Warpaint @ Ancienne Belgique (AB Box): Heupwiegende reis door de tijd

Voor een band die tussen 2010 en 2017 quasi elk jaar wel ergens op een podium in ons land te zien was, voelde het als een heel blij weerzien met een lang vergeten vakantieliefde. Al van bij hun eerste ep Exquisite Corpse stond Warpaint meteen op de radar van alle grote muziekblogs en websites. Stevige singles als “Love Is To Die” of “New Song” betekenden niet zozeer hun grote doorbraak, maar wel twee royale uitnodigingen om je onder te dompelen in hun meer indringender en mystieker materiaal.

Maar na jaren van eindeloos touren besloot de band om in 2017 even van de aardbol te verdwijnen. Hun broodnodige adempauze zou uiteindelijk duren tot begin dit jaar toen ze met “Champion” niet alleen een nieuwe single, maar ook meteen een nieuw album aankondigden. Bracht de pandemie voor velen onrust en onzekerheid, dan nodigde het Warpaint uit om op de resetknop te drukken en zichzelf heruit te vinden. En dat was ook duidelijk te horen en te zien op het podium van de Ancienne Belgique waar een fris en herboren Warpaint het beste van zichzelf gaf.

Ondanks zijn bijna 300.000 maandelijkse luisteraars op Spotify, is Low Hum toch in onze streken een nobele onbekende, al zal daar na zijn set in de AB wellicht wel verandering in komen. De Hawaïaan Collin Desha zoekt al sinds zijn debuut in 2019 naar de perfecte mix van rock, electro en funk en lijkt die met zijn vorig jaar verschenen album Nonfiction eindelijk gevonden te hebben. Al van bij het eerste nummer greep Desha het publiek bij zijn nekvel om die pas een half uur later los te laten. Met een aanstekelijke baslijn hier en een scherpe gitaarsolo daar wisten nummers als “All I Know” of het funky “Listen To The Rain” zonder moeite het publiek te overtuigen.

Het beste bewijs dat tijd relatief is, bracht Warpaint al meteen in het begin van hun set. Tussen openers “Stars” en “Champion” zit zo maar even twaalf jaar en toch klonken ze beide okselfris. Was die eerste een nogal bedrukt en atypisch startschot, dan gooide de band met “Champion” definitief het juk van saaie band van zich af. Want was Warpaint vroeger een mysterieuze band die zichzelf dodelijk serieus nam, dan zagen we in de AB vooral een band die zich keihard amuseerde.

Tijdens de lockdown zijn de vier dames ook zichtbaar naar elkaar toe gegroeid. Hoewel ze na hun vorige album Heads Up in 2016 elk hun eigen weg gingen, verloren ze elkaar nooit uit het oog. Ook op het podium heeft de band maar aan een blik of knipoog genoeg om elkaar te verstaan. In zowat elk nummer kon je hun uitgekiende samenspel bewonderen. Zorgde Emily Kokal voor de messcherpe gitaar op “Champion” terwijl Theresa Wayman zong, dan waren even later de rollen omgedraaid. Op “Hips” mocht Kokal haar heupen losschudden waarop Wayman op haar beurt een snedige riff uit haar gitaar perste.

Dankzij die lossere sfeer werd ook heel snel duidelijk wat voor een enorm getalenteerde band Warpaint eigenlijk is. Sprongen Kokal en Wayman haasje over om wie de frontvrouw zou zijn voor het volgende nummer, dan leek bassiste Jenny Lee Lindberg in haar eigen coconnetje te kruipen. Haar even atypische als effectieve baslijnen knipoogden al eens naar The Cure of Joy Division (“Krimson” en “Love Is To Die”) en vormden samen met drumster Stella Mozgawa de muzikale ruggengraat waarmee Warpaint kon dansen. Vooral Mozgawa deed ons meer dan eens achterovervallen met haar perfecte timing en onverwachte drumfills. En alsof dat nog niet genoeg was, schoot ze ook af en toe haar bandleden vocaal ter hulp.

Zoals verwacht zouden hun onverwoestbare singles “Love Is To Die” en “New Song” opnieuw bekvechten om de titel van hoogtepunt van de show, al kwam er deze keer heel sterke competitie uit onverwachte hoek. “Hard To Tell You” klonk liefelijk en meeslepend, maar de manier waarop Kokal die hoge noten haalde, maakt het voelbaar hoe moeilijk het is om op je strepen te staan. Ergens halverwege de set legde de band hun instrumenten aan de kant even en verzamelden ze rond Kokals gitaar en microfoon om a capella “Melting” in te zetten. Voor een publiek dat de adem inhield, bewees de band dat hun stemmen net zo perfect op elkaar afgestemd zijn als die van pakweg The Staves of Haim. Zelfs de meest hardnekkige ijspegels smolten als sneeuw voor de zon toen hun vier stemmen samen ‘You’re the only one I want, you know I need you around’ zongen.

‘I have never felt this strong, dancing to you all night long,’ hoorden we Emily Kokal zingen op “New Song” dat logischerwijze helemaal op het einde van de set opdook. Deze keer klonk het ook alsof ze het echt meende, want doorheen heel de set voegde ze al de daad bij het woord. Niet alleen Kokal liet zich helemaal gaan, ook de rest van de band genoot zichtbaar van het enthousiaste publiek. Dat sterke zelfverzekerde gevoel straalde ook af op het publiek dat nummer na nummer luider werd.

In hun welverdiende bisronde staken ze Fugazi’s “I’m So Tired” in een nauw aansluitend Warpaint jasje dat naadloos aansloot op het nonchalante “Beetles”. Ook hier viel meteen op hoe ze de elegante spreidstand tussen oud en nieuw materiaal feilloos uitvoerden want afsluiten deden ze met het luchtige “Send Nudes”. Als we het enthousiasme van het publiek in de Ancienne Belgique mogen geloven, dan puilen de DM’s van de dames van Warpaint straks helemaal uit.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Stars
Champion
Intro
Keep It Healthy
Hips
Hard To Tell You
Love Is to Die
Krimson
Melting
Stevie
Bees
New Song
Disco//Very

I’m So Tired (Fugazi-cover)
Beetles
Send Nudes