De midlifecrisis van menig man van middelbare leeftijd vertaalt zich vaak in het kopen van een Harley Davidson, het starten van een nieuwe hobby of plots toch die ene tatoeage laten zetten. Bij Matt Bellamy, frontman en bezieler van Muse, was het vooral zijn innerlijke Elon Musk die het roer overnam. Complottheorieën, een gekke interesse in (hybriden tussen) aliens en robots, de overtuiging dat een hogere hand alles verzwijgt voor het volk… hoe megalomaner, hoe beter. Het is misschien zelfs dat laatste zinnetje dat het drietal uit Teignmouth het best beschrijft. In de begindagen sloeg dat weliswaar meer op de muziek, gezien de band jarenlang furore maakte met scheurende gitaren en Bellamy’s fantastische operastem. De laatste jaren zag het er echter naar uit dat muzikale ondergeschikt werd aan de interesses van de man, waardoor Muse verloren leek te lopen tijdens zijn zoektocht naar vernieuwing.
Je zal ons voor alle duidelijkheid nooit horen zeggen dat het drietal zijn status als wereldband niet verdient. “Starlight“, “Knights of Cydonia“, “Plug In Baby” en recenter nog nummers als “Madness” en “Psycho“; Muse kan zijn hits al lang niet meer op twee handen tellen. Dat de band in dat verhaal al jarenlang schippert tussen loeiharde gitaren en futuristische elektronica, leek hen dan ook geen windeieren te leggen. Helaas nam dat laatste, samen met Bellamy’s wildste fantasieën, de bovenhand. Oké, een band moet vernieuwen om relevant te blijven, maar het lijkt niet echt goed te willen lukken bij Muse. Simulation Theory bleek een kleine vier jaar geleden al het zielloze broertje in de discografie en ook live bleek de band een vervreemde hitmachine te zijn geworden. Robots, glitterende handschoenen, een gigantisch ruimtewezen dat vanachter het podium verscheen; het was allemaal… te veel.
Dat ook Muse zich nu voor deze Will of the People wilde wagen aan een album dat een antwoord biedt op alles wat er zich anno 2022 in de wereld afspeelt (lees: pandemieën, oorlogen, politieke onzekerheden, enzovoorts), maakte ons een tikkeltje sceptisch; het idee voelde op de een of andere manier al een beetje boomerachtig aan. Dat de band daarentegen besloot om, in plaats van een klassiek greatest hits-album te maken, al hun muzikale invloeden op een hoop te gooien en bijgevolg een greatest hits-album met nieuwe nummers te maken, wist ons daarentegen wel te triggeren. Had het drietal dan eindelijk ingezien dat het verloren was gelopen in zijn ideeën? Kregen we weer ronkende gitaren te horen? Wel, de waarheid ligt zoals steeds ergens in het midden.
Om de zucht van opluchting misschien al een beetje in te perken: de gekke ideologieën zwaaien ook op deze negende langspeler nog steeds de plak. Wat wél meteen opvalt, is dat Muse niet meer per se klinkt als een Stranger Things-versie ‘van den Aldi’. Dat werd bijvoorbeeld al duidelijk aan eerste single “Won’t Stand Down“. Oké, tekstueel gaat het nummer weliswaar over hoe de maatschappij als een marionet gedirigeerd wordt, het zijn toch vooral de trommelvliesdoorklievende riffs die hun grote terugkeer vieren. Dat het drietal dus effectief al zijn invloeden nog eens op een rijtje wilde zetten, bewijst ook het feit dat alle nummers aan – een al dan niet mengelmoes van – voorafgaande albums gelinkt kunnen worden. “Kill Or Be Killed” heeft zo bijvoorbeeld de riffs uit het Origin of Symmetry-tijdperk, maar ook de falsetstem die in The 2nd Law meer richting voorgrond trad.
Will of the People lijkt dus een hedendaagse blik op het verleden, maar daarom niet per se alleen op de discografie van Muse zelf. Zo wordt al snel duidelijk dat Bellamy zich klaarblijkelijk ook verdiepte in het werk van Queen; een band die wel vaker terugkeert in het lijstje van referenties. Zeker als de man plaatsneemt achter zijn piano, zoals bijvoorbeeld bij “Liberation”, is het haast onmogelijk om niet aan Freddie Mercury, Brian May en gevolg te denken. Dat er tekstueel een cringe plannetje wordt gesmeed om het leidinggevend systeem neer te halen, nemen we er, met het thema van het album in het achterhoofd, dan maar bij.
Hoe dan ook neemt het niet weg dat een hedendaagse Muse opvallend goed samengaat met Queen-invloeden van pakweg vijftig jaar geleden. Het mag dan wel allemaal een tikkeltje anders klinken, niets kan ons van het idee ontdoen dat het koortje in “We Are Fucking Fucked” geen verre familie is van de operastemmen uit “Bohemian Rhapsody“. Daarbovenop is het nummer ook gewoon het ideale voorbeeld van hoe een stadionrockband als Muse anno 2022 zou moeten klinken; de elektronische invloeden wat ingeperkt en hier en daar een ietwat poppy randje, maar vooral: de gitaar speelt terug de hoofdrol. De groovy titeltrack “Will of the People” mag zich overigens ook aan dat rijtje toevoegen. Bombastisch, catchy en niet te veel tierelantijntjes. Gewoon degelijk.
Muse kruipt met Will of the People dus stilletjes aan terug richting het juiste geluid, al blijft ook statement ‘elk album is een vervolgstuk op het vorige’ helaas van toepassing. Mocht er namelijk een lijstje bestaan met de slechtste nummers die de band ooit maakte, dan stond “Compliance” ongetwijfeld ergens bovenaan. De synthesizers die, volgens onze redactie althans, uit Samson & Gerts “In De Disco” zijn gestolen, de platte tekst… je zou bijna weigeren te geloven dat de mannen effectief zelf hun toestemming hebben gegeven om dit op de tracklist te zetten, en al zeker met bovenstaande nummers in het achterhoofd. Helaas blijkt dat laatste toch echt wel het geval, want met “You Make Me Feel Like It’s Halloween” krijgen we nog een Simulation Theory-afkooksel op ons bord; dit keer ongetwijfeld een nooit uitgebracht B-kantje van “Thought Contagion“. Serieus mannen? Graaf Dracula wil zijn orgel terug. En R2-D2 zijn stem.
Hoe verschrikkelijk die uitschieters ook klinken, Muse levert met deze negende langspeler echt wel een degelijke plaat af. Zeker als er nog zo’n verborgen pareltje als “Ghosts (How Can I Move On)” op de tracklist staat. Wie had na die vorige albums namelijk nog gedacht zoveel emotie in Bellamy’s stem te horen? En dat op een nummer waarin naast die stem enkel en alleen een piano te horen is. Zie je wel Matt, het kan ook gewoon zonder al die elektronica.
Dat laatste is overigens iets waar we steeds meer en meer schrik voor begonnen te krijgen; dat Muse zou uitgroeien tot de speeltuin van de gedachtengang van Bellamy. Een man mag zeker een hobby hebben, dat nemen we hem helemaal niet kwalijk, maar het leek er door de jaren steeds meer op dat de band een spreekbuis werd voor zijn megalomaniteit. En misschien zelfs meer: dat de band uitgroeide tot een veredeld soloproject, waarin het idee belangrijker werd dan de muziek. Het staat in elk geval buiten kijf dat, mocht dat effectief gebeurd zijn, het drietal zijn status als ultieme headliner was kwijtgespeeld.
Dat de Britten met deze Will of the People het tij nu lijken te keren, voelt bij momenten zelfs aan als een verademing. De gulden middenweg tussen vroeger en nu lijkt eindelijk gevonden. Gitaren en elektronica gaan terug hand in hand samen, zonder dat de band daarvoor nog op een afkooksel van pakweg Imagine Dragons hoeft te lijken. Mits wat airplay van bepaalde nummers (lees: niet “Compliance” of “You Make Me Feel Like Halloween” – hoezo is die laatste overigens de nieuwe single?) heeft Muse bij deze dus enkele nieuwe nummers die de setlist wat extra pit kunnen geven. Nu nog die (te) grootse show wat terugschroeven, en het drietal zou zomaar eens op Rock Werchter 2023 kunnen staan. Het is nog vroeg, maar door te teren op de liefde van fans van zowel oud als nieuw materiaal in één en hetzelfde album, kom je al een heel eind.
Op 23 oktober speelt Muse in het Koninklijk Theater Carré te Amsterdam, maar van een show op Belgische bodem is er (voorlopig) geen sprake.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
