Graspop Metal Meeting 2022 (Festivaldag 3): Helse hitte en nieuwe headliners

Met de zonnecrème in de ene hand en het flesje water in de andere, trotseerden de moedigste metalheads de duivelse warmte van de zaterdagnamiddag. Het moet gezegd zijn dat de organisatie van Graspop zich goed voorbereid had. Gratis drinkwater was beschikbaar op het hele terrein met relatief kleine wachtrijen en ook de security was gewapend met waterpistolen om het publiek af te koelen. Op de North Stage was het vandaag smullen voor de oldschool heavymetal liefhebbers. Graspop trakteerde hen namelijk op Judas Priest, Saxon, Foreigner en Europe. Wie hier niks van moest weten, had nog meer dan voldoende keuze want met onder meer Opeth, Five Finger Death Punch, Ihsahn en Boston Manor was er voor elk wat wils.

Imminence @ Marquee

Zaterdag begonnen we met de viool van Imminence. De Zweedse metalcoreband is volgens velen een van de meest beloftevolle metalbands van het land. Daarom is het extra straf dat het maar liefst twaalf jaar duurde tot hun eerste Graspopoptreden. Wie dacht hier rustig wakker te worden, had het flink mis. Uit het rookgordijn kwam de metalcoreband tevoorschijn. “Ghost” was het startschot van deze zaterdag en al snel werd duidelijk hoe puik deze Zweden spelen. “The Sickness” volgde en toverde onmiddellijk de eerste moshpit van zaterdag tevoorschijn. Het vioolspel van zanger Eddie, gecombineerd met de strakke screams, gaf de extra toets waarmee de jongens zich konden onderscheiden van hun genregenoten. Later in de set kwam hun hit “Erase”. De dromerigheid van dit nummer kwam mooi tot zijn recht in de Marquee en liet de band verdwalen in de muziek. Om de cirkel rond te maken, eindigden de Zweden in de rook. Tijdens de laatste single “Temptation” vroeg zanger Eddie een laatste moshpit, wat het publiek dan ook dubbel en dik regelde. We hebben nog niet het laatste gehoord van Imminence!

Tribulation @ Marquee

De Zweedse metalband Tribulation heeft de uitstraling van een doorwinterde blackmetalgroep, maar brengt een melodieuze melange van klassieke metal en gothrock. Rond het middaguur verdween de zon voor even, want in de Marquee zorgde “Hour of the Wolf” voor een beklijvende maansverduistering. Hoewel de Zweden al een hele tijd meedraaien in het undergroundcircuit, was dit nog maar hun tweede passage op de hoogmis van de zware metalen. De Marquee was niet bijster vol gevuld, maar wie een kijkje kwam nemen, bleef aandachtig luisteren. Tijdens “Melancholia” gingen de eerste duivelshoorns snel in de lucht en zagen we dat het goed was. Als Tribulation consequent wordt geprogrammeerd op Graspop, zien we de groep in zijn genre steeds meer mensen aanspreken.

Cemetery Sun @ Jupiler Stage

Misschien wel de band met het hoogste popgehalte op Graspop dit jaar was Cemetery Sun. Vijf minuten later dan gepland kwamen zanger Josh en zijn band het podium op. De Amerikanen begonnen hun mix van rock en poppunk met het onuitgebrachte nummer “Break Me Down”. De twee aanwezige rijen konden dit zeker smaken, al leek de groep wat teleurgesteld door de magere opkomst. Gelukkig lieten de mannen het niet te lang aan hun hart komen, want tijdens “Fly” begonnen al heel wat mensen dichterbij te komen. Met hun melige single “Piece of Sh*t” was de rem op het publiek dan ook volledig weg en werd er meegezongen, en ondanks de hitte ook gesprongen. Uiteindelijk kregen we zelfs nog een gitaarsolootje te horen vergezeld van, wonder boven wonder, een lach van de gitarist. Na bisnummer “Chemical Warfare” gaven de heren er ook vijf minuten eerder dan gepland de brui aan. Hoewel ze een beetje de vreemde eend in de bijt waren op zaterdag, moeten we toegeven dat Cemetery Sun toch verdomd catchy was.

Blues Pills @ North Stage

Op het heetste moment van de dag was zangeres Elin Larsson met haar geel topje het spreekwoordelijke zonnetje in huis. In 2017 mocht Blues Pills nog spelen op de Main Stage van Rock Werchter en werden de Zweden bedolven onder superlatieven. Ook hier op Graspop zagen we een smeuïge, harde bluesrockshow. Elin Larsson deed letterlijk alle mannelijke harten smelten, maar nam daar geen aanstoot aan. De blonde “Proud Woman” kwam hier enkel om te rocken alsof het onze laatste dag op aarde was. De rest van de band pikte daar vlekkeloos op in en liet haar overal rondjes draaien of springen. Elke meter van het hoofdpodium werd benut, waardoor de show goed vooruitging. Haar tamboerijn kreeg het wel hard te verduren, maar na een twintigtal minuten zette ze al haar kracht op haar stembanden. Bij de eerste twee albums werd ze sterk vergeleken met Janis Joplin. Afgaande op haar fysieke voorkomen lijkt Elin zich toch een stuk beter te verzorgen dan het iconische Club 27-lid. Op het einde bedankte ze iedereen uitbundig door eerst aan de voorste rijen high fives uit delen en nadien te stagediven.

Boston Manor @ Jupiler Stage

Na het vleugje mainstream poppunk van Cemetery Sun, was het de beurt aan Boston Manor om de Jupiler Stage te tonen hoe een uitgemolken genre toch vernieuwend kan klinken. De Britten worden door zowel fans als recensenten op handen gedragen, waardoor onze verwachtingen uitzonderlijk hoog lagen. Gelukkig stellen zanger Henry en zijn equipe zelden teleur en werd al bij de eerste klanken van “Carbon Mono” duidelijk dat dit een steengoed optreden zou worden. De Britten konden dan ook rekenen op het enthousiasme van het publiek, want al vanaf de eerste single werd er flink gemosht. Tijdens “Funeral Party” had zanger Henry het ambitieuze idee een circle pit te vragen rond de sounddesk. Zonder aarzelen begon het publiek aan zijn marathon en werd de geluidstechnicus het middelpunt van de tornado.

Het absolute hoogtepunt van de set was nog niet bereikt, want tijdens de topsingle “You, Me & the Class War”, die trouwens perfect werd gespeeld, ontstond een heuse wall of death. Boston Manor genoot van de sfeer en vroeg om zijn overwinningstocht te vieren vijf Jupilers van iemand in het publiek, in ruil voor vijf T-shirts. Niet veel later werd dit verzoek ingewilligd en begonnen de Britten, met een Belgisch biertje in de hand, aan hun laatste nummer “Halo”. Tientallen crowdsurfers gingen de lucht in, waaronder zelfs een rolstoelgebruiker. De vernieuwende poppunk van Boston Manor was een schot in de roos en werd een van de hoogtepunten van zaterdag!

Europe @ South Stage

Europe moet na ABBA en Köttbullar misschien wel het bekendste Zweedse exportproduct zijn dat er is. Geliefd én verguisd door miljoenen muziekfans wereldwijd, dus ook wij waren enorm benieuwd hoe de groep rondom Joey Tempest het er vanaf zou brengen. In de begindagen speelde deze groep hardere progrock, maar midden jaren ’80 surfte ze mee op het succes van de Amerikaanse glammetalbands. Hoewel iedereen voor slechts één nummer poolshoogte kwam nemen, was de dosis tussen de hardere nummers en ballades mooi in evenwicht. Tempest wist als geen ander hoe hij de menigte moest opzwepen. Tijdens “Rock the Night” en “Superstitious” werd er kitscherig gerockt zoals je dat enkel kan zien op Graspop. Het siert de band dan ook dat ze vrede nam met een relatief vroeg middagslot. Na een klein uurtje werd het dan eindelijk tijd voor “The Final Countdown” en veranderde het voorste vak in een hitsige karaokebar.

Fleddy Melculy @ Metal Dome

Toen was het de beurt aan onze eigen Fleddy Melculy. De heren hebben intussen al lang geen introductie meer nodig. In 2018 nog speelden ze de Jupiler Stage aan flarden. Nu kregen ze de kans dit over te doen in de Metal Dome. Vol zelfvertrouwen kwam meneer Camerlynck het podium op, alsof het zijn eigen (tering warme) living was. Toch kon de hitte het publiek niet tegenhouden. De tent stond namelijk zo vol, dat een groot deel mensen, inclusief wij, genoodzaakt waren buiten te staan. Dit hield de sfeer gelukkig niet tegen, want de absurde teksten werden ook daar luidkeels meegezongen. ‘Vis’ en ‘Apu van de nightshop’ zijn dan ook zaken die je niet iedere dag door honderden mensen hoort roepen. De hele set werd ondersteund door projecties van hun videoclips. Dit bracht net dat extra tikkeltje ludieke sfeer. De hit “T-shirt van Metallica” was hun laatste nummer en zoals gewoonlijk een dik feest. Er werd zelfs buiten de tent een kleine moshpit gehouden. Fleddy Melculy speelde een thuismatch en won op deze verschroeiend hete dag met 666-0!

Ihsahn @ Marquee

Wie nog nooit eerder van Ihsahn heeft gehoord, heeft vast en zeker al eens de naam Emperor zien passeren. Deze Noorse black metalband is het geesteskind van zanger Ihsahn, die intussen al voor de derde keer op Graspop staat. De Noor focust zich al een hele tijd op zijn solowerk en valt niet meer in één genrehokje te duwen. Door technische problemen kwam de band tien minuutjes later dan verwacht het podium op. Geen probleem, want de Noren vlogen er onmiddellijk in. Met een atmosferische set vol demonische klanken palmden de black metalveteranen de halfvolle Marquee volledig in. Zanger Ihsahn is duidelijk een goedbewaarde ancien, want zijn screams ontbraken geen seconde aan kracht en weergalmden door de tent. Ook de drummer bleek een krak in zijn vak. De afwisseling tussen blast beats en speelse fills gebeurde feilloos, wat zorgde voor heerlijke ritmes. Iets later in de set volgde “Frozen Lakes On Mars”, dat kon rekenen op een herkenningsapplaus. De rustige passages in dit nummer zorgden ervoor dat de eentonigheid die black metal soms heeft, werd doorbroken. Op het einde van hun set passeerde er zelf nog een covertje van Lenny Kravitz de revue. Funky black metal is een ding en het publiek kon dit klaarblijkelijk smaken!

Foreigner @ South Stage

Na Europe was de karaokemicrofoon in goede handen bij Foreigner. Enkel zanger Mick Jones blijft er over van de originele line-up waardoor we een beetje stonden te gapen naar een veredelde coverband. De Amerikanen waren nu echt wel de spotgoedkope belichaming van hun eigen hit, “Juke Box Hero”. Jones maakte ons er attent op dat de groep dit jaar zijn 45ste verjaardag viert. Tijd voor vers bloed. De sympathieke zanger zou nog een goede brandweerman zijn. Doorheen de set smeet hij continu flesjes water in het publiek. Dat buiten beschouwing gelaten, speelde Foreigner op automatische piloot en kregen we het koud noch warm bij “Cold As Ice”. “Waiting for a Girl Like You” was wijselijk geschrapt uit de setlist. Op de tonen van “I Want To Know What Love Is” begaven we ons richting de marquee. Zelfs tot daar werd de zeemzoete ballade meegekweeld.

Shinedown @ North Stage

Iedereen die in 2018 bij het concert van Shinedown was, weet nog hoe zanger Brent naar het voorbeeld van Mozes het publiek deed splijten. Dit ontging ook duidelijk de organisatoren van Graspop niet. Waar ze in 2018 nog rond twee uur speelden, deed Shinedown dat nu mooi om zeven uur. Dit is dan ook dubbel en dik verdiend, want de Amerikanen pronken in de Verenigde Staten al jaren bovenaan de festivalaffiches. In Europa is er nog wat werk voor de boeg vooraleer ze deze headlineplaats kunnen veroveren, maar hun passage dit jaar was alvast een gunstig voorteken.

Zanger Brent kwam als een geboren entertainer het podium op en onmiddellijk zat de energie goed. Zowel de zanger als de gitaristen liepen namelijk van de ene kant van het podium naar de andere en hadden vaak interactie met elkaar. Met “Devil” hadden ze al snel het publiek mee en werd er hevig geheadbangd. “Cut The Cord” volgde en de tekst werd luidkeels meegeroepen. Het is leuk te zien hoe speels en bescheiden de heren nog altijd zijn ondanks hun succes. Zanger Brent zette zijn bandleden namelijk meermaals in de picture en bedankte zelfs het publiek in het Nederlands. Toch moet het gezegd worden: Shinedown is en blijft honderd procent Amerikaans. Dit was te merken aan alle melige speeches tussen hun nummers. Gelukkig duurde dit nooit te lang en barste het festijn volledig los met “Monsters”. Crowdsurfers op crowdsurfers kwamen tevoorschijn, wat naar de zin was van de bandleden. Het hoogtepunt was nog niet bereikt, want met hun laatste single “Sound Of Madness” braken de heren waarschijnlijk het crowdsurfrecord van de zaterdag.

Down @ Marquee

De zompige riffs van deze heersers uit New Orleans waren het gepaste excuus om alle vuiligheid uit onze poriën te moshen. Gezuiverd van naam en alle neofascistische blaam, was Phil Anselmo helemaal in zijn nopjes om de terugkeer van Down te doen zegevieren. In 2020 bestond het debuut Nola exact 25 jaar. Redenen genoeg om de wereld opnieuw rond te touren en de naweeën van orkaan Katrina te verwerken. Vinnie Paul en Dimebag Darrell kregen verder een gepast eerbetoon dat op een stevig applaus mocht rekenen. Gitaristen Kirk Windstein en Pepper Keenan stonden er wat statig bij, maar hun doordringende “Eyes of the South” waren sterk gefocust op de massa dat van de marquee een bloederig slagveld maakte. Enkele blauwe plekken later waren we overweldigd door al dat mannelijk testosteron dat de bovenhand kreeg. Met tranen vol geluk joelden we “Stone the Crow” mee en vergaten we nadien onze nek- en rugpijn tijdens “Bury Me In Smoke”. Dit was de energieshot die we nodig hadden om de zaterdagavond tot een goed einde te brengen.

Saxon @ South Stage

Omwille van technische mankementen liep de set van Down een dikke twintig minuten uit. Hierdoor zagen we spijtig genoeg maar driekwartier van het Britse Saxon. Het kleine broertje van Iron Maiden en Judas Priest is met acht passages op de teller ook vast meubilair op Graspop. Desondanks gaat de heavy metalband ludiek mee met zijn tijd. Opa Biff Byford kon goed overweg met de smartphone en maande aan om Saxon te volgen op Facebook. Naar eigen zeggen mochten er bij hem gerust wat coronakilo’s van af, maar aan zijn stembereik viel weinig op te merken. Voor de rest kregen we een fijne bloemlezing aan ijzersterke singles (“Wheels of Steel”, “Strong Arm of the Law”, “Crusader”,..) die van Saxon een meer dan gevestigde waarde maakten. “Denim and Leather” katapulteerde ons naar een festival van 1980 waar Judas Priest, Rainbow, Riot, April Wine en Trust de affiche sierden. De naam van dat festival kon Biff niet meer voor de geest halen. Gelukkig kende hij wel nog de teksten van “747 (Stranger in the Night”) en “Princess of the Night” die de ideale afsluiters waren van een solide show.

Five Finger Death Punch @ North stage

Een van de meer polariserende bands van de avond was Five Finger Death Punch. De Amerikanen maken al sinds 2005 metal en zijn intussen, net zoals Shinedown, al een hele tijd een van de headliners op de grote Amerikaanse festivals. Ze worden door velen ook genoemd als een van de potentiële opvolgers voor de Graspop-headlinerplaats. Dit jaar stonden ze zelfs al op gelijke hoogte met Judas Priest op de affiche. Nog voor het concert begon, werd de spanning mooi opgebouwd door de cameramannen. Ivan zijn gepersonaliseerde microstand, inclusief geweer en schedel, werd in beeld gebracht en ook het lichtgevende oog van de gigantische slang op de achtergrond werd in de schijnwerpers gezet. Openen deed Five Finger Death Punch met de relatief nieuwe single “Inside Out”. Zo werden de zangstemmen voorzichtig opgewarmd voor het daaropvolgende “Trouble”. “Wash It All Away” volgde en werd vergezeld door de eerste pyrotechniek. Het publiek genoot duidelijk, want alles wat zanger Ivan vroeg, werd braaf opgevolgd. Hierna was het tijd voor het zwaardere werk. “Jackyll and Hyde” deed iedereen vunzig meezingen en ook de eerste moshpit werd een feit. De Amerikanen hun trukendoos was nog niet leeg, want tijdens “Sham Pain” ontplofte het eerste confettikanon.

Aan degelijke gitaarsolo’s was er trouwens ook geen gebrek, want nieuwe gitarist Charlie sloofde zich meermaals uit. Tijdens “Burn MF” werd er ook ruimte gemaakt voor een drumsolo. Al wist het publiek niet goed hoe het hier op moest reageren. Met Judas Priest aanwezig, hoopten we stiekem dat meneer Halford tevoorschijn zou komen om zijn feature te zingen tijdens “Lift Me Up”. Helaas bleef het bij onze hoop en werden zijn stukken mooi opgevuld door de zware stem van Ivan. Kort hierna kwam de zanger met een basebalbat het podium op. Wat Ivans doel was bleef even een mysterie, tot hij deze plots krom sloeg tegen zijn microfoonstand. Vervolgens maakte hij de dag van een jonge fan, door de knuppel aan hem te geven. Eindigen deden de Amerikanen met het hoogtepunt “The Bleeding”, vergezeld van het laatste beetje pyrotechniek en confetti. De heren en het publiek waren beiden tevreden, al was er even verwarring omdat de Amerikanen hun grootste hit “Wrong Side Of Heaven” niet speelden.

Opeth @ Marquee

Wie de muziek van Judas Priest niet kon smaken, had eigenlijk maar één keuze, Opeth! De afsluiter van de Marquee is volgens velen de koning van de progressieve metal en dus niet de minste. De Zweden begonnen hun set met een lied in eigen taal: “Hjärtat vet vad handen gör”. Een gewaagde keuze, aangezien ze exact hetzelfde lied ook uitbrachten in het Engels. Gelukkig bleek al snel dat de overvolle Marquee een open geest had. Het tedere einde van dit nummer werd dan ook met een oorverdovend applaus onthaald. Zanger Mikael weet trouwens perfect luchtigheid te creëren tussen zijn zware muziek. Met woestijndroge humor kondigde hij “The Devil’s Orchard” aan als: ‘Now I’m going to play one of our songs’. Het publiek leek gedurende de hele set gehypnotiseerd en de Zweden zagen er hierdoor voldaan uit. Helaas werd de atmosfeer van Opeth regelmatig gestoord door Judas Priest, dat tot in de tent hoorbaar was. Niemand liet dit aan zijn hart komen, want wanneer de Zweden de publieksfavoriet en vaste waarde in De Zwaarste Lijst “Deliverance” aankondigden, ontplofte de Marquee van enthousiasme. Opeth zijn nichepubliek had een strak en dynamisch optreden achter de rug!

Korn @ North Stage

Ook al was Judas Priest de headliner, het was Korn dat de eer kreeg om de zaterdag af te sluiten. De nu-metalpioniers vulden dan ook met gemak de weide en het publiek was klaar om er een dik feestje van te maken. Zoals gewoonlijk kwam zanger Jonathan Davis het podium op in kilt. “Got the Life” volgde niet veel later en zorgde voor het eerste collectieve meezingmoment. Aan hits geen gebrek bij de Amerikanen, want “Falling Away From Me” kon opnieuw rekenen op de uitbundigheid van het publiek. Helaas ging de drive hierna wat uit hun set. De nummers van hun laatste twee albums zijn dan ook stukken minder bekend en zorgden jammer genoeg voor een kleine domper op de sfeer. Het leek alsof de heer Davis dit ook doorhad, want kort hierna kwam hij het podium op met een doedelzak om iedereen wakker te schudden.

“Shoots and Ladders” knalde het oude nu-metalsfeertje opnieuw in gang. Om het feest nog wat aan te wakkeren, liep het nummer over in een korte cover van Metallica’s “One”. Dit is niet de enige keer dat de Amerikanen dit deden, want “Coming Undone” liep ook even kort over in “We Will Rock You” van Queen. Het absolute hoogtepunt van de set was niet “Freak on a Leash”, zoals we initieel dachten, maar het laatste nummer “Blind”. Het is een kunst om na bijna dertig jaar nog altijd een nummer met zoveel enthousiasme te spelen, maar Korn doet het gewoon!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Judas Priest lees je hier.
Onze recensie van festivaldag 1 lees je hier.
Onze recensie van festivaldag 2 lees je hier.
Onze recensie van Iron Maiden lees je hier.
Onze recensie van Scorpions lees je hier.

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Shinedown speelt op 7 november in de Ancienne Belgique, Boston Manor speelt op 22 oktober in Kavka Zappa, Blues Pills speelt op 16 december in het Koninklijk Circus en ook Fleddy Melculy heeft nog heel wat shows op de planning.

Deze recensies werden geschreven door Brent Galle en Cédric Ista.