Aan het begin van deze tot nu toe druiligere lente, zorgt pscyhpopband Lo Moon voor wat verfrissing met I Wish You Way More Than Luck. Het album werd reeds aangekondigd met vier nieuwe singles, waaronder “Water” en “Evidence”. De gloednieuwe plaat verkent de pijnlijke en wonderlijke gebeurtenissen van het leven op een poëtische manier die ons even sprakeloos achterliet.
Lo Moon ontsprong zo’n acht jaar geleden in het Amerikaanse Los Angeles. Nog voor haar eerste single verscheen, scoorde de band kort na haar formatie een contract bij Columbia Records. In datzelfde jaar werd “Loveless” uitgebracht, geproduceerd door Death Cab For Cutie-lid Chris Walla en François Tétaz. Debuutalbum Lo Moon liet daarna vier jaar op zich wachten, maar werd snel opgepikt door fans van het shoegazegenre, dat tegenwoordig weer razend populair is. In 2022 liet Lo Moon opnieuw van zich horen met het album A Modern Life. I Wish You Way More Than Luck wordt nu de derde toevoeging aan Lo Moons discografie.
Openen doet het album met de ietwat cryptische intro van “Borrowed Hills”, een song die klinkt alsof het de soundtrack van een zomerse coming-of-age film zou kunnen zijn. We worden ondergedompeld in een dromigere, slome sfeer die meteen de toon zet voor wat volgt. Hoewel het liedje vijf minuten duurt, houdt het tempo aan en verveelt het niet. Al kreeg de outro misschien een iets te lang staartje, wat eigenlijk voor zowat elke track op dit album geldt. Zo is “Evidence” bijvoorbeeld naar onze mening onnodig lang. Het album zit ook boordevol referenties naar elk nummer op de tracklist.
De meerderheid van de tracks heeft een rustige sfeer, maar bij “Waiting A Lifetime” en “Water” krijgen we wat vrolijkers en hoopvollers te horen. Een nuttige afwisseling, maar wel eentje die voor vreemde overgangen zorgt. Over overgangen gesproken, loopt de outro van “Evidence” wel naadloos over in het volgende. “The Chapel” is met haar één minuut en tien seconden de kortste song op de plaat, en heeft geen tekst. Wellicht moet deze chaos een vertaling zijn van de woelige levensloop van zanger Matt Lowell, vol pieken en dalen. Zoals bij “Connecticut” en “When The Kids Are Gone”, bijvoorbeeld. De lichtvoetige sfeer blijft hangen, maar voelt wel wat wanhopiger en dramatischer aan.
We krijgen te maken met thema’s als afscheid, onwetendheid, leren loslaten en wrok koesteren. Maar dat er ook lichtpuntjes en vrijheden zijn, wordt mooi naar voren gebracht. Het verhaal eindigt met “Honest”, waarbij het instrumentale minder aanwezig is en de focus vooral op het gezang ligt. Op zich een bevredigende afsluiter, maar wel een abrupte. De vocalen, in tegenstelling tot de onderwerpen die aan bod komen, klinken vaak nogal casual. Alsof de zanger er weinig moeite voor moet doen. En dat kunnen we hem niet kwalijk nemen, want hij overtuigt ons wel dat hij daadwerkelijk iets te vertellen heeft.
I Wish You Way More Than Luck speelt op de achtergrond van een existentiële reis. Van de vage teksten die ruimte laten voor eigen interpretatie, krijgen we de indruk dat Lowell het gevoel heeft dat hij zich nergens echt kan aarden en op zoek naar zichzelf blijft. Het album klinkt dan ook als iets wat je zou kunnen luisteren in de auto tijdens een roadtrip, op een lange weg die tussen dennenbossen en rotsachtige landschappen kronkelt. En laat dat nu net zo’n situatie zijn waarin zelfontdekking vaak de bestemming lijkt te zijn.
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “Borrowed Hills”, ons favoriete nummer van I Wish You Way More Than Luck, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
