Dag 3
De weergoden hadden voor de laatste dag van het laatste weekend van Primavera Sound Barcelona heel veel hitte in petto. Het viel dan ook meteen op dat het publiek minder zin had om snel naar het terrein te komen. Als we toekwamen was er nog geen kat te bespeuren, wat ervoor zorgde dat we de laatste dag heel rustig konden inzetten. Want ook vandaag stond er weer heel wat moois op onze muzikale agenda met zelfs een Belgische act op een groot podium en een tamelijk exclusieve show van Yeah Yeah Yeahs op het Europese vasteland.
Genesis Owusu © Santiago Sepulveda
Beginnen deden we weliswaar met een Australiër die de dag voordien nog op Best Kept Secret speelde. Genesis Owusu had duidelijk geen last van de hitte want de man had een energie die we nog niet vaak hadden gezien op het festival. Van bij het begin sprong hij in het rond en met zijn drie dansers die een zwart masker ophadden, was het al meteen een spektakel van jewelste. Je zag ook aan het publiek dat ze zichtbaar opgehitst werden door de man want hoe langer de set duurde, hoe meer beweging er kwam in de warme massa. Met een mix van harde raprockliedjes en soulvolle songs, kon hij ook muzikaal charmeren en zo waren we meteen klaar voor de rest van de dag.
Angel Bat Dawid © Dani Canto
Het was daarna meteen tijd voor Pond, de band die ook als begeleiding van Tame Impala dient, mocht voor een tweede keer vroeg in de middag spelen. Het publiek was duidelijk helemaal klaar voor de groovy psychrock van de Australiërs, want het terrein voor de Plenitude was helemaal gevuld. Met heerlijke zomerse songs als “Human Touch” en “Sweep Me Off My Feet” pakten ze dat terrein dan ook volledig in. De frontman smeet zich als geen ander en ondanks dat de hitte het terrein overnam, bleef de band gewoon gaan. Pond is met andere woorden gewoon altijd heerlijk groovy en catchy. Dat kon niet gezegd worden van Angel Bat Dawid, want we hadden nog nooit zo weinig volk voor de Cupra gezien. De zangeres bracht ook net iets te veel experimentele afro-jazz waardoor het eigenlijk erg lastig te verwerken was. Jammer, want we kunnen ons voorstellen dat dit in andere omstandigheden wel zou werken.
Arooj Aftab © Sergio Albert
Een andere artieste die last had van de omstandigheden, was Arooj Aftab. De zangeres stond op de Ouigo en bracht heel fragiele breekbare indiefolk. Het enige probleem: iets verder stond een Boiler Room heel hard te bonken waardoor haar stem, de harp en de contrabas nooit echt volledig hoorbaar was. Wat we wel konden horen, klonk prachtig. Het was echt zo’n concert dat in de juiste locatie voor een openbaring zou zorgen, nu was het gewoon mooie achtergrondmuziek waarvan je wist dat er meer in zat. Een band die zich nooit iets aantrekt van de omstandigheden, is Shellac. De band rond Steve Albini stond voor de gelegenheid op de Binance en ook daar was het publiek wat beperkt. Dat belette hun niet om volledig hun grungy sound door te knallen en de typische humoristische insteek naar voor te brengen. Want Shellac dat is eigenlijk altijd goed en vettig en dat was op hun tweede show in Primavera niet anders.
Sky Ferreira © Sharon Lopez
Sky Ferreira is terug en iedereen zal het geweten hebben. Ze speelde op Primavera één van haar eerste shows in drie jaar tijd en dat was duidelijk voelbaar. De Amerikaanse was allereerst al een tiental minuten te laat en kreeg daarna meteen te kampen met technische problemen. Toen ze dan effectief begon, stopte ze halverwege het nummer omdat ze zelf niet tevreden was. Het feit dat ze dat met de nodige arrogantie deed en daarbovenop eigenlijk niet eens zo goed bij stem was, wekte best wat teleurstelling op. Dat was gelukkig helemaal anders bij Rolling Blackouts Coastal Fever, want dat is zo’n band waarvan je weet dat het goed gaat zijn. De band uit Australië staat namelijk garant voor goeie shows en dat was op Primavera Sound niet anders. Het vijftal stelde nieuwe plaat Endless Rooms voor met een geweldig strakke show die bol stond van de leuke janglesongs en energie waar niemand hier op het festival toch aan kan tippen. Dat is niet per se omdat de jongens zoveel bewegen of dansen op het podium, maar eerder omdat hun songs met een grootse intensiteit en kracht worden gebracht. Nergens nemen ze gas terug en ook de wisselwerking tussen vocals zorgt altijd voor een verfrissend gevoel. Natuurlijk was het weer klassieker “The French Press” die voor een extreem goed hoogtepunt zorgde, maar ook de rest van de set leek uit klassiekers te bestaan. Rolling Blackouts Coastal Fever blijft dus altijd een band die perfecte sets aflevert en niet het publiek krijgt dat het verdient.
Yeah Yeah Yeahs © Eric Pamies
Voor Yeah Yeah Yeahs te zien in België, moet je terug naar 2013. Dus gingen we maar eens naar Spanje waar de band zowel nieuwe muziek als klassiekers voorstelde. Karen O en band waren alvast erg in form en speelden een heel harde set die toonde dat de band eigenlijk niet hoeft gereduceerd te worden tot de band van “Heads Will Roll”. Zowel de sterke nieuwe songs die een iets meer dansbaar sfeertje herbergden, als de klassiekers als “Maps” knalden heerlijk door en werden door een excentrieke Karen O met volledige intensiteit gebracht. Hierdoor kunnen we eigenlijk stellen dat de band de status als subheadliner op indiefestivals binnenkort volledig zal verdienen. Ze zijn dan wel al even bezig, er zit nog rek op en muzikaal is de band om duimen en vingers van af te likken.
Angèle © Sharon Lopez
Naast Aksak Maboul en 2ManyDJs stond er met Angèle nog een derde landgenoot op de affiche van Primavera Sound. Het was een beetje gissen naar de populariteit van de zangeres, maar uiteindelijk bleek ze toch voor een goedgevulde Binance te spelen. Het feit dat er heel wat Fransen en ook wat Belgen aanwezig waren speelt daar ongetwijfeld een rol in, maar het zag er toch ook vooral naar uit dat Angèle heel wat Spaanse hartjes voor zich won. Dat ze niet de beste zangeres of danseres is wisten we al langer, al mocht haar set er zeker zijn. Nummers als “Ta Reine” en het uitgesponnen “Je Veux Tes Yeux” waren hoogtepuntjes en we leerden ook dat ze in Barcelona van Brussel houden. Een fijn en enthousiast concert van Angèle dus; niet meer, niet minder.
Van afkoeling was later op de avond geen sprake en dus konden we al voorspellen dat Viagra Boys een broeierige boel zou worden. Het collectief uit Zweden staat garant voor krachtige sets en dat was op Primavera niet anders. Frontman Sebastian Murphy had al van bij het begin geen t-shirt meer nodig en introduceerde zichzelf als een man trots op zijn lichaam en dat is meer dan terecht want dat is deel van de attitude die de band uitstraalt. Van bij het begin begon het publiek te kolken, al ontplofte het zoals steeds nog meer bij de hit “Sports”. Viagra Boys is live een fenomeen dat alleen maar beter wordt, want ook de nieuwe songs bleken perfect in de set te blenden.
Megan Thee Stallion © Christian Bertrand
Dan waren we toch nog een nieuwsgierig naar hoe Megan Thee Stallion het ervan af zou brengen op het hoofdpodium. De afsluiter van het festival had alvast heel wat danseressen mee en besloot om de nadruk op twerken te leggen. Dat is op zich wel leuk, maar na vier nummers hadden we er ook wel genoeg van gezien. Toch liet het publiek zich hierdoor niet kennen en twerkte dat gedwee mee. Zoiets hadden we nog nooit gezien, tienduizenden mensen die synchroon aan het twerken sloegen bij hits als “WAP” en “Thot Shit”. De rapster had ook een goeie flow en muzikaal klonk het allemaal best ok, daarom dat we kunnen stellen dat het wel zeker een goeie festivalact is als je eens plezier wilt beleven.
Molchat Doma © Dani Canto
Voor ons plezier wilden we toch het festival afsluiten met een echt goeie act en dus staken we nog eens het terrein over richting de andere kant om daar Molchat Doma te zien. De Wit-Russen spraken zich al uit tegen de oorlog in Oekraïne en dus is het oké om hen aan het werk te zien. De band bracht zijn Sovjet new wave mee en deed dat terug op de meest donkere manier die je maar kan bedenken. TikTok-hit “Судно (Sudno)” brak de ban bij het publiek die meteen volledig aan het dansen sloeg en daarna stopte het eigenlijk niet meer. Een betere afsluiter konden we ons niet inbeelden.
Wie niet genoeg krijgt van bepaalde artiesten en ze nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Sky Ferreira 25 juni op TW Classic en Rolling Blackouts Coastal Fever 21 juni in de Botanique.
Primavera Sounds had in het tweede weekend iets meer moeite gedaan voor een goeie organisatie. Er waren minder rijen, het terrein was veiliger en ook de crowdcontrol was net iets beter uitgewerkt. Het is jammer dat ze daar een eerder minder weekend voor nodig hadden om dat te fiksen. De site van het festival liep ook minder vol omdat veel mensen vooral aan de hoofdpodia geparkeerd stonden en zich daar gewoon lieten verrassen. Wij zagen alvast op de twee weekend en tijdens de week verschillen unieke, sterke en vooral heel leuke shows en kunnen concluderen dat Primavera Sound zijn naam als sterk alternatief muziekfestivalmerk keer op keer waarmaakt.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
