© CPU – Bert Savels
Alvorens de zwartjassen van Arbeid Adelt!, De Brassers en De Kommeniste keet begonnen te schoppen in de plaatselijke parochiezalen, schreven The Kids reeds Belgische punkgeschiedenis. Het originele zelfgetiteld debuut uit 1978(!) gaat tegenwoordig voor niet minder dan honderd euro over de digitale toonbank. Dat is dus zoveel waard, als een gek ervoor geven wil. Ex-dokwerker en oprichter Ludo Mariman wist evenwel de economische recessie van de jaren 70 ‘poëtisch’ te omschrijven op “Bloody Belgium“, “Fascist Cops” en “I Wanna Get a Job in the City“. Vereeuwigd door het actuele VRT-programma Tienerklanken, blijft het waanzinnig om te zien hoe een stel ‘volwassen’ pubers mochten klooien in een modern uitgeruste opnamestudio. De Antwerpenaren wisten echter hun potentieel te verzilveren met de wereldhit die er nooit een geworden is: “There Will Be No Next Time” .
Vanaf dan begon de primitieve sound af te vlakken naar wat we nu powerpop kunnen noemen, denk aan “What I Like About You” van The Romantics. Mariman waagde de sprong naar een solocarrière waardoor The Kids in ’86 afdroop richting kleedkamer. Tien jaar later gebeurde dan toch het onvermijdelijke. ‘If the kids are united then we’ll never be divided’, en sindsdien is de Antwerpse punkband sporadisch blijven rammen. Een nieuwe generatie punkers kon zich laven aan een pure brok energie die tot tweemaal toe gecapteerd is in de Ancienne Belgique. De Brusselse concerttempel was namelijk het decor van Flabbergasted! (2001) en de 40-jarige jubilieumshow. Voor het 45-jarig knalfestijn vatten we echter post in een oude majesteuze cinemazaal. Daar herinnerden Midnight Tattoo en Captain Kaiser ons eerst aan het feit, dat punk een tijdloos en blijvend karakter uitstraalt.
Vijf minuten na aanvangstijd schoten we net op tijd binnen voor de melodieuze cafépunk van Midnight Tattoo. Voor de Antwerpenaren was deze openingsslot een dikke thuismatch. Het beperkt aanwezige publiek liet zich niet kennen en ging heerlijk uit de bol op “I’ve Got Your Back“. Zulke ‘punkshowkes’ waren voor ons ook al geleden van voor de pandemie. Door de broederlijke sfeer die Midnight Tattoo teweegbracht, kregen we al vlug de smaak te pakken naar meer drie-akkoorden riffs en snelle drumroffels. Voor we goed en wel beseften dat het toegemeten halfuur voorbij flitste, startte de avond reeds als “Another Night in the Pub“. Als toemaatje werden we er door de voetbaldrumkicks aan herinnerd dat het vanavond in ‘Den Antwerp’ te doen was. Intussen zagen we rondom ons een groter aantal concertgangers waarvoor het precies al vrijdagavond was. De hoorbare zwans en het aroma van versgetapte pintjes deden de rest.
Dat de Kempen een broeihaard is aan dwoldwaze punk annex garagerock, is door onder andere Crackups, Equal Idiots, The Priceduifkes en The Yummy Mouths geen groot geheim meer. Volgens het eigen motto ‘veel lawaai maken, nog meer bier drinken’, bracht Captain Kaiser een sterk staaltje aan skatepunk die ons nostalgisch deed terugdenken aan NOFX en Rise Against. Waar is verdorie de tijd dat puisterige punks en hardcorekids zich mochten uitleven in de Shelter op Pukkelpop of Groezrock. Gelukkig bestaat er nog Kaiser Fest! De olijke band had echter een nieuw album te promoten. The Drovers Inn verscheen namelijk exact de dag voordat corona het sociale leven pauzeerde. Met zijn moustache en blote bast schitterde Sascha Vansant op het podium. De liveversies van “Hotel Room” en “Post Gig Depression” waren door de gearrangeerde dynamiek tussen de groepsleden beter dan het origineel. Laat ons nu nog duimen dat onze wereldleiders spoedig een “Moscow Mule” gaan heffen op een eindeloze zomer zonder oorlog.
Voordat The Kids ons meezoog naar de tijd dat de dieren spreken konden, nam Ludo Mariman enkele seconden de tijd om stil te staan bij het tragisch overlijden van actrice Reinhilde Decleir. ‘Geen minuut stilte, dat is te lang voor een punkgroep’. Gerecupereerd door de alledaagse politieke rompslomp was deze 45-jarige jubileumshow geen gepensioneerd tjingel tjangelgedoe. The Kids kwam daarentegen voor lekker ouderwets te rocken dat het geen naam had. “This Is Rock ‘N Roll” deed de zaal braafjes opensplijten. Vanaf dan waren we goed vertrokken voor een strak gespeelde set waarbij er geen tijd was om naar adem te happen. Elke vorm van georchestreerd geweld kreeg daardoor meerdere pandoeringen. “Do You Love the Nazis” en “Fascist Cops” werden unaniem positief goed ontvangen bij jong en oud. Hoe Luc Van De Poel triomfantelijk de ene powerchord na de andere uit zijn Gibson SG schudde, was ei zo na Angus Young in een punkvest. “There Will Be No Next Time” zat onverwachts niet achteraan in de setlist, maar al het kruid was bijlange niet verschoten. ‘you thought that one hit could silence me’, de eerste zinsnede van “I’ll Get You”, kreeg zowaar een nieuwe dimensie.
Ten slotte was The Kids de kunst om het sentiment te bespelen niet verleerd. Toen de groepsleden het podium verlieten, zong een groep trouwe fans onmiddellijk het refrein van “If the Kids are United“, de cultklassieker van Sham 69. Enkele minuten later was het van dattum en palmde de uitbundige menigte het ganse podium in. Toen er terug speel- en ademruimte was, werd “Blitzkrieg Bop” er snel doorgejaagd zodat de boel niet bagatelliseerde. Het origineel bleef onaangeroerd, maar de cover maakt al sinds mensenheugenis deel uit van de setlist dat het ontbreken ervan, een groot gemis zou zijn. Jawel, zélfs speels conformisme is weleens eigen aan de punkcultuur. ‘Jullie waren fantastisch, en wij waren ook niet slecht’, meer woorden moest The Kids erna niet aan vuil maken om zijn legendarische status te etaleren.
Vrijdag 27 mei tekenen de punkveteranen present op Clamotte Rock. De andere bevestigde acts zijn Bart Peeters, Humo’s Rock Rally-finalist Meltheads en The Chalkheads. De voorlopige line-up van de overige twee festivaldagen en tickets vind je hier.
