Scorpions @ Graspop Metal Meeting 2022: Rocken tot de laatste snik

Kwatongen die beweerden dat vrijdag de minst interessante dag van Graspop 2022 bezielt, bedoelden wellicht de Scorpions. In een dilemma tussen Scorpions en een andere act, zou die eerste voor ons bijna altijd het onderspit moeten delven. De Duitse hardrockband is de letterlijke belichaming van het ondertussen als maatschappelijke begrip ingeburgerde ‘boomer’. De leden droegen ouderwetse hoeden, hadden ontblootte schouders en zwoeren bij een fietszonnebril zonder functie. Ze verkochten wel al meer dan honderd miljoen platen. Die gingen vooral in Amerika, Centraal-Europa en Azïe over de toonbank, want bij ons is het succes van de rockact niet op hetzelfde niveau qua tijdloosheid als de andere headliners. “Still Loving You” stond voor het laatst in de top honderd van de grote lijst van Studio Brussel in 1993, nu moet de band het doen met plaats 503. De Duitsers zijn verder vooral opmerkelijk omwille van hun tourethiek. Sinds hun eerste tour in 1972 zaten de mannen slechts vier jaar niet in het busje, althans volgens hun eigen website.

Op Graspop konden we er zeker van zijn dat de afsluiter coole visuals had meegebracht. Een groot doek verhulde deze installatie, al bleef het iets te lang in de weg hangen toen de band eraan begon. Zanger Klaus Meine was er al aan bezig toen zijn gezicht eindelijk verscheen. Ook al kan hij zijn middelhoge noten wel nog halen, hij ziet eruit alsof hij ieder moment een beroerte kan krijgen. De set begon met een schijfje uit de recentste plaat Rock Believer, die de opvolger is van Return to Forever. Return to Forever ging zogezegd al het laatste album zijn voor de groep, maar ze blijven zich steeds bedenken. De Duitsers speelden enkele songs uit hun piepjonge album, maar vooral veel oldies. Voor het eerst en waarschijnlijk ook voor de laatste keer op dit festival werd de talk box uit de kast gehaald tijdens “The Zoo”. Meer viel er eigenlijk niet te beleven in het eerste half uur. De meeste mensen bleven wel kijken, maar onthielden zich van euforische escapades op de dansvloer.

Qua performance kon Scorpions moeilijk concurreren met Whitesnake, die wat eerder op hetzelfde podium gespeeld had. Gelukkig hadden ze alle lampenwinkels van Hannover leeggeroofd, want er bevonden zich bijna evenveel lichtjes rondom het zestal als mensen voor het podium. De video illustreerde het thema van iedere song. De ene keer verscheen een industriële collage, later een driedimensionale structuur van neonstrepen of een slotmachine van een casino. De constructie rond de drummer had veel weg van een kermisattractie, meer bepaald de theekopjes op de Halfvastenfoor. Deze schuine schijf zat uiteraard ook boordevol extreem felle lampjes, die slechts nu en dan eens oplichten om ons te verrassen.

Wat ons wel oprecht fascineerde was de heerlijk vettige klank van de gitaristen. Met vier zijn ze als je de bassist meerekent. Tijdens “Coast to Coast” stonden ze in een rijtje om hun skills te etaleren tijdens een gezamenlijke solo vol gitaarharmonieën. Had elk nummer maar zo’n momentje denken wij dan. Helaas kwam meteen erna het nieuwe “Seventh Sun”, een saai staaltje slaapmuziek. Klaus Meine sloot zijn ogen, zelfs hij had moeite om wakker te blijven. Gelukkig ging het tempo bij “Peacemaker” wat omhoog, niet alle deuntjes op Rock Believer blijken geestdodende ballades te zijn. Vanaf dan doken we met de kop naar voren in de oude kleppers.

Na enkele tracks had de zanger zin om eens wat te babbelen. Met trillende handen had hij het over wereldvrede en de verhalen achter sommige titels. Hij gaf het publiek niet de gelegenheid om te reageren, het moest vooruitgaan. Voor “Send Me An Angel” haalden de Duitsers nog een speciaal gadget uit coulissen. Normaal gezien is de klankkast van een akoestische gitaar een belangrijk gegeven, maar Rudolf Schenker had nog een houten Flying V liggen. Hij was trouwens niet de enige akoest, want Matthias Jabs had een normaal model beet, al kwam dat natuurlijk niet op beeld. Het was wel de eerste meezinger, al verzekerden de Scorpions dat het niet de laatste zou zijn. “Winds of Change” werd opgedragen aan Oekraïne en voor de gelegenheid kwam de tekst gewoon op het scherm. Het nummer bepleitte oorspronkelijk de val van de Berlijnse Muur en veel aanwezigen konden zich dat duidelijk nog herinneren. Tijdens het refrein trok het publiek open in complete extase en de dramatische gitaarsolo maakte het af. De band kapte er even mee en liet ons stervelingen eens de vocalen op zich nemen.

“Tease Me Please Me” sloeg weer aan het rocken met zo’n heerlijke riff uit het frietvet, al bleek het refrein weer wat klef. Met gitaaraccentjes erover is dat nog te doen, er staan tenslotte maar liefst drie gitaristen op het podium. “Rock Believer” was de vierde en laatste nummer uit de nieuwe plaat en tevens ook de titelsong. De schermen gaven een toren van amps weer met daarboven het karakteristieke rockende handgebaar, ook gekend als ’the horns’. Meer ‘boomer’ dan dit kan het niet worden. Als ze het melodietje niet kenden, sloegen heel wat mensen aan het babbelen of hielden ze zich achteraan bezig met extracurriculaire activiteiten zoals een wedstrijd rondjes draaien.

Met een spannende bassolo van de Pool Paweł Mąciwoda begonnen we aan de finale van de show. Ook drummer Mickey Dee kreeg zijn moment van faam en speelde zo wild als hij kon. Tot nu toe had hij zich koest gehouden, maar nu bewees hij dat hij toch nog wat kunstjes achter de hand heeft sinds het afscheid van zijn band Motörhead. Wanneer de slotmachine op het scherm winst aanduidde, gaf hij er nog maar eens een lap op en overtrof hij zijn eigen eerdere prestatie. Ondanks dat we ons in een afgelegen dorp bevonden, brachten de Duitsers het stadsleven mee op “Big City Nights”. De lichtflitsen werden op het snelste standje gezet en het spektakel begon stilaan indrukwekkend te worden. Het was nog eens aan de gitaristen om voor de camera te staan en zoals eerder gezegd vinden we hun spel het leukst om te aanhoren. Het publiek was weer bij de les want ze konden nog eens meezingen met het refrein, waar ze eigenlijk gewoon de titel eindeloos moesten herhalen.

Een aantal mensen had niet door dat er hoe dan ook nog een bisnummer te verwachten viel, want “Rock You Like a Hurricane” moest nog komen. Na een standvastige fluitsessie verscheen de band opnieuw om hun iconische hit “Still Loving You” te brengen. Deze blies de matige plaatjes van eerder omver in zijn beeldschone eenvoud. Zo werd het toch nog een mooie afsluiter. Na de langste ‘yeah’ van de dag kregen we van Klaus Meine nog “Rock You like a Hurricane”, waar de mensen voor het eerst een echt feestje bouwden voor de vele discolichten. De band nam afscheid onder een oorverdovend gerammel van alles wat snaren of vliezen had. Je zou denken dat er zich zopas iets historisch had voltrokken. Scorpions overtrof onze verwachtingen, al lagen die gewoon extreem laag. Als relevante muziekwebsite kunnen we niet anders dan ons heil in een ander soort artiesten leggen. Voor de wederkerende doelgroep van Graspop viel het ongetwijfeld wel te smaken.

Setlist:
Gas in the Tank
Make It Real
The Zoo
Coast to Coast
Seventh Sun
Peacemaker
Bad Boys Running Wild
Delicate Dance (akoestisch)
Send Me an Angel
Wind of Change
Tease Me Please Me
Rock Believer
New Vision (bas- en drumsolo)
Blackout
Big City Nights

Still Loving You
Rock You Like a Hurricane

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!