KOKOROKO @ Ancienne Belgique (AB): Compleet collectief

Met hun zelfgetitelde debuut-ep veroverde het Londense collectief KOKOROKO zowat alle muziekliefhebbende harten van de wereld. Dat was ondertussen wel al meer dan drie jaar geleden, en de belofte van robuuster werk wordt binnekort ingelost. Het jazz- en afrobeatcollectief brengt 5 augustus zijn eerste volwaardige plaat uit, Could We Be More. De tour die die plaat moet ondersteunen is nu al even onderweg, en passeerde gelukkig ook bij ons in Brussel. De Ancienne Belgique werd kleurrijk en dansbaar op zijn kop gezet door de olijke bende Londenaars.

Na een lekkere funky en groovy set van dj-duo Fatoosan en MikiGold – een perfecte intro voor wat zou komen – toonde het achtkoppig collectief hun gezichten. Eerst zette de drums en percussie aan voor de eerste aanstekelijke groove van “See The Light”. Het bouwde weelderig maar schokkend op, vooraleer het tweede nummer met een gladde overgang werd ingezet. “Tojo”, uit dat nieuwe album Could We Be More, was chaotischer en vrijer, en toverde zo de drie zangeressen van KOKOROKO tevoorschijn. Zingen alleen deden ze echter niet; elk van hen voegde een eigen blaasinstrument (respectievelijk een alto saxofoon, trompet en trombone) toe aan de de al zeer uitbundige instrumentatie. Het werd al zeer snel duidelijk dat die blazers dus niet gewoon ter decoratie op het podium stonden.

Een alleszeggende saxofoonsolo op “Ewà Inú”, eentje waar John Coltrane himself niet vies naar gekeken zou hebben, bewees dat. Saxofonist Cassie Kinoshi had zichzelf na die minutenlange tirade even hard de adem ontnomen als ze die van het publiek ontnomen had. Een van de sterkste performances kwam er met “A.O.A.”. De drummer deed zijn enorm strakke groove in zijn bucket hat en sporttruitje zo moeiteloos lijken, maar een ijzersterke greep op het ritme behouden is dat allesbehalve. Het was weer een nummer waar de saxofoon het bevrijdende voortouw nam, maar bijlange niet zo’n immense impact had kunnen verkrijgen zonder nauwe samenwerking met bas, gitaar en de schijnbare eenvoud van de percussie.

Het kan niet genoeg benadrukt worden hoe sterk die blazers hun plaats in haast elk nummer opeisten, en zo elk nummer voorzagen van fantastische structuur en vormgeving. Explosief of soepel, onder leiding van een sterke onderbouw wendden de blazers zich aan de noden van de songs, zoals de smooth jazz met delicaat gitaarwerk van “Ozan Kouklé”. Die uiterst dansbare zwoelte vulde de ruimte alsmaar meer en ging plezierig doch zachtjes op en neer.

De meeste nummers kwamen door de o zo dominante opkomst van alto sax, trompet en trombone meer uit in het jazzkamp, maar het was “Synchro System” dat de band een broodnodige afrobeatrichting uitstuurde. Tijdens de cover van King Sunny Ade verbood de toetsenist luidop het publiek niet te dansen, en dat hoefde eerlijk gezegd niet eens gezegd te worden, want dat was toch niet doenbaar. Zomers gitaarspel, een anticiperende baslijn, de schelle en loeiharde tussenkomst van alle drie blazers… zelfs met de beste oordopjes in je oren, sta je dan niet stil.

“Carry Me Home”, een single uit 2020, wist een nostalgisch en rustgevend refrein te combineren met een vlijmscherp tempo op drums en kleurrijke synths. “No Condition is Permanent”, nog een cover, was ook zo prettig overdonderend en kon rekenen op een zoveelste ontploffing van de blaasinstrumenten. Dat zorgde bijgevolg overigens ook voor een ontploffing op de zeer bewegelijke eerste rijen. De bisronde bracht een feestelijke afsluiter, maar het was duidelijk niet genoeg. Het publiek schreeuwde minutenlang, fluitend en joelend, om een tweede bis, maar het mocht niet baten. Er zou geen “Abusey Junction” komen, maar dat hoefde ook niet. Het feest was toch al compleet. Tijdens dit concert werd er getoond wat voor mooie dingen er in de nabije toekomst te wachten staan. Door simpelweg eerdere succesen aan te halen, loop je alleen maar jezelf voor de voeten.

KOKOROKO kan als collectief niet méér compleet zijn. De meerwaarde die elk muzikant en zijn instrument brengt, is kristalhelder en niet te weerleggen. En toch gaan ze niet simpelweg op in mekaar of verdrinken ze niet in mekaars spel. Elk heeft zijn ‘moment de gloire’, legt zijn accenten of kan af en toe een eigen musical avenue afgaan. En toch is de afstemming absoluut waterdicht. KOKOROKO wist in de Ancienne Belgique iedereen warm te maken voor een komende plaat, maar ging vooral op in het moment en benadrukte dat het een mooie toekomst tegemoet gaat.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

See The Light
Tojo
Ewà In
A.O.A.
Ozan Kouklé (Lafayette Afro Rock Band-cover)
Integrity (Kamasi Washinton-cover)
Caribou
Synchro System (King Sunny Ade-cover)
Misdemeanor (Foster Sylvers-cover)
Baba Ayoola
Carry Me Home
No Condition Is Permanent (Marijata-cover)
We Give Thanks

Something’s Going On