AlbumsRecensies

Joe Satriani – The Elephants of Mars (★★★★): Interplanetaire klasse

Niet alle PR-praatjes zijn hol. Toen Eric Caudieux, producer van The Elephants of Mars, aankondigde dat Satriani dingen speelt op het album die hij hem nog nooit heeft horen spelen, dachten we ‘yeah, right’. Toen Satriani zelf poneerde dat hij een nieuwe standaard wou zetten voor een instrumentaal gitaaralbum, reageerden we met ‘Natuurlijk, Joe!’ Maar wat blijkt? De heren hebben gelijk.

Mogelijk heeft dit te maken met het feit dat het album opgenomen is tijdens de pandemie. Bryan Beller (bas), Kenny Aronoff (drums), Rai Thistlethwayte (keyboards), Eric Caudieux (producer/keyboards) en Satriani hebben elkaar pas voor het eerst live gezien bij de opname van de clip voor “Sahara”. Satriani zat dus volledig in zijn eigen bubbel en e-mailde stukken muziek heen en weer, wat soms verrassende vergissingen opleverde. Bovendien had hij een zee van tijd: een deadline was er niet en een dure studio moest ook niet per uur betaald worden. Satch kon volledig z’n eigen ding doen, zonder compromissen te sluiten. En geloof ons, compromislozer dan dit wordt het niet.

Laten we beginnen met het enige minpuntje, dan zijn we er vanaf: veertien nummers is teveel. Teveel om te bevatten en teveel om dat stratosferisch hoge niveau constant aan te houden. “Doors of Perception” en “22 Memory Lane” hadden dus niet gehoeven voor ons. Maar dan blijven er nog twaalf nummers over. Opener en eerste single “Sahara” is nog wat je mag verwachten van de Joe Satriani zoals we hem de laatste jaren kennen, maar in het titelnummer erna steekt hij al meteen een tandje bij met een nerveuze riff, een bizar, relaxed, atmosferisch middenstuk en een hectisch einde.

The Elephants of Mars komt trouwens van het volgende idee: stel dat we in de toekomst Mars veranderen in een grote groene tuin, maar dat in dat proces een kudde gigantische olifanten met gevoelens ontstaat. Samen met de kolonisten besluiten de olifanten in opstand te komen tegen de bedrijven die Mars alleen maar willen exploiteren voor hun eigen winsten. De leider van de revolutie is, natuurlijk, een gitaarheld die communiceert via zijn muziek. Zo, dan weet je dat ook alweer.

Terug naar de muziek. De piano in het trage “Faceless” vinden we onvergeeflijk wegens een te hoog liftmuziekgehalte. Gelukkig vindt de gitaar het andere uiterste: ze zingt als een sopraan in een opera. Straf. In afsluiter “Desolation” haalt Satriani dit kunststukje opnieuw uit, maar dan nog indrukwekkender. “Tension and Release” is Satriani grand cru: een nukkige riff in 7/4, gespeeld op een oude gitaar met allesbehalve strakke snaren, creëert een funky sfeertje dat halverwege explodeert met een solo die alleen maar uit de vingers van Satriani kan stromen. “Sailing the Seas of Ganymede” is naar het schijnt het favoriete nummer van Steve Vai: een soort van orkestrale fusion, soms hyperkinetisch, soms beheerst, met geluiden waarvan je je afvraagt: ‘Komt dit nu echt uit een gitaar?’

“E 104th St NYC 1973”, “Pumpin’” en “Night Scene” spelen zich allemaal af in Funk City, een stad waar we maar wat graag zouden wonen. We gaan er nu vlotjes over, want we weten dat je nog andere dingen te doen hebt dan deze recensie te lezen, maar damn, bruh, this is da shit. Het lijkt wel alsof Satriani zichzelf heruitgevonden heeft. Op het einde van “Blue Foot Groovy” wanen we ons zelfs even in het tijdperk van The Extremist, en dat zeggen we niet lichtjes. Tot slot nog even vermelden dat in “Dance of the Spores”, een wals die zo in een heavy metal Disney-film kan, een Bulgaars vrouwenkoor zit en dat we dat geweldig vinden.

Joe Satriani is 65. Nu puilt Instagram uit van de jonge gitaristen die sneller, technischer en op meer snaren kunnen spelen, maar het is wel bompa Satriani die hier even de lat een stuk hoger legt. Respect!

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsRecensies

Andy Timmons – Electric Truth (★★★½): De juiste snaar en hoe ze te raken

Tussen 1989 en 1991 was Andy Timmons ongeveer vijf seconden beroemd. Met zijn glammetalgroep Danger Danger scoorde hij een reeks hits en…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Joe Satriani - “Sahara”

Wie we daar hebben: Joe Satriani! De beminnelijke gitaargod, die werkelijk geen enkele vorm van introductie behoeft, kon ons twee jaar geleden…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Steve Vai - “Zeus in Chains”

Stuntgitarist. Dat is waarschijnlijk het woord dat het snelst naar boven komt als het over Steve Vai gaat. Dus we dachten: laten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.