Dag 2
Hoe langer een festival duurt, hoe meer het lichaam begint te protesteren. Op Primavera Sound Barcelona is dat niet anders. Op de tweede dag van het tweede weekend zag je op die manier al dat het terrein als maar minder vlot begon vol te lopen. Nochtans waren er met headliners The Strokes en Lorde twee fijne namen op de line-up die later op de avond wel een heuse volksverhuizing op de been zouden krijgen. Maar zoals steeds is het veel fijner om klein te beginnen en gingen we een klein beetje op ontdekkingstocht.
CMAT © Eric Pamies
Beginnen deden we bij een local, want Marta Knight komt gewoon uit Barcelona zelf. Dat ze hierdoor toch al een klein beetje volk kon verwelkomen, hoeft niet enkel hieraan te liggen. Haar muziek is namelijk erg dromerig en perfect om de last die een lang festival met zich meebrengt even te vergeten. We zagen een band die potentieel heeft om buiten de stad door te breken gewoon omdat haar nummers zo lieflijk zijn dat niemand het eigenlijk slecht kan vinden. Hou Marta Knight dus in de gaten! Een andere artieste die wel op een heel enthousiast publiek kon rekenen zo vroeg op de dag was CMAT. De Ierse had precies al haar landgenoten uitgenodigd, want het terrein voor de Tous stond namelijk goed vol. Daar zagen ze een heel leuke countryrockset van een artieste die weet hoe ze catchy nummers wil spelen. De zangeres kan ook makkelijk haar publiek bespelen, al is dat helemaal niet nodig als iedereen alles kan meezingen. Met het extreem catchy “I Wanna Be A Cowboy, Baby!” eindigt ze haar set op de meest toegankelijke manier en vraagt ze de toeschouwers zelfs om een linedance. CMAT is dus plezier live en het ziet er naar uit dat ze wel eens heel snel heel groot kan worden.
Sampa The Great © Dani Canto
Voor de nodige zuiderse sfeer zorgde Sampa The Great dan weer op de Binance. De Australisch-Zambiaanse artieste heeft een gloednieuwe Zambiaanse band rond haar en dat zal iedereen geweten hebben. De flow van de rapster is uitmuntend en met de nodige Afrikaanse invloeden krijg je ook meteen goesting om aan het dansen te gaan. De rijke sound van Sampa The Great komt live door de extra backings en goede band nog meer tot zijn recht en met een deel nieuwe liedjes konden we meteen concluderen dat ze ook op die nieuwe songs niet zal teleurstellen. Na die zwoele sfeer, konden we weer wegdromen met TOPS. De Canadese band kon op een heuse belangstelling rekenen en dat bleek meer dan terecht. Hun muziek is namelijk perfect om helemaal rustig van te worden en met een band die het ook op de meest chille manier bracht, was je helemaal mee. Er zijn ook fijne extraatjes zoals een dwarsfluitsolo of een leutig dansje van de frontvrouw. Met “Way To Be Loved” kwam er ook een meezingmoment en zo had de set van TOPS een beetje vanalles.
Courtney Barnett © Dani Canto
Voor Courtney Barnett was het haar eerste Europese show van de tour en van het jaar op Primavera Sound. Ze had een nieuwe plaat voor te stellen, al kregen we toch voornamelijk klassiekers op ons bord. Waar de set met “Rae Street” een gemoedelijk begin kende, keerde dat al snel eens Barnett ontdekte dat gitaar ook kan ronken. Wat volgde was een gitaargerichte set die vol met solo’s zat. Zo knalde het duo “Pedestrian At Best” en “Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party” heerlijk door en kregen we stevige fuzzvibes te horen. Zelfs met een bescheiden band (enkel extra drum, bas en keys), kan Barnett een heel volle sound doen ontstaan. Op de festivals zal ze duidelijk geen compromissen sluiten, maar gewoon gaan. Zo hebben we dat het liefst.
Met Lorde kregen we een tamelijk exclusieve act te zien op Primavera. De Nieuw-Zeelandse speelt niet veel shows in Europa en al zeker geen festivalshows. Ze had er duidelijk goesting in en speelde met veel flair een vlekkeloze popshow. Qua decor was het ook de moeite, zo was er een zonnewijzer met aan de achterkant een trap waar ze zo nu en dan eens op ging zitten, was er een gigantische cirkel achter haar die per nummer van kleur veranderde en had ze ook een sterke band mee. Zelf was ze zeer spontaan toen ze het publiek aansprak waardoor er een soort van connectie ontstond. Met “Royals” kreeg ze de weide aan het zingen, met “Green Lights” aan het dansen en bij “Perfect Places” waren er zelfs wat traantjes. Lorde had kortom alles wat je nodig hebt bij een popshow en lijkt de perfecte headliner van de toekomst te worden want ook ieder nummer die passeerde, ken je zonder dat je het beseft.
The Strokes © Sergio Albert
Dat was ook het geval bij The Strokes. Optredens van de band zijn zeldzaam en normaal gingen we ze op Primavera twee keer zien, maar vorig weekend zat Julian Casablancas geveld met corona zo vertelde hij zelf. Je zou dus denken dat ze als goedmaker een dubbel zo goeie show zouden spelen, maar de waarheid zat ergens in het midden. In het uur en kwartier dat de band geprogrammeerd stond, kregen we veertien nummers te horen en zeker meer dan vijftien onnodige bindteksten van Julian. We weten niet of het de medicatie was of gewoon zijn gevoel, maar hij leek tussen iedere song precies een comedyshow te willen maken. Alleen zijn wij hier voor muziek en als je dan zo weinig speelt en er nooit een flow ontstaat in de set, dan ben je niet goed bezig. Het leek zelfs een beetje alsof hij zijn bindteksten van de twee shows had opgespaard om ze nu te gebruiken. Aan hits geen gebrek nochtans met “Reptilia” en “Someday” als grootste hoogtepunten. Deze werden ook heel strak en cool gespeeld, maar als je daarna weer vijf minuten moet wachten op het volgende nummer, is het allemaal wat te veel. Toen de band aan zijn bisnummer begon, verliet iedereen dan ook al de weide. Er is misschien een reden waarom de band zo weinig optreedt, ze kunnen gewoon niet overtuigen!
The Smile © Dani Canto
Aan de andere kant van het terrein stond nog een legendarische band op te treden. Althans, ze bevat legendarische leden. The Smile met Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner hadden een debuutplaat voor te stellen en konden op heel wat belangstelling rekenen. Muzikaal was het allemaal tot in de puntjes uitgewerkt met ook visuals die voor een duidelijk belang zorgden. Het ging van heel breekbaar naar heel hard en terug met natuurlijk de nadruk op experiment. Zo streek Greenwood soms op zijn gitaar, kon Yorke zich niet bedwingen bij bepaalde gitaargerichte nummers om volledig de noisekant te zoeken en zorgde Skinner ervoor dat dit alles binnen een jazzgericht universum paste. The Smile is kortom geen Radiohead, maar wel een band die doet waar ze goesting in heeft. Of dat zal pakken bij een groot publiek zal hen worst wezen, want plezier hebben ze er alleszins genoeg aan.
Run The Jewels © Sergio Albert
Nadat het overgrote deel van het publiek – natuurlijk gekomen voor The Strokes – de weide stilletjes aan verliet, mochten de mannen van Run The Jewels alles wat nog recht stond omver knallen. Dat deden El-P en Killer Mike natuurlijk met verve, want een show van RTJ staat altijd garant voor energie. Onder hun logo dat boven hun hoofden zweefde, vuurde het duo hits als “ooh la la” en “Legend Has It” af die bij de aanwezigen gigantisch enthousiast werden ontvangen. Run The Jewels was een fijn en energiek afsluitend feest en dat plezier was ook zichtbaar af te lezen van de gezichten van de bezielers.
Special Interest © Sharon Lopez
Remi Wolf had ook plezier op het podium, alleen was dat bij ons wat anders. De jonge artieste startte nochtans veelbelovend met enkele catchy en aanstekelijke nummers na elkaar waarna we toch dachten dat dit wel eens de verrassing van de dag kon worden. Helaas zakte alles daarna volledig in. Het publiek ging wel nog mee, maar de set was er gewoon een die bol stond van clichés. Eerst waren er de visuals die in een loop de hele set meeliepen waardoor je na drie minuten al alles had gezien, dan waren er de speeches tussen de nummers door die iets te storend en langdradig werden en uiteindelijk besloot ze om een coverronde in te zetten met onder andere “Crazy” van Gnarls Barkley en “Electric Feel” van MGMT. Dat voelde allemaal heel geforceerd aan waardoor we toch nog een kijkje namen bij Special Interest. Daar voelde helemaal niets geforceerd aan, maar leek de band gewoon goesting te hebben om te knallen. Dat deden ze met een mix van noise, punk, elektro en vooral een heel furieuze frontvrouw. Deze smeet alles in de lucht wat ze in haar handen kreeg, liep constant heen en weer over het podium en schruwelde de longen uit haar lijf. Ook hier leek het experimenteel, al was er toch meer een lijn te vinden doordat het telkens naar een explosie toewerkte. Een furieus einde van de tweede dag van het tweede weekend, zoveel is zeker.
Wie niet genoeg krijgt van bepaalde artiesten en ze nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Courtney Barnett 25 juni op TW Classic en 7 november in de Roma, The Smile 25 juni op TW Classic, Run the Jewels 1 september in het Sportpaleis en Remi Wolf 27 juni in de Botanique.
Lees alles over dag 3 op de volgende pagina.
