Sarah Beth Tomberlins onconventionele reis in de muziek heeft de weg vrijgemaakt voor haar diepzinnige, introspectieve liedjesteksten. Van het loskomen van haar religieuze wortels als dochter van een dominee in Kentucky, tot het verhuizen naar New York om muziek te maken en als gastzangeres op te treden op Phoebe Bridgers’ album Punisher. In 2018 bracht Tomberlin haar debuutalbum At Weddings uit. Dat album traceerde de leegte dat het verlies van haar geloof achterliet, en vulde het op met zachte akoestische fragmenten en een scherpe aandacht voor alledaagse details. In 2019 toerde ze met indierocksinger-songwriter Alex G, en vroeg hem vervolgens haar ep Projections te co-produceren. Projections werd uitgebracht in 2020 en, hoewel het maar vijf nummers bevat, is het zo intiem dat het als een geheim aanvoelt. Net als haar debuut At Weddings worstelt Tomberlin op de ep met het verlaten van de baptistenkerk waarin ze opgroeide.
Haar nieuwe album i don’t know who needs to hear this… is een troostende reflectie op de vaak moeilijke reis naar het actief kiezen om van jezelf te houden, verkend door Tomberlins zachte gitaartokkels en aangrijpende teksten. Volgens de Amerikaanse artieste is het thema van de plaat het onderzoeken, ruimte houden – een altaar maken voor de gevoelens. In dat opzet is ze duidelijk geslaagd. Met elf volwaardige en breekbare nummers toont Tomberlin zich opnieuw van haar meest kwetsbare kant.
i don’t know who needs to hear this… start met de single “easy”. Het nummer wordt hoofdzakelijk ondersteund door zacht slagwerk en piano, waardoor de nadruk op Tomberlins stem komt te liggen. “Easy” is doordrongen van minimalistische – en soms onverwachte – melodieën, die de incidentele uitbarstingen van dissonantie des te krachtiger maken. De toon voor de rest van het album is gezet en het wordt meteen duidelijk dat Tomberlins stijl meer matuur geworden is sinds Projections. “born again runner” behoudt dezelfde introspectie, maar stapt af van de sombere noten van “easy”. De vrolijkere instrumentatie en dubbelzang zorgen onmiddellijk voor een opgetogen sfeer. De liedjestekst haalt herinneringen op van wat had kunnen zijn, terwijl Tomberlin het positieve probeert te vinden, zich bewegend tussen zoeken en tevreden zijn. “born again runner” balanceert op een koord van bitterzoetheid, nooit te ver over beide kanten kantelend.
“tap” komt aardig in de buurt om het hoogtepunt van het album genoemd te worden. Het nummer is geïnspireerd op de lange wandelingen die de artieste maakte om zich te herbronnen gedurende haar eenzame eerste winter in New York tijdens de pandemie. “tap” roept het vreemde gevoel op de wereld in een nieuw perspectief te zien, waarbij ze observaties uit het leven verweeft met meer persoonlijke bedenkingen: ‘Always wondering about my health / Always wondering if I’ll go to hell’. Dit doet ze over het verschuivende zand van handpercussie en het spaarzaam gebruik van elektrische gitaar, bas, piano en strijkers. “memory” is luid in zacht- en tederheid. De naakte instrumentatie weerspiegelt de transparantie van Tomberlins tekst hoewel het nummer uit slechts een paar elementen bestaat. Haar overvloeiende emoties zorgen ervoor dat “memory” vol, maar neerslachtig aanvoelt. ‘Memory is a silent killer.’
In “sunstruck” brengt Tomberlin een ode aan zelfautonomie en het geven van prioriteit aan je eigen emotionele welzijn. Met instrumentatie die wat weg heeft van Big Thief wordt altijd ergens op de achtergrond een snaar getokkeld. De single is een onconventioneel liefdeslied over een toxische relatie. Het vereert geforceerde afstand, loslaten, op zoek gaan naar jezelf en de genezing die plaatsvindt als je deze dingen een actieve focus in je leven maakt. “collect caller” sluit foutloos aan bij “sunstruck”: dezelfde zachte folkakkoorden, een confessionele toon, hechte harmonieën en een kalme benadering van persoonlijke chaos. De tederheid die we van Tomberlin gewoon zijn, is nog steeds aanwezig op “happy accident”. Ze complimenteert het echter met luidere, krachtigere indierockgitaren. Het nummer komt over als een klaagzang (‘What’s the point of this / if I know how it ends’) en toch komt er enige empathie bij kijken. Om nog maar te zwijgen van het harmonieuze accent van de intuïtieve liedstructuur. “idkwntht” bevat hetzelfde melodieuze gemak als de eerste nummers op i don’t know who needs to hear this…, wat resulteert in een innige golf van troost. Haar fluisterende zang verzamelt zich als een naderende vlaag van emotionaliteit.
Het zijn nummers als deze die de reputatie van Tomberlin staven: ze is in staat te beroeren en een zachte opschudding te veroorzaken, maar nooit in die mate dat het overspannen aanvoelt. Tomberlins i don’t know who needs to hear this… is doorweven met troosteloze thema’s van persoonlijke tekortkomingen en verziekte relaties. De nummers hebben allemaal zo’n rijke textuur dat ze verder bloeien dan – of ondanks – de soms grimmige teksten van de artieste. Tomberlin overdenkt veel van deze nummers en ontrafelt haar interne monoloog. Elke impuls van een instinct moet worden verwerkt; elke sprong naar liefde moet worden onderzocht. Als i don’t know who needs to hear this… een indicatie is van wat er nog zit aan te komen, dan is dit het geluid van een artieste die haar niveau aan het verhogen is.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.