardor zat goed in het geheugen van de fans, want de refreinen van “Gutterdammerung” en “Feed the Machine werden luidkeels meegebruld. Af en toe ging de pit wat open, maar de wall of deaths bleven uit. Nu de oude garde er dit decennium als vliegen bij zal neervallen, zagen wij alvast een glimp van de toekomst, en die zag er rooskleurig uit.

Megadeth @ North Stage

We hadden een belangrijke afspraak op het hoofdpodium, want met Megadeth was het aan ons om ons als een kind in de speeltuin te voelen. Levende legende Dave Mustaine haalde enkele jaren geleden alweer nieuw talent in de groep en met de virtuoze Braziliaan Kiko Loureiro op de leads kon hij in 2017 zijn eerste Grammy Award in ontvangst nemen. Ondertussen is originele bassist David Elefson voor de tweede keer vervangen door James Lomenzo en zetelt er een Antwerpenaar achter de drumkit. De vorige keer dat we Megadeth aan het werk zagen was halfweg de metaldag van Lokerse Feesten 2017, maar op de gigantische weide van Graspop kwam het concert veel beter tot z’n recht. Het drumtoestel stond op een verhoog met daaronder een mooie opstelling van glinsterende versterkers. Op de rechtop georiënteerde schermen konden we goed volgen hoe Mustaines vingers over zijn snaren gleden als een mes door boter. De gitaartoon zat helemaal goed en Kiko speelde zijn solo’s correct in plaats van er een afwijkende interpretatie aan te geven, zoals hij aan het begin van zijn toetreding vaak deed.

Mustaine staat erom bekend het beste van zijn kompanen te eisen en schrikt er niet voor terug vervanging te zoeken als ze niet genoeg in zijn visie meegaan. Enerzijds is de band nu stilaan een soloproject geworden, anderzijds hebben alle platen een grote gemeenschappelijke deler, ondanks de vele verschillende lineups. Deze incarnatie van de band bleek de strakste in twintig jaar te zijn. Technisch beest Dirk Verbeuren is de enige drummer die elke lied van zijn voorgangers perfect kan uitvoeren. Ook de setlist was opgeschud met aangename verrassingen zoals “The Conjuring” en “Dread and the Fugitive Mind” en een andere plek voor bijvoorbeeld “Trust”, dat afgelopen decennium vaak als opener gespeeld werd.

Natuurlijk moeten we het nog hebben over de zang van Mustaine. Die valt behoorlijk mee, ondanks de recente complicaties. Zijn korrelige oude mannenstem gaat hem beter af dan het schelle gekrijs van einde jaren 2000. Hij doet er goed aan zich niet te veel meer op te winden met die hoge noten. Zelfs instrumentaal zou Megadeth boeiend blijven, mogelijks zelfs nog meer. Bovendien kenden we nu eens alle teksten en konden we doen alsof we zelf in de micro sneerden. Dave was heel dankbaar voor het vele volk dat zowel de North als South Stage vulde en wist niet goed wat te zeggen. We kregen samen een emotioneel momentje toen hij zijn genezen keelkanker vermeldde. Megadeth was zeker een hoogtepunt van het festival. We kijken nu nog meer uit naar dat zestiende album dat noodgedwongen een paar jaar werd uitgesteld.

Stick to Your Guns @ Jupiler Stage

Stick to Your Guns kon op een bijzonder enthousiaste menigte rekenen. De hitte was stilaan helemaal overgewaaid en de energie kwam naar boven. Moshpits en crowdsurfers sprongen uiteraard als paddenstoelen uit de grond voor de metalcoreband. Daarboven gingen ook diverse opblaasartikelen de ronde en werd er een nieuw concept uitgevonden: de crowdsurfer-surfer. Het neologisme is nog niet goedgekeurd, maar dit type festivalganger probeert aan zijn trekken te komen door boven op een crowdsurfer te balanceren. De band deelde het grenzeloze enthousiasme van deze acrobaten door het beste van zichzelf te geven. Blijkbaar had een van de gitaristen een doktersbriefje, maar wilde hij per se toch afkomen. Een verdraaid stevige ritmesectie van hardcore in combinatie met comfortabele melodieën en het volksvertier maakten dat het optreden ook tot achteraan te smaken viel. Een defecte rookmachine zorgde voor een jammerlijk akkefietje waarbij de helft van het podium even onzichtbaar werd, maar voor de rest kon niets de set van Amerikanen stoppen.

Whitesnake @ South Stage

‘Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken.’ Geen enkel ander spreekwoord was meer van toepassing op David Coverdale zijn Whitesnake. De iconische frontman die op een blauwe maandag nog bij Deep Purple zong, is namelijk bezig aan een afscheidstournee die, de coronaperiode meegeteld, al vijf jaar duurt. Toch leek niemand genoeg te krijgen van zijn flamboyante poses. Met dik vijftig jaar ervaring weet de zanger als geen ander hoe je een festivalpubliek moet bedwingen. Ergens was het spijtig dat de Nederlander Adrian ‘Adje’ Vandenberg niet mee was op deze tour. Hij is namelijk verantwoordelijk voor de onsterfelijke riffs van “Here I Go Again” en “Is This Love”. Joel Hoekstra alias ‘sex on two legs’ hoefde evenwel niet onderdoen aan de gitaarkunsten van de oudgediende. Zijn virtuoze solo’s verveelden ons geen enkel moment. Bij het intermezzo van power ballad “Crying in the Rain” stonden we met onze mond vol tanden te kijken naar drummer Tommy Aldridge. Na zijn gewone drumsolo gebruikte de 72-jarige krullenbol zijn blote handen om de drums kapot te meppen. Voor zulke apotheoses doen wij ons petje af. Het einde van een turbulent tijdperk brak aan toen Whitesnake na “Wishing You Well” de menigte uitzwaaide.

Heilung @ Marquee

De meest enigmatische act van het weekend leek ons ongetwijfeld Heilung. Zonder enige vorm van elektrische instrumenten eerde het Noors theatergezelschap de spirituele verbintenis tussen mens en natuur. Scandinavische vertelsels vormen al vanaf het prille begin een hoeksteen van de metalcultuur. Hierdoor was Heilung geen rariteitenkabinet dat deze hoge spot louter toegewezen kreeg voor zijn megalomane productie. Spijtig genoeg konden de rudementaire tonen en klaagzangen ons niet corrumperen. Tezelfdertijd gaf Within Tempation het beste van zichzelf op de North Stage waardoor er op de achtergrond telkens overlast kwam van drums en gitaren. Visueel viel alles wel in zijn plooien. Een klein legioen aan vikingmannen en -vrouwen stond strak geposeerd om een oorlog te ontketenen die de wereld in lichterlaaie zou steken. Zo ver kwam het gelukkig niet. Heilung kwam in vrede en voor diegenen die vooraan stonden, zal de band het waarschijnlijk ver schoppen in de top tien van meest besproken acts van het weekend.

Onze recensie van de Scorpions is hier te lezen. Lees ook ons verslag van Dag 1 en van Iron Maiden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Dool en Zeal & Ardor spelen op 30 oktober op Samhain Festival in Hasselt en Heilung staat op 11 november in het Koninklijk Circus.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Renaat Senechal.