AlbumsFeatured albumsRecensies

Let’s Eat Grandma – Two Ribbons (★★★½): Poëtische pop

Eindelijk is het zover. Na twee keer te hebben moeten uitstellen wegens wereldwijde vinylschaarste staat het derde album van Let’s Eat Grandma in de rekken. De jonge dames zelf waren er echter wel heel snel bij. Ze kennen elkaar al sinds hun vierde, op dit moment zijn ze pas net 23 en de band bestaat al bijna tien jaar. I’m All Ears uit 2018 bleek hun grote doorbraak op het indiepodium, mede dankzij de subtiele samenwerking met wijlen producer SOPHIE. Two Ribbons is een verderzetting van hun reis weg van de ordinaire indiepop en richting iets eigentijds. Waar het muzikale wat opgeblonken is, weten de Britse vrouwen ons te boeien met stabiel schrijverschap en emotionele teksten.

De experimentele sludgepop van hun debuut is helemaal verlaten en van de al even baanbrekende hyperpop zijn enkel glimpen te spotten in de details. Wel heeft het duo zich gefundeerd in een basis van housebeats, speelse synthmelodiën en weloverwogen vocalen. Heel wat andere instrumenten komen eens de revue, zoals een saxofoon, mandoline en strijkers, maar nooit leent dat zich tot meer dan een eenmalig accent. Een van de vele samples vinden we in de opener “Happy New Year”, namelijk een partij vuurwerk na een euforisch aanzwellen. Het is allemaal gepast en logisch, maar daardoor ook niet verbazend. De batterij aan synths leende Let’s Eat Grandma schijnbaar uit hun eigen grootste song “Falling Into Me“, maar dat lijkt ook geen reden om te klagen.

Opnieuw zijn Rosa Walton en Jenny Hollingworth op de hoes amper van elkaar te onderscheiden. Hun zangstemmen wisselen zelfs af alsof ze converseren met elkaar. Ook op het podium is dit een bewuste stijlingreep: ze dragen matchende outfits, laten hun lange haren voor de ogen wapperen en kopiëren zelfs elkaars gedrag. De naam ‘Two Ribbons‘ betekent ‘twee lintjes’ het hele album is dat ook een beeldschone ode aan de verweven vriendschap van de twee Britten. De plaat zit vol met deze slimme symbolieken, die vaker wel dan niet de somberheid van het leven erbij betrekken. Zo stierf het liefje van Hollingworth helaas net voor haar tour in 2019 aan botkanker. Het ingetogen en instrumentele “In The Cementery” is er een duidelijke verwijzing naar. De truc om jammerende teksten te verbergen achter opgewekte discotracks is echter al vijftig jaar gekend. Toch is het geen dansmuziek, want ondanks de glitter blijft steeds een melancholisch spanningsveld merkbaar. Dat zorgt voor een wisselwerking waarbij je niet goed weet wat te doen.

Hoewel de plaat prima klinkt, verdwijnt de instrumentatie al snel in de achtergrond dankzij de grote focus op de inhoud. Waar Let’s Eat Grandma uit de achtergrond weet te springen, is het eerder door irritante akkefietjes dan door een verbazende compositie, zoals bij de rare riff in “Insect Loop”. Globaal gezien slaagt Let’s Eat Grandma er wel uitstekend in om contrasterende gevoelens samen te brengen: hoop en teleurstelling, verlies en vriendschap. Zo zijn “Levitation”, “Watching You Go” en “Hall of Mirrors stuk voor stuk beeldige plaatjes die bovendien aan je groeien en toegankelijker blijken dan hun vorige werken. De relatieve multipolaire tonaliteit in de akkoordenprogressie van “Strange Conversations” zorgt meteen voor een nostalgische triestesse, een handigheid welbekend bij onder andere RadioheadThe HolliesLana Del Rey en zelfs de generiekmakers van Cartoon Netwerk. Toch zijn het vooral de stemmen die er de show stelen, met een langzaam opbouwend crescendo. Het is het einde voor het einde, want Two Ribbons is een traag smeulend slotstuk.

Two Ribbons is evenveel een poëziebundel als een muziekalbum. De meest meeslepende luisterervaring komt wellicht tot stand wanneer je het tekstboekje voor je legt om mee te volgen, want de muziek zelf moedigt niet aan om aandachtig te blijven. Dat wil geenszins zeggen dat we er hier zonder tekst voorhanden niet van genoten hebben, integendeel. De Britse pseudo-tweeling heeft bijna het onderste uit de kan gehaald. Let’s Eat Grandma heeft aan eigenaardigheden en inventiviteit ingeboet, maar maakte een prachtige popplaat. Met nog een immense carrière voor de boeg, moet dat niet meer zijn. Een mooie aanvulling aan een reeds behoorlijk repertoire, met enkele hoogvliegers en ook wat onschuldige opvulling.

Facebook / Instagram / Twitter

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

167 posts

About author
Alles bij elkaar en in het groot: ooit wil ik nog eens uitsluitend iemand zijn die ja zegt!
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Abyss X - "Banyana"

Op haar zevende verhuisde Evangelina VS van de wereldstad New York naar het Griekse eiland Kreta. De overschakeling van een metropool naar…
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2022

Het jaareinde komt nu echt wel in zicht, maar wij zijn nog lang niet klaar met onze eindejaarslijstjes. Nu we alle albums…
AlbumsRecensies

Hyd - CLEARING (★★★★½): Een zuivering voor geest en ziel

“Hey QT” was een introductie van jewelste voor Hayden Dunham, die toen onder de naam QT hun debuut maakte in 2014 en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.