© CPU – Nathan Dobbelaere (archieffoto)
Na zijn passage begin juli in de KluB C van Rock Werchter hoefden de fans van Ry X niet lang te wachten om de Australiër opnieuw aan het werk te zien. Daar waar de melancholische muziek niet altijd tot zijn recht kwam in de gigantische festivaltent, kreeg Ry Cuming door de herprogrammering van zijn Europese tour gisterenavond een herkansing. Met zijn nieuwe plaat Blood Moon onder de arm, de intieme setting van De Roma en publiek dat – in tegenstelling tot het festivalpubliek in Werchter – wel de volle aandacht wil opbrengen voor de artiest, leek het op papier alvast een gedroomde combinatie te worden.
Voor dit luik van de tour mocht de Indonesische singer-songwriter Sandrayati de muzikale debatten openen. Blootvoets, zittend en enkel begeleid door twee gitaren trachtte ze de cinemazaal om te toveren tot haar huiskamer. Qua enthousiasme en vocale capaciteiten kunnen we de zangeres niets kwalijk nemen, maar op vlak van muzikaliteit had de set maar weinig om het lijf. Zo zorgde de overdosis galm op de elektrische gitaar ervoor dat quasi elk nummer erg gelijkend klonk. Vooral “New Dawn” op het einde van de set, waarvoor de zangeres ietwat onwennig van haar stoel kwam, werd warm onthaald door de aanwezigen.
Vijf minuten voor aanvang van de geplande starttijd, verraste Ry X het publiek door vanuit de duisternis zijn set te starten. Heel minimalistisch werd “Sweat” muzikaal laag per laag opgebouwd, hand in hand met de sobere belichting. Ook bij “Shadows” kreeg je – heel toepasselijk – enkel de silhouetten van de drummer en toetsenist te zien achter de band. De muziek sprak echter boekdelen en je werd zo meegezogen in het universum dat de man binnen de kortste keren wist te creëren.
Dat er gretig gegrabbeld zou worden uit zijn laatste worp Blood Moon was uiteraard geen verrassing. De kenmerkende melancholische stijl wordt op deze plaat ook verder gezet, al laat Ry Cuming tekstueel dieper in zijn ziel kijken. Bij “Let You Go” worden de eerste keer voorzichtig de registers deels opengetrokken, zonder meteen alles prijs te geven. In tegenstelling tot het oudere werk worden de nieuwe nummers wel voorzien van eenvoudige visuals. Bij momenten lijkt het alsof Ry X de dubbelidentiteit van de cinema- en concertzaal alle eer aandoet. Dat elk ingetogen nummer in het eerste deel van de set heel goed ontvangen werd door het aandachtige publiek, was de zanger ook niet ontgaan. Vlak voor doorbraaksingle “Berlin” sprak hij zijn fans de eerste keer vol dankbaarheid toe, om nadien de zaal nogmaals stil te krijgen met een prachtig breekbare versie van het nummer.
Zijn ode aan de Duitse hoofdstad moet Ry X zin hebben doen krijgen in diens bruisende clubleven, want plots werd er bij elk nummer een versnelling hoger geschakeld. De basdrum op het eind van “Shortline” kreeg de handen de eerste keer op elkaar, maar het was vooral het duo “Oceans” / “The Water” dat het publiek in vervoering kreeg. Dat de samenwerking met Ólafur Arnalds de setlist haalde, was op zich een kleine verrassing te noemen, maar op de laatste dag van een Europese tournee mag het al eens iets meer zijn. Beide nummers zwollen live beetje bij beetje aan tot stilstaan onmogelijk bleek. Tot slot van de reguliere set maande de frontman iedereen aan nog een tandje bij te steken en zo werd ook “Howling” naar een hoogtepunt gebracht.
Of het nu met zijn gitaar is, of hij zich eerder verschanst achter zijn elektronica, Ry X weet noot voor noot én loop voor loop zijn nummers live een extra dimensie te geven. Daarenboven zingt de man ook nog eens loepzuiver, wat deze muziek alleen maar ten goede komt. De geleidelijke opbouw in de set was tevens weldoordacht en zo werden we met twee rustige versies van “Your Love” en “Only” met een gelukzalig gevoel huiswaarts gestuurd. Ontzettend herkenbaar klinken bij elk nummer en toch zo weten te begeesteren, het is niet iedereen gegeven.
Setlist:
Sweat
Salt
Let You Go
Bound
Colorblind
Spiral
Berlin
Shortline
Oceans
The Water
Howling
Your Love
Only
