© Nick Grennon
Aankomende festivalzomer heeft heel wat interessants te bieden, van grote mainstream kleppers tot heel wat minder bekende, maar minstens even fijne indiebands. Tot die laatste categorie behoort ook de Nieuw-Zeelandse dreampop band Yumi Zouma, die zich op 30 juni op het kleine Werchterse Slope podium mogen begeven. Het viertal wist begin 2014 de aandacht naar zich toe te trekken in de online blogosfeer, wat hen in datzelfde jaar nog in het voorprogramma van landgenote Lorde duwde. De band wist zo aardig wat fans te vergaren, al bleven ze de jaren nadien toch nog sterk onder de radar zweven. Aan hun materiaal zelf ligt het in ieder geval niet, want met hun fijne dreampop zorgen ze steeds voor een zachte mix van blijdschap, troost en melancholie. Ze zijn ondertussen ook niet meer aan hun proefstuk toe, met een drietal ep’s en vier langspelers, waarvan de laatste release Present Tense ons vorige week nog sterk wist te bekoren. Aan materiaal geen gebrek dus voor deze Belgische show. De setlist bestond dan ook uit een aangename verzameling van nummers uit de laatste drie albums, perfect afgestemd voor de iets trouwere en meer recente fanbase dus.
De gezellig knusse kruipkelder van de Witloof Bar vormde de ideale setting voor de Nieuw-Zeelandse dreampop. De fel roze lichtgloed en de witte ‘Yumi Zouma’ neonletters gaven de bar nog meer de allure van een gemoedelijke hipster cabardouche, waar we met plezier onze vrijdagavond spenderen. De fake bloesemstruiken die zich rond de micro en instrumenten hadden gewikkeld, herinnerden ons dat we wel degelijk in de Brusselse Botanique waren en beloofden al een kleine knipoog naar de speelse charme waarmee de band de hele set zou spelen. Het decor terzijde, valt er ons om vijf voor acht toch een kleine vrees om het hart met slechts een twaalftal mensen die ietwat ongemakkelijk en Covid-geconditioneerd op anderhalve meter van elkaar rondschuifelen. Hoe fijn de nummers van het viertal ook zouden doorkomen, met deze karige opkomst lijkt het ons toch moeilijk om er een sfeervolle avond van te maken. Er is dan ook geen voorprogramma om de verkrampte spanning te doen ontdooien. De grote verantwoordelijk ligt dus bij de Yumi’s zelf. Meer mensen druppelen uiteindelijk al na acht uur de kelder in, waaronder ook de bandleden zelf die als speelse deugnieten tussen het publiek sluipen en rechtstreeks de fluwelen gordijnen van de backstage induiken. Iets doet ons vermoeden dat de Nieuw-Zeelanders nog snel een fijne kennismaking hadden ingepland met de Belgische biercultuur. De talloze referenties tijdens de set zelf bevestigen dat cliché vermoeden. We kunnen ze dat ook niet echt kwalijk nemen, bevooroordeeld of niet.
Om twintig na acht duikt het viertal opnieuw uitgelaten de zaal in, en na een een korte maar warme verwelkoming zetten ze “Southwark” in. Het valt meteen op dat de gemoedelijke, warme charme van hun nummers ook live overeind blijft en misschien zelfs nog iets meer tot zijn recht komt. De drums en het fijne gitaarspel duwen zich live meer naar de voorgrond en voegen wat meer kracht toe aan het zachte droomlandschap. Een ideale mix waarmee ze het publiek al snel aanzetten tot gezellig meewiegen en en een enkele ingetoomde danspas. Zangeres Christie Simpson zorgt met haar schattige lach en kleine handgebaren ook achter haar keyboard voor een comfortabele sfeer, die zich langzaamaan verder ontdooit. De uitgelaten bridge van “Truer Than Ever” en het opgewekte “Powder Blue” zorgen uiteindelijk voor de ontdooiing, waarbij zowel publiek als band gezellig loslaat. Beiden moesten duidelijk even wennen aan de mistig warme sfeer in de Witloof Bar, maar na de eerste vier nummers lijkt iedereen voldoende opgeladen en het neonverlichte dreampop-gebeuren in volle gang.
Een kleine positiewissel aan de instrumenten zorgt voor een eerste aangenaam rustmoment, waar de band ons toespreekt met een uitgelaten en speelse charme. De band zelf heeft er nu echt duidelijk zin in en lijkt bijzonder opgelucht dat ze na een gedwongen rustpauze hun nummers opnieuw op het publiek kunnen loslaten. De ingetoomde spanning valt halverwege met “Wrong Track” volledig weg, met zangeres Christie die ook zelf meer ongedwongen achter haar keyboard vandaan komt. Het viertal verhoudt zich nu echt als een gezellige vriendenbende die goed op elkaar is ingespeeld en ze weten die sfeer ook met gemak op het publiek over te brengen. Klinkt elk nummer live even verfijnd als de studioversie? Niet per se, maar de gemoedelijke speelsheid waarmee ze de nummers brengen, is hier minstens evenveel of zelfs meer waard.
In de gemoedelijke bindteksten krijgen we al snel mee dat de Nieuw-Zeelanders ook duidelijk hun research gedaan. De Kuifje-referenties en de opsommingen aan Belgische delicatessen tussendoor zijn bijna niet meer op twee handen te tellen, maar dat valt hen ook niet kwalijk te nemen. Meer dan een clichématige verplichting, lijken ze vooral heel enthousiast om hun nieuwe kennis even te testen bij het publiek. Ze wagen zich zelfs even aan de Belgische taalkwestie, waar Frans- en Nederlandstaligen enthousiast verzocht worden om afzonderlijk de handen in de lucht te steken. Ook in de kleine tussenmomenten weten ze zichzelf makkelijk met een joviale onschuldigheid te profileren.
Hoewel de nieuwste plaat Present Tense nog maar een goede week uit is, krijgen we toch al vijf nummers te horen in de set. Opvallend is dat de band er zelfs extra plezier en spanning uit lijkt te halen om ook die gloednieuwe nummers uit hun glansverpakking te onthullen en live tot leven te brengen. Zoals we ook al op de plaat zelf konden horen, blinkt het verfijnde samenspel in de nieuwe nummers ook live net meer uit. In het opzwepende “In the Eyes of Our Love” en afsluiter “Astral Projection” valt de inbreng van elk bandlid mooi in balans. Alleen op single “Mona Lisa” zakt Christies stem in het lagere register wat weg in het gitaarwerk, maar ook dat wordt in de harmonieuze eindspurt opnieuw rechtgetrokken.
Na veertien nummers breien ze er met het nieuwe “Astral Projection” een mooi en melancholisch einde aan. Het brave Belgische publiek ruilt toch al snel zijn schaamte in voor een overtuigend geklap en gejoel, wat nog maar eens bewijst dat de uitgelaten dynamiek van de band en nummers duidelijk is overgesprongen naar het publiek. Ook zij hebben zich met dit samenspel goed geamuseerd. Echt afsluiten doen ze uiteindelijk met “The Brae”, een van de eerste nummers die ze ooit opnamen en die band de een eerste succes opleverde in de online muzieksferen. Met die nostalgische finale is de cirkel rond en de avond vooral goed ingezet.
Yumi Zouma bracht in de Brusselse Botanique een fijne verzameling van hun materiaal, die in het speelse samenspel ook live mooi tot zijn recht kwam. Voorzien van een aanstekelijk enthousiasme en gemoedelijke charme zorgden ze voor een aangenaam, comfortabele sfeer. Een ideale vrijdagavond als je het ons vraagt.
Setlist:
Southwark
Crush (It’s Late, Just Stay)
Truer Than Ever
Power Blue/Cascine Park
Where the Light Used to Lay
Cool For a Second
Right Track/Wrong Man
in Camera
Depths (Pt. I)
Give It Hell
In the Eyes of Our Love
December
Mona Lisa
Astral Projection
The Brae
