We willen niet denigrerend doen over je sociale capaciteiten, maar in vergelijking met het adressenboekje van Calvin Harris, zal zowat iedereen het onderspit moeten delven. De Schotse dj en producer kreeg in zijn ondertussen al bijna vijfentwintig jaar durende carrière zowat elke wereldster over de vloer, en die samenwerkingen groeiden – niet onbelangrijk – bijna allemaal uit tot gigantische wereldhits. “We Found Love” met Rihanna, “Bounce” met Kelis”, “Sweet Nothing” met Florence Welch, “Outside” met Ellie Goulding, “Slide” met Frank Ocean en Migos, “One Kiss” met Dua Lipa… en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Harris’ schouw bezweek met andere woorden dus al verschillende keren onder het gewicht van zijn muziekprijzen, maar op een echt album was het ondertussen toch ook alweer vijf jaar wachten.
Oké, in de tussentijd deed de man nog wel zijn ding onder de naam Love Regenerator én kreeg de wereld ook nog eens af te rekenen met een pandemie, dus voor zijn afwezigheid was weliswaar iets te zeggen. Toch was het voor de fans vooral uitkijken naar een tweede deel van zijn Funk Wav Bounces. Voor het eerste deel lag de focus dan ook niet op het scoren van radiohits, maar werkte Harris vooral samen met artiesten waar hijzelf naar opkeek. Iets dat bij het volume twee dus ook het geval is, want het lijstje aan samenwerkingen op Funk Wav Bounces Vol. 2 is opnieuw om met open mond naar te kijken. Dua Lipa, Justin Timberlake, Pharrell Williams, Halsey, Charlie Puth, 21 Savage, Snoop Dogg, Jorja Smith, Busta Rhymes… het zijn stuk voor stuk wereldsterren, maar dat maakt daarom niet meteen een fantastisch album.
Dat het vaak maar zo zo was, werd bijvoorbeeld al duidelijk aan de singles die de Schot op voorhand de wereld instuurde. Het zit ‘m op Funk Wav Bounces Vol. 2 dan ook vooral in de sfeerschepping, want zowat elk nummer werd opgebouwd rond een zwoele baslijn. Daarna wordt de track altijd lichtjes opgehangen rond de stem van de gastartiesten, al is het grote probleem op dit album vooral dat Calvin Harris doorheen deze veertien nummers is verdronken in het bad der zwoele sfeer, waardoor hij vaak lijkt te vergeten dat de nummers ook effectief interessant moeten klinken.
De plaat begint nochtans veelbelovend dankzij “New Money“, met een baslijn die je meeneemt naar het onbewoonde eiland vanop de albumcover en de kleurrijke flow van 21 Savage. Echt veel spannends gebeurt er niet, maar het wordt wel meteen duidelijk wat de bedoeling is; Harris wil je onderdompelen in zijn bad vol zwoele baslijntjes en dromerige elektronische extraatjes. De afkruiding van dat geheel zouden dan de indrukwekkende features moeten zijn, maar net daar knelt het schoentje. Het is namelijk vrij onduidelijk op welk vlak “Potion” verschilt van zijn voorganger, want ook hier is er een zomers sfeertje, maar of het nu Dua Lipa of 21 Savage is die er wat makkelijke woordjes over zingt, maakt op zich nu ook niet zo heel veel uit.
Het probleem is dus over het algemeen variatie, want heel veel nummers lijken gewoon net iets te veel op elkaar. Soms zijn er bijvoorbeeld al drie tracks gepasseerd, voor je het goed en wel beseft. Dat Calvin Harris ook niet meteen gebruik lijkt te maken van het talent van zijn grote features, is daarom des te opvallender. Iemand als 6LACK zou van een nummer toch iets leuks moeten kunnen maken in plaats van dat hij ons doet wegkwijnen in verveling met zijn zagerige stemgeluid op “Nothing More To Say”. Charlie Puth probeert dan weer iets sexy toe te voegen aan “Obsessed”, maar het is bijzonder moeilijk om in het nummer te komen als de sfeer om de haverklap omslaat: bedankt Shenseea.
Gelukkig is er met “Stay With Me” wel een nummer dat zijn torenhoge verwachtingen helemaal inlost. Met zowel Halsey als Justin Timberlake als Pharrell Williams in één track kan je dan ook weinig verkeerd doen, en dus lijkt deze blikvanger zijn rol als zomerhitje ook helemaal waar te maken. En dat zonder plat te klinken; iets dat anno 2022 in de popwereld niet vanzelfsprekend is. Ook “Somebody Else” met Jorja Smith en Lil Durk mag gerust een van de betere nummers van Funk Wav Bounces Vol. 2 genoemd worden, want eindelijk horen we eens een stemgeluid dat perfect aanleunt bij de zwoele sfeer die Harris een kleine drie kwartier lang zo naarstig probeert te creëren.
Funk Wav Bounces Vol. 2 meteen slecht noemen zo ietwat overdreven zijn, maar na een paar nummers heb je het ook wel weer gehoord. Elk nummer afzonderlijk zou op zich nog wel iet of wat interesse kunnen wekken, want in het geheel springt mindere single “New To You” met Normani, Tinashe en Offset er bijvoorbeeld wel uit en kunnen ook Busta Rhymes en Snoop Dogg hun stempel drukken op respectievelijk “Ready or Not” en “Live My Best Life”, maar dat zijn over het algemeen gezien slechts doekjes voor het bloeden. Slecht is dit album van Calvin Harris dus niet per se, maar echt geslaagd kunnen we het ook zeker niet noemen. Er zit te weinig punch in Funk Wav Bounces Vol. 2. De ingrediënten waren nochtans allemaal aanwezig – en dan nog van hoge makelij – maar de Schot maakte er telkens hetzelfde gerechtje mee klaar. Dertien nummers in een dozijn dus, jammer.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
