Finale Humo's Rock Rally @ Ancienne Belgique (AB Ballroom): Diversiteit ten top

Een cheque ter waarde van 10.000 euro en een eeuwige paragraaf in de vaderlandse geschiedenisboeken, dat is de inzet van ‘de moeder aller rockwedstrijden’. Twee jaar geleden ging de eer naar Meskerem Mees, die toen zelfs zonder haar hitsingle “Joe” de harten van de vakjury wist te veroveren. Ondanks dat de digitalisering het tegenwoordig veel gemakkelijker maakt om carrière te maken of een community te bouwen, blijft de Rock Rally spreken tot de verbeelding van veel artiesten. Binnen de alternatievere (gitaar)scenes is dat niet onlogisch door de glorieuze overwinningen van Compact Disk Dummies, Evil Superstars, Steak Number Eight, GOOSE en Whispering Sons.

Uit een poule van 700 lokale groepen wisten er echter maar tien daarvan zich op te werken naar het hoofdpodium van de Ancienne Belgique. We kunnen ons daarbij moeilijk voorstellen hoe stresserend de aanloop naar dat optreden niet moet zijn. Neem daar dan nog eens bij dat het tijdschema de dag zelf willekeurig wordt bepaald, waardoor alle elementen aanwezig zijn om de spanning te doen snijden. Voor wie onder een steen leefde, sommen we je nog snel de tien finalisten alfabetisch op: BLUAI, Cloudy-Oh, Coline & Toitoine, Eno, Ide Snake, Isaac Roux, Meltheads, Sgt. Lesley, Tuff Guac en Yacid.

Cloudy-Oh

Ter nagedachtenis aan Arno stond de Ancienne Belgique een ganse dag in rep en roer om de goedheiligman te eren. Terwijl de ene generatie onherroepelijk uitdooft, staat de volgende klaar om de fakkel over te nemen. Stipt om 15u mocht Cloudy-Oh uit Gent de spits afbijten. Ondanks dat de zaal amper gevuld was, kwam de trippy spacerock toch vlotjes binnen. Waarom de muzikanten hun showkostuums links lieten liggen, bleef ons echter een raadsel. Niet dat deze keuze de muziek ondergraafde. Toen bassist Nilzy-Oh het kartonnen bordje met ‘1011 0012 3456, you know I still love u!’ bovenhaalde, wist iedereen hoe laat het was. De eerste collectieve zangstonde op de Rally was een feit. Met twee muzikanten in de rangen die al eens eerder in de finale speelden, kwijtte Cloudy-Oh zich dus goed van zijn job. Door het jeugdig enthousiasme kwam de set wat te braafjes over. De handdoek die zanger Claudio droeg, had precies ook het wolkenmotief uit Toy Story. We houden onze ruimtehelm alvast klaar voor een volgende reis naar de sterren en daar voorbij.

Ide Snake

Twintig lentes jong en het met Nederlandstalige hiphop schoppen tot in de finale van een ‘rockwedstrijd’, het is er weinigen gegegeven. Geruggensteund door zijn homie liet Cis Vermandel alias Ide Snake zich niet intimideren door muzikale erfenis van de Rally. Het ingetoken gitaarstukje dat hij inspeelde, hield de balans wel mooi in evenwicht. De fysieke energie die hij uitstraalde, had iets weg van Zwangere Guy. Ide Snake rolde een kwartier lang een vat vol persoonlijke verhalen uit, maar stelde zich daarbij ook kwetsbaar op. Hier performde geen ‘waggy aan de linkerbaan’, maar een ambitieuze jongeman die telkens een haarspeldbocht neemt naar rechts en op tijd weet te remmen. De flow vanop “Normaal Als Je Lacht” wist eveneens de eerste rijen te beroeren. Die bestond weliswaar grotendeels uit vrienden, maar eenmaal de mensen erachter ook hun armen in de lucht pompten, waren we overtuigd. Hou Ide Snake in de gaten, want het zou na deze passage weleens snel kunnen gaan.

Isaac Roux

“Lonely Wolf” Isaac Roux en zijn begeleidingsband trokken ons in een eindeloze diepte waar de schoonheid regeert. De vergelijkingen met The Bony King of Nowhere en Bon Iver zijn legio. Eenmaal Louis zijn keyboards bemandde, zagen wij evenwel ook een jongere versie van Joost Zweegers. Net zoals de winnaar van 1996 kwam hij wat raadselachtig over, maar toen hij zijn zijn kopstem in de strijd wierp, werd de Ancienne Belgique muisstil. “Golden” deed ons bezinnen over de zin van het leven, dat door het tragisch overlijden van le plus beau een dubbele betekenis kreeg. Niettemin tastte Isaac Roux muzikaal gezien niet in de duisternis. Iets meer interactie met het publiek was echter geen overbodige luxe, en als je dan toch uw bandleden wil voorstellen, ken je best hun namen vanbuiten. Achteraf gezien voelde het optreden aan als een onemanshow, die dat eigenlijk niet hoefde te zijn.

Tuff Guac

Over een groepsgevoel gesproken: de eerste finalist die de klassieke viermansbezetting mocht rechtvaardigen, was Tuff Guac. De hillbillyrockers brachten de zon mee en lieten met hun balorige uitstraling zien dat alles niet zo serieus hoeft te zijn. Dat neemt niet weg dat de bandleden dondersgoed wisten waar ze speelden. Bezieler Rafael Valles Hilario deed immers zijn uiterste best om iedereen het naar zijn/haar zin te krijgen. Op de een of andere manier leek het podium toch een maatje te groot om ons van onze sokken te blazen. Daarvoor was de psychedelische sisxtiesrock misschien iets te dun van sound, al waren de keyboards een rijke toevoeging aan het geheel. “Think About a Tree” was bijvoorbeeld een leuke trip naar warmere oorden. Rondom ons zagen we verschillende mensen ook casual van hun versgetapte pint nippen. In zo’n sfeertje was Tuff Guac de ideale achtergrondmuziek, maar dat de groep garant staat voor gelukzalige (café)optredens is nu wel geen publiek geheim meer.

Coline & Toitoine

Aan de Spotify-streams te zien, lijkt het Brusselse duo Coline & Toitoine een gerodeerd studioproject te zijn. Die status was ook live duidelijk zichtbaar. Zangeres Coline Debry voelde zich op het podium als een vis in het water. Door de diepe bassen en Arsenal-achtige beats die Antoine Jorissen uit zijn studio-instrumenten puurde, kon er op deze Rally ook wat gedanst worden. De volle sound klonk hier en daar wat te afgelikt, maar feit is wel dat Coline & Toitoine zo de akoestiek van de AB optimaal wist te benutten. Ook achteraan de zaal viel daar niets op aan te merken. Vooraan zagen we verder een deel toeschouwers mee stuiteren op commando van Coline. Haar fluwelen stem deed de rest om van het optreden een heuse belevenis te maken. Of ze de Rally nodig hebben om door te groeien, zal de geschiedenis uitwijzen. Het sierde de muzikanten alleszins dat ze het comfort van de studio inwisselden voor een lang parcours waarin de omstandigheden hectisch kunnen aanvoelen.

Yacid

45 jaar geleden waarschuwde Kraftwerk de mensheid voor de opkomst van AI-gestuurde robotica. Gisterenavond zagen we daarvan de eerste testcase. Vanachter een rookgordijn ontwaakte Yacid uit haar cryptoslaap. Half mens-half machine kreeg Yana Van Glabeke pijlsnel alle ogen op haar gericht. Het boomerargument ‘Wat heeft dit nog met muziek te maken?’, cirkelde een paar keer in onze gedachten. Naarmate de set vorderde, werden zowel haar show als composities impressionanter. De flarden acid en elektropunk kregen namelijk meer slagkracht door de laserstralen die ze uit haar vingertoppen projecteerde. Toen ze bijwijlen een onverstaanbare dialoog voerde, was ze ons echter weer kwijt. Op het einde nam ze snel revanche door van de Ancienne Belgique een ravekelder te maken, waar we ons volledig konden laten gaan. Van de metaverse en toestanden hebben we het laatste dus nog niet gezien. Yacid was hierbij een goede gids door niemandsland.

Sgt. Lesley

Na de excentrieke performance van Yacid bleven we vertoeven in hogere sferen. Voor Sgt. Lesley was deze finaleset hoogstens het derde of vierde optreden, maar aan een degelijke voorbereiding was er blijkbaar geen gebrek. De vierkoppige groep schoot uit de startblokken met “Dorian Gray” en deed ons lichtjes heupwiegen. De intro leunde dicht aan bij “Dancing in the Dark” van Bruce Springsteen, maar was geen ordinaire kopie. De dromerige indiepop kwam namelijk zeer fris voor de dag en ging erin als zoete koek. Sinds dat de eighties in al hun facetten een terugkerend fenomeen zijn, lijkt het ons voor Sgt. Lesley wel een moeilijke opgave om zich te onderscheiden van de Tame Impala’s en The War On Drugsen van deze wereld. Desalniettemin zocht de groep de extremen of clichés niet op waardoor ze in alle eerlijkheid een straffe set wist neer te zetten. ‘This was your sergeant speaking’.

Meltheads

Van de zeemzoete jaren 80 indiepop katapuldeerde Meltheads ons naar het tijdperk waar aanhangers van de ‘Peace, love and happiness‘- filosofie een schop onder hun gat kregen van The Stooges en MC5. Als een donderslag bij heldere hemel maakte de groep het podium onmiddellijk onveilig. Aan de verscheidene T-shirts te zien, was de lokale fanbasis goed vertegenwoordigd om de boel mee op te jutten. Zanger Sietse hoefde maar te knipperen met zijn ogen en er ontstond een kleine moshpit. Het vuurwerk dat de groep meebracht, deed ons echter niet wegsmelten. Daarvoor hadden we de opzwepende podiumkunsten net iets te vaak gezien en gehoord. We zijn de laatste om te oordelen dat garagerock vernieuwend ‘moet’ zijn, maar de scherpe kanten lijken er na 50 jaar bestaansrecht wel afgevijld van te zijn. Op de grond liggen rollen of een blik Jupiler naar binnen slokken, zal die visie helaas niet wegnemen. Dat terzijde vloog de set wel razendsnel voorbij, want dat Meltheads een retestrakke show kan neerzetten, stond buiten kijf.

BLUAI

Hoe onze ‘Grote Beer van 2022‘ het er van af zou brengen, was ook voor ons onduidelijk. Wegens een te drukke agenda verliet gitariste Ilayda Cicek BLUAI om zich volledig te focussen op ILA. Dat euvel was door de komst van Amino Parago rap van de baan. Oprichtster Catherine Smet liet niet meteen in haar kaarten kijken. Samen met bassiste Caitlin kregen we eerst een streepje akoestische slaapkamermuziek dat de vermoeidheid deed toeslaan. Ook het publiek leek een beetje in te dommelen na het muzikaal geweld van Meltheads. Eenmaal BLUAI volledig ten tonele verscheen, waren we daarentegen vertrokken voor een kort ritje aan breekbare gitaarsongs die ons deden denken aan de zachte Pavement. Van lo-fi experimenteerdrang was er evenwel geen sprake. Hierdoor kwam de female power niet al te bruusk over. Hier en daar zagen we wat stressmomentjes, maar verliep alles toch zonder sloot of slag. Wanneer de groepsleden tezamen de pijn van zich afschreeuwden, kregen we spontaan een kippenvelgevoel dat ons overeind hield voor de laatste momenten.

Eno

Met hun lange haren en blitse gitaren daalde Eno neer als rocksterren uit de grungeperiode. De muziek die ze brachten was daarentegen aan de zachtere kant. De show zelf was van oerdegelijke kwaliteit, maar door de late spot werd het nummer per nummer voor ons een lichte uitputtingsslag. Dat neemt niet weg dat de fut er bij de bandleden uit was. Integendeel, de afsluitende rol leek Eno niet te deren want de bandleden speelden enorm solide. Soms wat te fel op automatische piloot. De uitvoering van het anders meezingbare “Good Together” leek daarom wat ongeïnspireerd. Jammer maar helaas waaide er in plaats van de zomerse FM-rock nu eerder een fris lentebriesje dat ons eventjes rood deed aanlopen. Aan de lauwe respons van het publiek te merken, waren we niet de enigen die daar zo over dachten.

Prijsuitreiking

Uiteindelijk mocht BLUAI met de eindoverwinning aan de haal gaan. De jongens van Meltheads kregen de zilveren medaille en Yacid vervoegde het podium met een derde plek. Isaac Roux kreeg de publieksprijs.

Persoonlijke top drie