© CPU – Mathias Verschueren
Les Nuits Botanique is ondertussen aan zijn tweede week bezig en op 3 mei 2022 kon je in de Orangerie terecht voor een avondje psychedelische surfmuziek met de nadruk op dansbaarheid. De organisatie had namelijk drie geweldige bands geprogrammeerd met Panic Shack, Melenas en Los Bitchos. De drie groepen bestaan vooral uit vrouwelijke muzikanten en wisten elk op hun eigen manier te overtuigen. Panic Shack door zijn kracht, Melenas door de subtiliteit en Los Bitchos door het feestje.
Om 19u30 mocht Panic Shack uit Cardiff de debatten openen. Dat deed het vijftal furieus. Met twee gitaristen, een bassiste en een drummer zat het muzikaal al snor en dan was er ook nog eens een extravagante frontvrouw aanwezig. Het deed ons bij momenten wat denken aan Amyl and The Sniffers, door de vuile kracht die in de muziek zit. De band brengt zelf ook een mix van iets meer rammelende postpunk en bij momenten heel intense punk. Dat het ‘je m’en fous’-gehalte groot was, bleek ook bij “Cash Piggy”, waarbij ze prompt een stukje ‘fuck you I won’t do what you tell me’ er tussen knalden. Panic Shack was dus gekomen om haar gal te spuwen en dat werkte; het heerlijke “Mannequin Man” sloot de band af met een dansje, waardoor we meteen ook konden concluderen dat ze zich zelf ook hadden geamuseerd.
Dan gingen we even andere oorden opzoeken met Melenas. De band uit Pamplona is al iets langer bezig (het debuutalbum verscheen in 2017) dan de andere twee bands op de line-up, maar een echte doorbraak zit er voor hen ook nog niet in. Dat kan twee redenen hebben: het Spaans of het feit dat ze niet goed weten waar ze heen wilden. Dat het eerste alvast niet stoorde, merkten we meteen. De Spaanse tongval van de frontvrouw geeft namelijk een iets rijkere klank en vooral exotische sound aan het geheel. Vooral als de synths dan nog eens een heel dansbare melodie voortbrengen.
Dan moet het wel die tweede reden zijn? En daar kunnen we geen sluitend antwoord op geven. De band begon heel leutig met enkele fijne psychedelische rocknummers om daarna het gaspedaal weg te smijten en vooral op de intimiteit te spelen. Dit deed het viertal door meer met de gitaar te spelen en daardoor werd het tempo soms wat gedrukt. Gelukkig had de band nog een cover van “Eisbär” in het Spaans klaar die voor een extra dimensie zorgde. Het werd heel verfijnd gebracht en met hun eigen inbreng werd het plots een exotische en psychedelische song. Daarna ging het tempo terug de hoogte in om met een leuke dansbare climax te eindigen.
Het viel op dat zowel bij Panic Shack als bij Melenas al heel wat mensen waren samengetroept. En bij Los Bitchos volgde dan de apotheose. De band had er veel goesting in, want van zodra ze het podium betraden, ging er een heuse schreeuw door de zaal. Dat was zowel dankzij het publiek als door de frontvrouw, waardoor je meteen volgestampt werd met energie. “FFS” bleek dan ietwat anticlimactisch, maar gelukkig was het daarna alleen maar dansen wat de klok sloeg.
Op die manier kon Los Bitchos ook nergens verveling laten toeslaan. We betrapten er onszelf op dat we gedurende de volledige set geen enkele keer naar onze klok keken. Dat betekent maar één ding: de band bleef entertainen. En dat is straf, want het merendeel van de muziek bestaat uit instrumentale stukken. De vier dames en de ene heer entertainen ons door middel van enthousiasme, maar ook subtiele extraatjes. Zo krijgen we bij “Change of Heart” wat extra percussie, komt er bij “The Link Is About To Die” een heuse bongosolo en draagt de band zijn nummers soms op de meeste vreemde manier op. Zo is “Lindsay Goes To Mykonos” voor Lindsay Lohan en “I Enjoy It” voor René. Bij die laatste schreeuwen de leden zelfs ‘Come to Brussels’ waardoor het publiek alleen maar enthousiaster werd.
De zaal was dan ook van begin tot eind aan het bewegen – hoe kan je ook anders? – op de exotische mix van cumbia en psychedelica. Ook hier bestelden we een cover en kregen we er twee. De eerste, “Trapdoor” (helaas zonder fluit), mondde zelfs even uit in “Living La Vida Loca”. De tweede was er eentje die helemaal op het eind van de set kwam en een soort van fuzzy versie van The Champs’ “Tequila” bleek. Het werkte allemaal, want Los Bitchos maakt er gewoon iets eigen van. Zo is “Try The Circle!” een heel donker psychedelisch nummer in de set, maar wordt dat snel gecompenseerd door het erg frisse “Pista (Fresh Start)” en op die manier zit ook de opbouw goed.
Dat de leden gedurende de set ook telkens zaten te nippen van een grote fles sterke drank, zal hun enthousiasme zeker goed gedaan hebben. De frontvrouw trok de gekste bekken om haar uitbundigheid te tonen, er waren genoeg schreeuwen van euforie op het podium en er werd vooral heel intens gespeeld. Hierdoor kon Los Bitchos een zeer verfijnde en dansbare set afleveren waarbij exotische psychedelische klanken worden afgewisseld met heerlijke grooves en een klein beetje extravaganza. Het publiek was nadien extatisch en bleef roepen om meer, zo’n sfeertje wil je natuurlijk niet laten eindigen. Dat de band dus garant staat voor een feestje, is een understatement.
Setlist:
FFS
Change of Heart
Good To Go!
Lindsay Goes To Mykonos
The Link Is About To Die
Tropico
Tripping at a Party
I Enjoy It
Trapdoor (King Gizzard & The Lizard Wizard-cover)
Try The Circle!
Pista (Fresh Start)
Las Panteras
Tequila (The Champs-cover)
