© CPU – Ymke Dirikx
Bear’s Den, de Britse folkrockband rond Andrew Davie en Kevin Jones, mag dit jaar tien kaarsjes uitblazen. Na twee jaar isolatie betekent dat: touren met een nieuw album. Blue Hours is de titel van die nieuwste creatie, waarin ze onderwerpen als mentale gezondheid en zelfreflectie bespreekbaar willen maken. Zanger Andrew Davie maakte tijd voor een gesprek over dankbaarheid, een Marokkaans hotel en de kracht van hoop: ‘We hopen dat mensen zich kunnen herkennen in onze muziek en zich niet meer zo alleen voelen’.
Jullie vorige album kwam drie jaar geleden uit. Op welke manier ben je in tussentijd geëvolueerd als mens?
Ik weet niet zo goed of ik wel geëvolueerd ben. Ik ben wel ouder geworden en mijn baard is langer geworden. (lacht) Ik heb ook Londen achter mij gelaten en ben verhuisd naar het meer plattelandse Stroud. Ik geniet er van om hier te wonen en voel dat ik nu meer ruimte heb om creatief te zijn. Dat is, denk ik, mijn grootste evolutie: niet meer in die Londense ratrace zitten. Langs de andere kant dacht ik dat verhuizen alles beter zou maken, maar dat klopt niet. Er zijn nog steeds moeilijke zaken in het leven. Van sommige dingen kan je niet wegrennen. Die gaan niet weg omdat jij ergens anders heengaat.
De afgelopen twee jaar bestonden grotendeels uit isolatie. Jullie zijn bovendien allebei vader geworden. Op welke manier hebben die gebeurtenissen het schrijfproces van Blue Hours beïnvloed?
In Londen leven tijdens de pandemie maakte het veel moeilijker om met elkaar te communiceren of af te spreken, dus dat was erg lastig. Ook creatief gezien was het een moeilijk album om te maken, omdat de pandemie een vreemde tijd was voor iedereen. Het hielp langs de andere kant ook om alles wat meer tijd te geven, te ontdekken en emotioneel te evolueren. Het vaderschap heeft er dan weer voor gezorgd dat we minder beschikbare tijd hadden op een dag, maar het is tegelijk het beste ooit: er is een volledig nieuw deel in mijn leven dat er voorheen niet was. Dat is geweldig.
De titel van het album verwijst naar de ‘blue hours headspace’ die jullie beschrijven als iets tussenin een hotel, een paradijs, een droom en een nachtmerrie. Hoe kwamen jullie op dat idee?
Ik verbleef ooit in hotel ‘Le Bleu’ in Marokko. Vandaar Blue Hours. Dat voelde aan als een ruimte in mijn hoofd die ik al kende en een goeie naam voor de mentale ruimte waarin ik zit als ik aan nummers werk. Wanneer ik de nieuwe nummers schreef, leek het op die manier alsof ik telkens incheckte in het ‘Blue Hours Hotel’. Het is trouwens leuk dat Kevin in hetzelfde hotel is geweest op een ander moment. Hij heeft daar zijn herinneringen aan en ik de mijne. Het album gaat niet over dat hotel op zich, maar het is een heel leuke plaats en het wakkert iets aan in onze verbeelding.
Jullie stuurden enkele maanden voor de release ook room cards van het imaginaire ‘Blue Hours Hotel’ naar sommige fans. Daarmee konden ze online al kleine fragmenten van elke song horen. Hoe belangrijk is dat contact met hen?
Dat zijn kleine details die veel voor iemand kunnen betekenen. We maken niet gewoon een product dat naar een fabriek gaat en dan af is. Voor ons moet alles gewoon kloppen, op elk niveau. Kevin had bijvoorbeeld ook het idee om met aardappelen te stempelen op de vinylplaten. We verkopen zelfs badjassen en slippers van het fictieve hotel op onze site. Ik hou er dus van om daar wat gek in te doen en er plezier in te hebben. We proberen zo constant manieren te vinden om te converseren met onze fans. Dat is soms lastig, maar wanneer het lukt, voelt dat fantastisch.
De rode draad doorheen Blue Hours is zelfreflectie en mentale gezondheid. Welke boodschap hopen jullie daarbij mee te geven?
Ik schrijf vaak songs op momenten waarop ik worstel met mezelf of me verloren voel. In het leven proberen we ons allemaal te presenteren als mensen die niet te maken krijgen met dergelijke zaken, maar onder die façade zijn we allemaal kwetsbaar en voelen we dezelfde dingen op een andere manier. Met dit album wilden we daarover praten en eerlijk zijn over mentale gezondheid, met de hoop dat mensen zich daarin kunnen herkennen en zich niet meer zo alleen voelen met hun gedachten. Het mocht daarentegen niet te depressief of zwaarbeladen zijn. De muziek moest cerebraal blijven. Zo voelt de zin ‘I can’t pull myself out when the darkness comes’ bijvoorbeeld heel donker aan, maar als een ruimte vol mensen dat allemaal samen zingt, is dat iets zeer krachtigs en hoopvols.
Het lijkt doorheen de nummers ook alsof jullie belang hechten aan de rol die de ander kan spelen wanneer het mentaal niet goed gaat?
Jazeker, en dat is een heel moeilijke positie om in te zitten. Ik heb in mijn leven met een depressie te kampen gehad, maar heb ook dicht bij mensen gestaan die er zélf mee te maken kregen. Mijn mama leed eraan en een groot deel van mijn kindertijd probeerde ik haar beter te laten voelen. Er bestaat dus de relatie van iemand die lijdt aan depressie en de persoon die daar het dichtst bij staat, maar er zijn ook mensen rond dié mensen. Het effect ervan is groot.
Het is belangrijk om te zeggen dat je dingen soms moeilijk vindt en rond mensen hebt gestaan die het soms ook moeilijk hebben. Als we kunnen praten over dat soort zaken, dan voelt het hopelijk iets gemakkelijker en beter aan voor iedereen die het lastig heeft. We zijn in onze samenleving niet goed in het omgaan met mentale gezondheid. We zien het soms als een keuze, wat heel fout en unfair is. Wanneer ik terugkijk op mijn leven en die slechte gevoelens zie als een ziekte, zorgt dat voor meer empathie.
In “Spiders” horen we iemand omgaan met donkere gedachten. Refereert de zin ‘But I can’t pull myself out when the darkness comes’ naar het feit dat het oké is om je soms zo te voelen?
Inderdaad. Toen ik het nummer schreef, wilde ik die zin als titel gebruiken. Dat voelde echter zo donker en is helemaal niet waar het nummer over gaat. Kevin stelde dan voor om het nummer “Spiders” te noemen: slechte gedachten die in je hoofd kruipen. Het gaat over het feit dat je die dingen niet kiest, ze kruipen zoals spinnen naar omhoog en kunnen je vinden. Het is dan ook oké om te worstelen, om dingen moeilijk te vinden en om je alleen te voelen. Het is ook heel belangrijk om te realiseren dat je niét alleen bent.
Andere nummers zoals “All That You Are” leiden al een veel langer leven dan het album. Hoe komt het dat sommige nummers al zo lang bestaan voor ze ergens terechtkomen?
Sommige nummers passen gewoon niet op bepaalde albums op de manier waarop andere dat wél doen. “All That You Are” konden we daardoor op geen enkel album hiervoor plaatsen, opdat het zo goed zou aanvoelen zoals het nu doet. Ik weet niet precies hoe dat komt. Het is een nummer dat we tien jaar geleden al live speelden en waar we altijd al van hielden. Er zijn nog dergelijke nummers. “Frightened Whispers” bijvoorbeeld zou normaal op So that you might hear me gekomen zijn, maar we hadden geen idee hoe we dat lied daarin konden laten kloppen.
“Gratitude” gaat over iemand waar je dankbaar voor bent dat hij of zij bestaat, maar tegelijk over het verdriet dat het niet kan werken tussen jezelf en die ander. Welke boodschap zit achter dat nummer?
Het gaat over het moeilijk hebben om over iemand te denken of te schrijven door verdriet, irritatie of kwaadheid. De reden dat het moeilijk is, is juist omdat je zo erg om die persoon geeft. Ik probeerde het gevoel van verdriet of irritatie dus om te zetten naar dankbaarheid. Die dankbaarheid is het belangrijkste. Fundamenteel is dat iets wat je wil houden en al het andere vergiftigt dat enkel maar.
Bear’s Den bestaat tien jaar in 2022. Waar ben je zelf het meest dankbaar voor in jouw carrière?
Ik voel me dankbaar om met Kevin te werken. Hij is een ongelofelijke muzikant en vriend. Ook onze manager, de mensen met wie we op tournee gaan, de sessiemuzikanten, onze crew, vrienden… Ik ben gestart met Bear’s Den omdat muziek belangrijk voor me is, maar nu denk ik evenveel aan iedereen met wie ik samenwerk dan aan de muziek.
Ook grafisch weten jullie het gevoel van de nummers weer te geven. Was het een bewuste keuze om animatie voor de videoclips te gebruiken in plaats van echte beelden?
Het was een stijl die heel interessant aanvoelde. Mawrgan Shaw maakte de video’s voor “Spiders” en “Shadows” en Ryan Anderson die van “Blue Hours”. Beiden kunnen ontroeren op een andere manier. Ze creëren een bepaald gevoel en zijn enorm getalenteerd. Onze teksten zijn trouwens nogal specifiek, dus de video’s die wat dromeriger zijn, maken dat tot een goede combinatie.
Is het nog steeds spannend om de reactie van fans op een nieuw album te horen?
Dat is zenuwslopend. Het doet me nog altijd versteld staan als ik op Spotify zie hoeveel mensen naar onze muziek luisteren. Telkens we een album maken, denken we trouwens dat we het verpest hebben. Gelukkig zijn we geen band die bekend is geworden met één grote single of één muziekvideo. We hebben alles langzaam opgebouwd en zijn enorm gelukkig dat we de beste fans in de wereld hebben.
Hoeveel zin hebben jullie om na een lange periode van isolatie weer op tour te gaan?
We zijn enorm blij, woorden schieten te kort. We zijn in eerste instantie een liveband en voor een publiek spelen, betekent alles voor ons. Elke nacht een optreden dat anders en opwindend aanvoelt: dat is de magie van muziek voor ons. Het is als alsof we ons weer kunnen herinneren waarom we dit doen.
Blue hours verschijnt op 13 mei. Wie de groep live aan het werk wil zien, kan dat nog op dinsdag 10 mei in de Ancienne Belgique.
