347aidan & Balming Tiger @ Les Nuits Botanique (Rotonde): Voor iedereen een microfoon!

Terwijl alle rockers van het land zich begaven naar de Brusselse Kruidtuin, gingen wij gisterenavond binnen in de Botanique snuisteren. Daar speelden afgelopen nacht twee acts: de zo zelf uitgeroepen alternatieve K-pop-idolen van collectief Balming Tiger en het Canadese Tiktok-hitwonder 347aidan. Dat vormde een bijzondere, maar achteraf gezien meer dan smaakvolle combinatie. Beide acts wisten het publiek collectief aan te zetten tot springen, roepen, meezingen en vooral glimlachen. Wat wil een mens nog meer als afsluiter van zo’n warme zomerdag? (IJsjes.)

De eerste band van de avond mogen we al snel – of durven we zeggen rap? – verwelkomen. Nu, band: Balming Tiger is feitelijk een groots collectief bestaande uit meer dan één act. De groep (hoofdzakelijk) Zuid-Koreanen, die in 2017 samenkwam in Seoul, bestaat uit onder andere artiesten Omega Sapien, Mudd The Student, wnjn en Sogumm, alsook drie producers en zelfs een regisseur. Op een optreden mag je je dan ook verwachten aan een mix van tracks, zowel afkomstig uit de discografie van de band zelf als die van de leden. Zo hoorden we bijvoorbeeld de gedeconstrueerde tracks en harde bars van Mudd, rechtstreeks uit zijn ep Field Trip, en de meer dan betoverende stem van zangeres Sogumm. Deze stond de hele avond lang op podium met een Pumaknuffelbeer. Wanneer we haar tijdens de show vroegen naar de naam van dit beetje, vertelde ze ons dat het Baby was, haar soulmate.

Het concert zette in met een charmante ballade. Je kan nu gaan denken: excuseer, was dit geen rapconcert? Jawel, dat is correct, maar voor elke workout hoort een opwarming. Na de intro kwamen alle overige leden dan ook als ware aapjes het podium opgehuppeld, -gerold en -gesprongen. Van begin tot eind leek deze kekke energie het vijftal niet meer te verlaten. Toch merkten we dat het extra hard ging bij de hitjes van Balming Tiger zelf. Het publiek ging al wild vanaf de eerste beats van “Just Fun”, schreeuwde onbegrensd ‘Hakunamatata matata taaaaa’ wanneer “Kolo Kolo” werd gebracht en mocht zelfs bars van “Armadillo” in de microfoon meebrullen.

Als je moeite zou hebben bij het verstaan van hun soms Koreaanse tekst, beelden de artiesten de betekenissen maar al te graag uit. Zo passeerde er een nummer over dat sexy gevoel, dus hoort er automatisch ook een sexy dansje bij, toch? Wanneer er werd gezongen over feesten en drinken acteert een lid dat hij dronken over het podium loopt met de J&B die ze niet al te subtiel op hun rider hebben gezet. Samen roepen ze ‘massyeo!’ // ‘drink up!’ terwijl ze in een cirkel in rondjes hoepelen. We zijn verre van boos, want na deze act liet de band diezelfde fles crowdsurfen. We liegen niet als het concert plots net een tikkeltje leuker werd!

De show had een heel uniek gevoel: niet enkel kwamen de leden met een even knotsgekke energie zoals we dat hier van de vroegere Shht gewoon zijn, ook voelde het ouderwets en op een ruwe manier echt. Er was niet veel gedoe op podium, waardoor enkel de artiesten onze aandacht moesten grijpen, maar daar slaagden ze geen minuut niet in. We waanden ons dus even in de rapscenes van de vroege jaren 2000, zoals we die toen in de UK, Japan, Korea of Amerika konden zien.

Van een grote opkomst kunnen we tot onze spijt niet spreken: we telden misschien maximum vijfentwintig aanwezigen. Wat echter meteen opviel, is dat die aanwezigen wel bijna alle nummers van de artiesten kenden, uit het hoofd én par coeur. Dit leek ook de bandleden zelf te verrassen, die steeds meer leken te glunderen. Microfoons werden zonder twijfel richting fans geduwd, die dan op hun beurt passievol de teksten van de hitjes meekrijsten. Wanneer we na de show de band mogen gaan knuffelen bij de merchstand is de avond al meer dan compleet.

Compleet, maar er is altijd nog plaats voor dessert, toch? We haasten ons terug naar de zaal, waarin nu plots een heel ander publiek staat. Iedereen is jonger, sommigen lijken zelf amper vijftien! Gelukkig dat ze er nog niet waren toen er harde drank voor het grijpen hing. Dat er zoveel jeugd aanwezig was, kunnen we enkel maar steken op het succesplatform van Aidan. Hij werd namelijk plots, na een nachtje onwetend tukken in bed, wereldbekend. Zijn single “Dancing in my Room” kreeg internationale faam op social media platform Tiktok. Het is niet alsof hij eerder geen muziek had gemaakt: de jongen producet al van voor zijn puberteit zijn eigen tracks. Nu is hij pas negentien, maar heeft hij toch al een resem aan nummers, waaronder hitjes “MEMORIES”, “WHEN THE DEVIL CRIES” en nieuwste single “BAD KIDS”.

Net als bij het voorprogramma voelde het kleine publiek bedrieglijk groot omdat het meer dan trouw alle liedjes kende. Bij elk nummer werd er op en neer gesprongen, dusdanig de houten vloerpanelen met ons mee begonnen dansen en we ons een beetje wantrouwig voelden over de veiligheid ervan. Gelukkig vroeg de zanger ons net dan te gaan zitten voor een rustiger nummer. Met de gehele zaal in kleermakerszit en met de ogen dicht bracht hij ons een ballade over de effecten van plotse sterrendom. Deze partij ontplofte dan toch weer in het typische geluid van Aidan: drums, gitaren en een backing track waarover zijn verrassend ruige vocals. Niet de enige vocals die we tijdens dit optreden te horen krijgen: om de zoveel nummers kwam er wel een fan op het podium gekropen, om dan de microfoon overhandigd te krijgen en hele nummers mee te zingen.

Als we ons eerder waanden in de jaren 2000 lijken we nu verder in de tijd te reizen. Aidan voelde als het Generatie Z-antwoord op andere Canadese acts zoals Lil Peep. Dit onder andere door de emotionele tot zelfs randje deprimerende bars die eerder dan gezongen werden, werden gevezeld of geroepen, maar ook door referenties naar hoe het leven even niet meer lukt en het vergrijpen naar drugs. Wanneer er een klein, twaalfjarig meisje staat te springen op deze liedjes willen we ons dan toch wel even zorgen maken. Gelukkig komen veel van de aanwezigen ook gewoon omdat de muziek dansbaar en populair is, of dat hopen we toch.

Op het einde van de show, dat er sneller is dan we verwachtten, roept een trouwe fan de naam van zijn favoriete nummer. Sinds er geen track is voorzien nam de band het volledig op zich en kreeg ook deze fan de kans om nog eens mee te brullen. Het publiek geniet een laatste keer mee en gaat lijp tekeer, piepend naar hun held. Wanneer het optreden voorbij was maakt iedereen samen een groepsfoto, tot plots Aidan weer verschijnt en er een luid gegil volgde. We maken ons maar weer eens uit de voeten, om na te genieten van alle energie die er vandaag gebracht werd.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!