Tussen 1989 en 1991 was Andy Timmons ongeveer vijf seconden beroemd. Met zijn glammetalgroep Danger Danger scoorde hij een reeks hits en een plaatsje in het voorprogramma van KISS en Alice Cooper. Na een aantal ontslagen groepsleden en de daaruit voortvloeiende rechtszaken hield Timmons het voor bekeken. Waarschijnlijk een goeie keuze. Terwijl Danger Danger verzwolgen werd door de plooien van de metalgeschiedenis, maakte Andy Timmons naam als een schitterende sessie- en sologitarist. Het beste bewijs: dat waanzinnige moment toen Steve Vai tijdens een optreden Timmons opmerkt in het publiek en hem middenin een nummer doodleuk zijn gitaar overhandigt, waarna Timmons erop los soleert onder de duidelijk bewonderende blik van Vai. Een mooier compliment kan je van een gitaargod niet krijgen.
Andy Timmons is van alle markten thuis. Hij was jaren gitarist en muziekleider van Olivia Newton-John. Hij knalt op de fusionmeesterwerken Protocol II en III van Simon Phillips. En wie het voor bossa nova heeft – zoals wij – moet hier maar eens naar luisteren. Op zijn instrumentale soloplaten durft Timmons natuurlijk al eens shredden, maar waar hij vooral in uitblinkt, zijn melodieën en die buitenaardse gitaartoon: de emotie spat ervan af. We waren dan ook meer dan benieuwd naar zijn eerste nieuwe werk in zes jaar tijd: Electric Truth.
Het album is opgenomen in de studio van producer Josh Smith. Timmons liet er speciaal zijn Andy Timmons Band voor thuis en verkaste naar Los Angeles. Daar stonden klaar: drummer Lemar Carter (van Joss Stone), bassist Travis Carlton (van Larry Carlton en Robben Ford) en keyboardspeler Deron Johnson (van Miles Davis). Nou. Dat noemen we dan ‘geen slecht groepje’. Opener “E.W.F” begint met een funky gitaar en dat is geen toeval: het nummer komt voort uit een jamsessie die geïnspireerd is door Earth Wind & Fire. Het gitaargeweld ontspoort vooral naar het einde toe, de focus van het nummer ligt meer op de groove (die koebel!) en de vette Hammond van Johnson. “Apocryphal” is een trage rocker, opgebouwd rond een briljant melodieus riffje. Timmons haalt voor een eerste keer uit met z’n typische naar de keel grijpende hoge noten. Verrassend einde, ook.
Met “When Words Fail…” gaat de kippenvelknop op elf. In ballades als deze krijgt de gitaartoon alle ruimte om de emoties te bespelen met epische uithalen en fijnzinnig snarengepluk. Zou verplicht met koptelefoon beluisterd moeten worden. Idem voor “Grace”, dat in de intro naar ons gevoel knipoogt naar “Little Wing” van Jimi Hendrix. In de trage, smaakvolle blues van “One Last Time” horen we dan weer flardjes “I Want You (She’s So Heavy)” van The Beatles, maar Timmons mag dat: hij is een enorm grote fan die elf jaar geleden zijn eigen versie van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band uitbracht.
Het enige vraagteken plaatsen we bij “Say What You Want” en “Take Me With You”, twee nummers waarin zowaar gezongen wordt. Corry Pertille kwijt zich met veel soul van zijn taak, maar goed, plots is er dan de concurrentie van een miljard andere soulvolle nummers met zang en dan vallen deze twee maar gewoontjes uit. Gelukkig tilt het gitaarwerk in “Take Me With You”, tevens de afsluiter van het album, het niveau naar boven. Dus, op zoek naar zessnarige funk, soul, blues en ballades die je hart doen smelten tot er geen vezel meer van overblijft? Je weet waar naartoe.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
