Wijlen Peter Steele noemde Type O Negative de ontbrekende schakel tussen The Beatles en Black Sabbath. Voor Ghost zou die vergelijking gelden tussen ABBA en Metallica. Daar waar deze bands alle wetten van de 20ste-eeuwse muziekindustrie tartten, trok leider en songwriter Tobias Forge lessen uit hun verleden. Ten tijde van het debuut Opus Eponymous (2010) was Ghost een rariteitenkabinet. Papa Emeritus I en de Nameless Ghouls kregen wel onmiddellijk aandacht van ‘echte metalheads’ en rocksterren als Dave Grohl, Duff McKagan en James Hetfield. Als handlangers van Satan zelve dweepte Ghost met gepolijste rocksongs die vanbinnen bruisten van het zwavelzuur. “Monstrance Clock” en “Year Zero” werden op die manier de eerste anthems. Net zoals bij alle grote pop- en rockacts komt het succes niet vanzelf aanwaaien. Forge houdt dan ook – op het dictatoriale af – de touwtjes strak in handen. De single “He Is” was een prachtige ode aan Selim Lemouch, de overleden gitarist van The Devil’s Blood, de rechtszaken die vier anonieme ex-leden aanspanden tegen Forge draaiden uit op harde centen.
Het spookhuis bleef overeind en mag zich weliswaar een instituut noemen. Tobias Forge liet zich driemaal zalven tot Papa Emeritus. In 2018 belichaamde hij de corrupte Cardinal Copia. Vanaf dan moest én zou alles groter worden. “Rats” en “Dance Macabre” maakten van Prequelle een Grammy-genomineerd rockalbum. Dat Ghost die status live kon waarmaken, zagen we in de Lotto Arena en het Koning Boudewijnstadion. Tijdens en na A Tour Named Death (’18-’20) drukte Forge de pauzeknop niet in. De Seven Inches Of Satanic Panic-ep (2019) was een leuk tussendoortje. Vlak voor corona uitbrak, maakte Papa Emeritus in Mexico een ceremoniële comeback. Het duivelse conclaaf was terug in ere hersteld en klaar voor wereldheerschappij. “Hunters Moon”, “Call Me Little Sunshine” en “Twenties” plantten de eerste zaadjes voor IMPERA. De tijd dat de vijfde langspeler van een jonge metalband een Black Album ‘moet’ zijn, is gelukkig een oude gedachtecirkel. Op zijn vijfde studioalbum blijft Ghost te progressief voor het Vaticaan. Binnen de metalgemeenschap lijkt de groep nu definitief zijn duivelse streken verleerd te zijn.
Terwijl Prequelle geïnspireerd was door de 14e-eeuwse Zwarte Dood, heeft IMPERA andere katten te geselen. “Kaisarion” klinkt als het draaiboek van het Overlegcomité waarin de ene levensles de andere profetisch opvolgt. ‘It’s the sound of another deadline whistling past your ears / It’s the sight of a million regrets mounting over years’, kandideert voor de spreuk van het jaar. De dubbele opbouw maakt de track extra opwindend. Dat Ghost zoals vanouds hard uit de hoek kan komen, horen we op “Watcher In The Sky”. De keys en hoekige gitaarpartijen leunen dicht aan tegen de vroegere sound van Meliora (2015). Het vakmanschap druipt er verder van af wanneer Emeritus’ zuivere vocalen een smeuïge laag vormen op de melodieuze eindsolo. Een ander stevig nummer is “Twenties”. De pompeuze blazers en de kinderstemmetjes maken ons een beetje zenuwachtig, maar na enkele luisterbeurten vallen de puzzelstukken in elkaar. Zijne Heiligheid Paus Emeritus IV neemt ook hier het hoge woord. Door de cynische referenties naar koperen muntjes en oorlog lijkt het alsof de (Westerse) mensheid anno 2022 niks geleerd heeft uit z’n imperialistisch verleden.
Die aha-erlebnis ervaren we eveneens bij de popgedreven singles. De ‘hitmetal’ vanop Prequelle keert bijvoorbeeld voor het eerst hard terug op “Spillways”. Door de repetitieve teksten wuift “Spillways” weg zoals een fris lentebriesje. Voor de zomerse temperaturen is het wachten tot “Call Me Little Sunshine” en “Hunters Moon”. Beide tracks zijn muzikaal niet van het kaliber als “Dance Macabre” en “Rats”. Daarvoor zijn de Bijbelse recepten te gekend. Al zijn ze commercieel evenzeer een schot in de roos. Ghost staat inmiddels bekend voor zaalshows van twee uur. We zijn er zeker van dat deze singles het publiek op tijd en stond zullen wakker schudden. Terwijl “Call Me Little Sunshine” opbouwt naar een semi a capella-zangmoment, zit bij “Hunters Moon” het collectief herkenningspunt in een eightiesgeïnspireerde stemvervorming. De popcultuurelementen blijven echter tot een gezond minimum, waardoor het rockgehalte intact blijft. Dat rock ook sexy kan zijn, hebben we te danken aan KISS. Ghost klinkt daardoor flirterig op “Griftwood”.
Een Ghost-album zonder een melig nummer is tegenwoordig zoals een kerk zonder miswijn. Sinds Infestissumam (2013) zijn alle gedaantes van Tobias Forge een ruwe bolster met een blanke pit. “Ghuleh / Zombie Queen“, “He is” en “Pro Memoria” worden vervoegd door “Darkness At The Heart Of My Love”. Opvallend genoeg niet de langste track van het album, maar wel vijf minuten goed voor een hartstochtelijke trip naar ons innerlijke zelve. De afwisseling tussen de akoestische gitaarpartijen en bombastische drums illustreren zo de succesformule van Ghost: luid en duidelijk. Het engelenkoor op de achtergrond brengt de semi-ballad naar een kolkend hoogtepunt.
Over het algemeen is daarmee ook alles geschreven over IMPERA. Met vier albums die telkens een carrièrewending doorvoerden, maakt Ghost het zichzelf niet gemakkelijk. Qua podiumpresentatie lijkt Forge al lang opgewassen te zijn voor de arena’s, of de fans hem op basis van de nieuwe muziek zullen blijven volgen, roept vraagtekens op. Het podium zal alleszins vergroot moeten worden om alle Nameless Ghouls hun duivelse danspassen te laten botvieren.
Na de Amerikaanse co-headlinetour met Volbeat, wordt de Europese tournee omgedoopt tot de IMPERA-tour. Papa Emeritus IV en zijn Nameless Ghouls spelen op 3 mei in Vorst Nationaal. De misdienaars zijn Uncle Acid & the Deadbeats en Twin Temple.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
