Muse @ Rock Werchter 2023: Flirten met een karikatuur

Wanneer een band voor de zoveelste keer in hetzelfde land speelt, worden er al snel vergelijkingen gemaakt met vorige shows. Gelukkig voor Muse lagen de verwachtingen voor zijn show op Rock Werchter gisteren, na het optreden van enkele jaren terug (toevallig ook op Rock Werchter in 2019), niet geweldig hoog. Het concert viel toen tegen, ondanks dat de groep wel een hele resem hits heeft en toch bekend staat voor zijn indrukwekkende shows. We hoopten dus dat de band rond Matt Bellamy dus makkelijk over die lat zou springen. Meest recente wapenfeit Will of the People sprong er, weliswaar slechts met de hakken over de sloot, wel over, maar toch stonden we met veel vertrouwen in Muse te wachten aan de Main Stage na een spetterend optreden van Oscar and the Wolf.

De titelsong van die nieuwe plaat mocht de show openen en kon wel op wat enthousiasme rekenen, maar werd niet meteen luid meegezongen ondanks de simpele tekst. Achter de band verschenen de letters W, O, T en P – voor de titel van het nummer – afwisselend in vuur en al gauw kroop de vlam ook in de muzikanten en het publiek bij het aanbreken van “Hysteria” en meteen daarna “Psycho”. Tijdens die twee rocksongs ging de band er hard voor en verkenden de muzikanten de catwalk. De lichtshow versterkte het dramatische aspect van de nummers, iets dat een uurtje ervoor tijdens Oscar and the Wolf nog niet geweldig hard het geval was. Doorheen de eerste die liedjes van de show nam de sfeer alleen maar toe en ging het even in de richting van een zeer sterke show, maar dan zakte het in.

“Map of the Problematique” werd over het algemeen minder warm onthaald en kwam ondanks de leuke piano en stevige outro best wel vlak over. Muse trok zich opnieuw op aan “Won’t Stand Down”, waarbij er een doek achteraan het podium viel en er een groot masker op het podium verscheen. De bandleden hadden tijdens het eerste lied hetzelfde masker op en nu het ook op het podium zichtbaar was, kregen we een video te zien waarin het masker gemaakt werd. Een beetje raar, want we hadden het intussen al lang gezien. Veel tijd om erover na te denken kregen we niet met het vreselijke “Compliance”, dat live niet minder cringe was dan op plaat. Het publiek werd kort aangesproken, waardoor de afstand voor een luttele seconde verdween, maar over het algemeen was het optreden van Muse er eentje waarnaar we keken, in de plaats van het te ervaren.

Doorheen de daarop volgende reeks songs verschenen er te pas en vooral te onpas nog meer video’s op het scherm die het tempo uit de show haalden. Tijdens “You Make Me Feel Like It’s Halloween”, met een intro van Bach, zagen we beelden van iemand met het masker die aan het vluchten was. Het concert had een visueel uitgewerkt concept, maar het vergrootte de afstand tussen het optreden op het podium en het publiek eigenlijk alleen maar meer. Het kwam best geforceerd over en in combinatie met Muse dat regelmatig nummers bracht die eerder klonken als een Muse-rip off, werd de band haast een karikatuur van zichzelf.

Na nummers als “We Are Fucking Fucked” en nog wat video’s, brak met “Supermassive Black Hole” de sprint richting het einde aan. De sfeer nam hier plots opnieuw enorm toe en tijdens “Plug In Baby” zag het er plots heel cool uit door neergedaalde spiegels met lichten in. De gitaarsolo’s op het einde trokken het rock-‘n-rollgehalte ook terug omhoog en na sfeervolle klassiekers “Uprising” en “Starlight” leek de show ten einde te lopen. Vol enthousiasme wachtte het publiek op de bisronde die opende met “Kill or Be Killed”, dat op een stevige en vurige manier werd gebracht.

En dan was het tijd voor de “Bohemian Rhapsody” van Muse: “Knights of Cydonia”. Het fenomenale nummer werd in gang gezet met een mondharmonicasolo en vervolgens ging de band in galop, klonken er wat rare geluiden en dan helemaal niets meer. Verwarring alom en wat later zette de band het lied opnieuw in, om op hetzelfde moment terug stil te vallen. De groep verdween van het podium, maar het publiek nam geen genoegen met dit einde. Er werd gewacht tot de heren nog eens terugkwamen, dus knalden ze er nog “Showbiz” – waarbij Matt Bellamy trouwens zijn gitaar in zijn versterker ramde – tegenaan, vooraleer ze voor een zoveelste keer van het podium verdwenen. Het nummer werd goed en strak gebracht, zeker als je weet dat het lied al vier jaar niet meer live gespeeld werd, maar toch liet het een dubbel gevoel na.

Muse speelde een routineus optreden zonder dat er constant een overtuigingskracht aanwezig was. De band moest het vooral hebben van de hits en nieuwer materiaal viel eerlijk gezegd vaak nogal vlak uit. Het afstandelijke karakter van de show werkte niet in het voordeel van de band, maar we moeten toegeven dat er zeker een hele hoop nummers waren die echt goed gebracht werden. De vele video’s tussendoor haalden het tempo eruit en het bitterzoete einde doet ons vooral vasthouden aan de belofte van Muse dat het later zal terugkomen om “Knights of Cydonia” nog eens in België te spelen. Tijdens de sterke momenten was het optreden geweldig cool, maar op andere momenten leek het teveel op ‘Muse doet Muse na’.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Alle recensies van Rock Werchter 2023 lees je hier.

Setlist:

(Intro Chant)
Will of the People
Interlude
Hysteria
(Drill Sergeant)
Psycho
Map of Problematique
Thought Contagion
Won’t Stand Down
(Kill or Be Killed)
Compliance
Time Is Running Out
You Make Me Feel Like It’s Halloween
Madness
We Are Fucking Fucked
The 2nd Law: Isolated System
Supermassive Black Hole
Plug In Baby
Behold, The Glove (Matt Bellamy-nummer)
Uprising
Prelude
Starlight