Weinig artiesten hebben zo’n dynamische carrière achter de rug als Charli XCX. We leerden haar kennen dankzij dat onvergetelijke refrein van “Fancy”, de monsterhit van Iggy Azalea. Tijdens de beginjaren van haar faam, volgde ze braafjes de normen die men moet volgen om een plekje op de radio te verdienen. Ergens halverwege haar carrière koos ze echter een nieuw pad. Hoewel ze pop niet volledig afzwoor, keerde ze haar mainstreamimago de rug toe. Dat nieuwe geluid beschreven we toen als een knipoog naar pop uit de eeuwwisseling, gemixt met moderne elementen waaronder massa’s autotune, futuristische synthklanken en complexe hiphopbeats. De afgelopen twee jaren zagen we de Britse misschien wel op haar experimenteelst, met het mesmeriserende album how i’m feeling now en samenwerkingen met hyperpopgod A.G. Cook en cloudrapper Bladee. We kregen de afgelopen maanden al enkele voorproefjes van haar volgende muzikale transformatie, die we vandaag eindelijk mogen verwelkomen: CRASH.
Titelnummer “Crash” start met een harmonische samenzang van lead vocals en getransponeerde zangsamples. ‘Ok, de drop komt in drie, twee, één,’ denken we, maar onze vooringenomenheid blijkt onterecht te zijn. In plaats van een gesatureerde 808-beat horen we een propere kickdrum en snare, met een tikkeltje gated reverb die we herkennen van de popklassiekers uit de jaren tachtig. Wanneer de eenvoudige maar efficiënte gitaarriff worden geïntroduceerd, weten we hoe het zit. We krijgen een luchtig nummertje, waarin oude productietechnieken verrijkt worden met hedendaagse elementen. Voornamelijk de zang en subtiele synths die als achtergrondtextuur dienen, herinneren ons eraan dat we niet naar een hit van voor ons geboortejaar luisteren. Wanneer onze observaties zich veilig hebben genesteld in onze hoofden, kunnen we eindelijk volop genieten van onze luisterervaring. Vooral het gitaarwerk is hier de reden waarom we blijven terugkomen, met als hoogtepunt de korte maar krachtige solo op het einde.
“New Shapes” begint wederom met een zangkoor, dat deze keer een stuk minder experimenteel klinkt. Deze stap naar commercialiteit heeft misschien iets te maken met het feit dat niemand minder dan Christine and the Queens en Caroline Polachek, onze ster bijstaan in dit vocaal ensemble. Gelukkig kunnen we niet spreken van een ongeïnspireerde herkauwing van “Break The Rules”, waar een arsenaal aan EDM-achtige synthlijnen voor te bedanken zijn. Een stel strakke en simpele drums zijn alles wat we nog nodig hebben om met onze voeten op de vloer te stampen van euforie. Onze blijdschap slaat over naar verwarring, wanneer we plots de baslijn van Eurythmics’ “Sweet Dreams” menen te horen. Na onze oren wat beter te spitsen, stellen we echter vast dat we niet naar de duizenden malen gesampelde hymne, maar naar “Good Ones” luisteren. We stellen ons aanvankelijk wel een paar vragen bij de overduidelijke gelijkenis tussen de twee. Die zijn we echter alweer vergeten, wanneer de resterende instrumentatie op Charli’s nummer een unieke sfeer creëert die haar helemaal eigen is.
De manier waarop Charli XCX de grenzen van genre en tijd oversteekt en combineert, verdient op dit album meer dan ooit ons respect. “Beg for You”, een samenwerking met Rina Sawayama, is geen klakkeloze imitatie van “Cry for You” van September, maar een moderne hybride van meerdere nillies dancehits. De lagen lijken wel eindeloos, want de beat en harpmelodie die geïnspireerd werden door “Don’t Cry” van Milk Inc., leende onze landgenoot Regi destijds van de UK garage scene. Sommigen zullen zich zeker storen aan al de adaptaties en makkelijk afleidbare inspiratiebronnen. Zelfs na het horen van “Used to Know Me”, waar de synthlijn van “Show Me Love” van Robin S ons genotcentrum verwent, kunnen wij Charli weinig kwalijk nemen. Het excuus dat authentieke catchy deuntjes moeilijker uit te vinden zijn na het verstrijken van de jaren, volstaat op zich misschien niet. De vlekkeloze injectie van haar eigen stijl in de aderen van haar inspiratiebronnen, maakt echter dat we deze creatieve keuze alleen maar kunnen toejuichen.
Hoewel we toch al lang verkocht waren, wordt de buit volledig binnengehaald met “Lightning”. De duistere ambient intro snoert ons de mond, terwijl een poëtische solo zangpartij ons voorbereid op de onvermijdelijke climax. ‘There’s danger in the dark of your eyes, but something about you breathes me to life’, klinkt het voordat elk spoor van geluid plots verdwijnt, zoals een televisie die wordt uitgezapt. ‘Nu komt het’, denken we, maar we hebben het mis. We voelen ons onnozel, zoals bij die ongemakkelijke momenten waarbij je je hand ter hemel wijst voor de drop, die uiteindelijk nooit komt. ‘Heartbreak already hit me once, they say that it won’t happen twice’, horen we, en het refrain barst los. Het overkomt ons zelden, maar we stellen vast dat de haartjes op onze armen langzaam gaan rechtstaan. De randjes van de perfectie worden hier geraakt. Charli creëert een nummer dat niet alleen blijft nazinderen dankzij zijn aanstekelijke tekst, maar ook om zijn moeiteloze mix van het experimentele, het commerciële, het verleden en het heden.
Van Charli XCX’s beginjaren als mainstream popvedette, tot haar Y2K-fase en alles ertussen, zagen we een artieste die elk jaar harder streefde naar een eigen identiteit. Die zoektocht heeft haar uiteindelijk bij CRASH gebracht, waarin ze haar nieuwe, futuristische stijl vermengt met het verleden. Ze beperkt zich hierbij niet tot de deeltjes van haar eigen artistieke oeuvre, maar ook uit die van anderen. Al die invloeden van de jaren tachtig tot tweeduizend, netjes weggestopt in een modern jasje, klinkt ons enorm verfrissend in de oren. Een popster die tien jaar na haar doorbraak nog relevant is, en zichzelf keer op keer opnieuw weet uit te vinden? Het is een zeldzaam fenomeen, maar Charli XCX is het levende bewijs dat het kan.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
