© Niall Lea
Met twee gerenommeerde langspelers en een loyale fanbase onder de riem vormt The Blinders een gerespecteerde waarde doorheen de Britse indiescene. Gedreven door maatschappijkritische onderwerpen en bombastisch gitaarwerk vullen de jongens moeiteloos de podia van het zaal- en festivalcircuit. Ondertussen onderging de band wat veranderingen. Zo zagen we niet alleen een nieuwe drummer verschijnen, maar ook de intrede van een toetsenist Johnny James en gitarist Eoghan Clifford wat voor de uitbreiding van een drietal naar een vijftal zorgde. Met Electric Kool-Aid (Part 1) demonstreerde het verse vijftal wat ze allemaal in petto hadden, en dat konden wij zeker smaken. Wij spraken met zanger Thomas Haywood en bassist Charlie McGough over deze ep, de nieuwe bandsamenstelling en de nalatigheid tegenover de cultuursector.
Hoi jongens. Eerst en vooral, hoe gaat het met jullie?
Tom: Een beetje hetzelfde als iedereen die in onze sector zit denk ik? Traag, maar zeker aanpassen aan een wereld die uit een pandemie aan het komen is. Niet dat dit exclusief voor de muzieksector is, maar ik denk dat wij toch wel in het bijzonder getroffen zijn. Het geeft dan wel een goed gevoel nu de wielen terug beginnen te draaien.
Jullie staan gekend voor jullie bombastische, daverende optredens. Hoe gingen jullie om met die onzekerheid rond de toekomst van livemuziek?
Tom: Er was altijd een drift, zelfs wat een verplichting, om creatief bezig te blijven. Dit is zeker niet altijd evident wanneer er zo weinig stimulans heerst. Nu er eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel komt, krijgen we terug wat grip op die toekomstplannen.
Charlie: Zoals je zegt is de band inderdaad wel serieus gebouwd rond onze livesets. Een gebrek aan shows betekent ook vaak gebrekkige releases. Bovendien was creatief blijven doorheen de lockdowns zeker een uitdaging. Het hele start-stop gedoe hielp hier écht niet bij. Afgelopen shows voelde wat aan als terug opnieuw beginnen, alsof het onze eerste shows ooit waren. Tegelijkertijd genieten we van elke seconde die we op een podium spenderen. Zeker nu we kunnen spelen met een nieuwe line-up, geeft dat toch wel een gevoel van bevrijding.
Er is veel veranderd voor jullie de laatste jaren. Onder andere de nieuwe line-up die je net even vermelde. Voor we het even hebben over de evolutie van jullie sound nu jullie een vijftal zijn (voordien een drietal), hoe hebben jullie de nieuwe muzikanten leren kennen?
Tom: We kennen ze al een tijdje sinds we naar Manchester verhuisd zijn. Origineel zijn we van Doncaster, waar de band gestart is trouwens. Toen onze drummer wou stoppen, hadden we nood aan verandering. Zo besloten we in plaats van enkel een nieuwe drummer te zoeken, gewoonweg uit te breiden. De nieuwe muzikanten waren onze favorieten in hun voormalige bands. Hun projecten liepen wat op een einde en dat wouden we niet zien gebeuren met The Blinders. Voor we het wisten was de eerste gezamenlijke repetitie daar. We zijn allemaal goede vrienden en een hechte groep, wat het des te beter maakt.
Heeft de uitbreiding van de bandsamenstelling iets veranderd aan de manier hoe jullie nummers schrijven?
Tom: Er is veel meer input van verschillende personen.
Charlie: Wanneer je nieuwe muzikanten samenbrengt, resulteert dat vaak in jamsessies waar nummers uit ontstaan. Voordien was schrijven vaak een nuchtere bedoening waar we op zoek gingen naar lyrics en daarrond een nummer bouwden. Als vijftal gaan we bevrijdender te werk, wat zijn vruchten afwerpt. Veel van de nummers zijn dus begonnen als een instrumentele samenwerking waar dat voordien redelijk individueel was.
Jullie thema’s zijn vaak sterk politiek gedreven met een uitgesproken maatschappelijke mening. Op jullie nieuwste ep, Electric Kool-Aid (Part 1), stellen jullie zich veel kwetsbaarder op met thema’s zoals liefde en hartzeer. Hoe verliep deze transitie?
Tom: Ik denk dat de teksten rechtstreeks beïnvloed zijn door de manier waarop ze geschreven zijn. Voordien waren we ons heel bewust van wat er allemaal gaande was rondom ons. Wanneer er dan zoveel spektakel en stimulansen wegvallen tijdens een pandemie, ga je automatisch meer in jezelf gaan zoeken naar thema’s. Het was een gebied dat we nooit echt eerder verkend hadden in onze muziek. Voor mij is het een plaats die onverwachts gevuld bleek te zijn met een overmaat aan materiaal. Ook productiegewijs gingen we minder ruw te werk. Zo kozen we bewust om meer samenhang te creëren doorheen de plaat. Of we in deze richting blijven gaan in de toekomst weet ik nog niet, maar ik ben alleszins blij dat we het nu geprobeerd hebben… We hebben veel geleerd tijdens deze ep en degene die volgt!
Hoor ik daar een bevestiging? Is er een deel twee op komst?
Tom: Neen hoor, we vonden het gewoon cool om ‘Part 1’ achter de titel te zetten. (beide jongens lachen) Deel twee is eigenlijk in dezelfde sessie opgenomen als deel één en staat mooi ingepakt voor de uiteindelijke release. Het is leuk om al een voorraad muziek te hebben die je in de toekomst kan uitbrengen. Zo hebben we genoeg tijd om nieuw materiaal te schrijven voor een derde album. Er zijn geen bedoelingen om nummers die terug te vinden zijn op de ep’s opnieuw uit te brengen op een album. Dat is een bewuste keuze die we in het verleden bijna altijd respecteerden, tenzij een platenmaatschappij wat moeilijk wou doen.
Denken jullie dat dit experimenteren sowieso wel eens moest gebeuren? Ook als jullie bandsamenstelling nooit veranderd zou zijn?
Charlie: Ik denk dat naast de verandering in line-up, het virus hier ook wel wat mee te maken heeft. Ook voor ons voelen de nummers minder zwaar aan dan voordien, net omdat je leefwereld zo door elkaar geschud wordt. Een paar dagen geleden luisterde ik even opnieuw naar Columbia en dan hoor je echt wel hoe politiek gedreven dat album was. Soms voel je je wat schuldig wanneer je dat maatschappijkritisch element minder eert. Wat natuurlijk niet wilt zeggen dat we die onderwerpen niet meer belangrijk vinden.
Denk je ook niet dat het verkennen van andere richtingen noodzakelijk is om je publiek te behouden?
Charlie: Zeker en vast. Wanneer alles heel de tijd rond hetzelfde onderwerp draait, komt het uiteindelijk minder authentiek over. Wanneer je enkel nummers over liefde schrijft zoals Adele, wordt het na een tijdje allemaal wat te veel van het goede.
De releaseshow van de ep vond plaats in The Night & Day Cafe in Manchester. Hoe kijken jullie hierop terug?
Tom: Wel, ten eerste betekent The Night & Day best wel veel voor ons. De zaal gaat wat door een moeilijke periode dus het was fijn om ze op die manier toch wat te steunen. Ten tweede wisten we dat een omvangrijk publiek zich kon verzamelen daar, wat vaak gelijk loopt met een goede show. Het deed deugd om het nieuwe materiaal te brengen en te beseffen dat we het ook effectief konden laten klinken zoals op de ep. Onze dj-set achteraf was waarschijnlijk nog beter! Heel de nacht ABBA knallen en gaan.
Jullie promootten een petitie rond The Night & Day nadat het stadsbestuur dreigde de zaal te sluiten door geluidsoverlast. Hebben jullie het gevoel dat deze magere wisselwerking tussen cultuur en bestuur zich vooral de laatste jaren manifesteert?
Charlie: Ja, dat mag wel gezegd worden vind ik. Het is dan ook onze plicht als muzikanten om hieromtrent een standpunt in te nemen en daarvoor op te komen. Vooral hier in Manchester. Je kan een stad niet blijven verkopen rond zijn muzikale geschiedenis als je niks doet om de toekomst te verzekeren. Wij repeteren in een oude windmolen die ze binnenkort willen plat smijten om appartementen te bouwen. Ook andere repetitieruimtes staan hetzelfde lot te wachten. Zo drijf je bands uit de stad, repeteren wordt duurder… Er is gewoon nul steun vanuit het stadsbestuur, wat jammer is.
Hoe varieert jullie plan van aanpak wanneer je shows speelt voor vijftig personen tegenover een uitverkochte Royal Albert Hall?
Tom: Kleinere shows zijn vaak een beetje meer relaxed. Maar wanneer we op een podium gezet worden met lichten, een geluidssysteem, en een ijverig publiek gaan wij er gewoon keihard voor ongeacht de capaciteit. Livemuziek is en blijft een tweerichtingsproces tussen het publiek en de artiest, wat het een wondermooi gebeuren maakt. Een gevoel van samenhorigheid dat enkel volledig gedeeld kan worden met de mensen dan en daar aanwezig. Natuurlijk geven die grote shows een gigantische kick, maar we genieten even hard van de kleinere.
De ep-titel Electric Kool-Aid laat best veel aan de verbeelding over. Hoe is deze ontstaan?
Tom: We zijn allemaal wel veel bezig met taal en woord. Oorspronkelijk kwam de titel ‘John Hall’s Electric Kool-Aid Acid Militia’ heel vaak terug, puur door de interessante woordcombinatie. We hebben de titel uiteindelijk wat verkort zonder dat mondige te schaden. Natuurlijk is er ook het bekende Tom Wolfe boek Electric Kool-Aid Acid Test dat voor de nodige inspiratie zorgde. Heel interessant om eens te lezen trouwens.
Zijn er nog boeken die jullie onlangs gelezen hebben die aan te raden vallen?
Charlie: Ik las onlangs voor de eerste keer To Kill a Mockingbird. Niet meteen een baanbrekende suggestie maar ik vond het echt de moeite. Het is zo een van die boeken die de meesten tegenkomen tijdens hun schooltijd, maar bij mij was het tijdens mijn Covid-isolatie in januari.
Tom: Wat ik zou aanraden is The Heart Is a Lonely Hunter van Carson McCullers, heel vet. Sommige boeken, films en muziek moet je gewoon gelezen, bekeken en beluisterd hebben op de juiste moment in je leven. Dit is er zo eentje van.
Op Facebook hadden jullie een segment genaamd “Wino Vinyl Diaries” waar jullie in gezelschap van een flesje wijn jullie favoriete vinylplaten besproken. Mogen we misschien een tweede reeks verwachten?
Tom: Oh god… (lacht) Ik vond dat oprecht superleuk om te doen, ik weet ook niet zo goed waarom we er toen niet meer gedaan hebben. Er is zeker een publiek voor. Ergens voelt het wat pretentieus aan? Wat is mijn mening waard eigenlijk? Maar kijk, misschien in de toekomst.
Ten slotte, wat kunnen we nog verwachten van jullie dit jaar?
Tom: Zoals gezegd al zeker het tweede deel van de ep. Verder gaan we ook nog op tour met The Cribs in maart en komt de festivalzomer eraan waar we enorm naar uitkijken. Tenslotte een stroom van nieuwe muziek terwijl we stilaan bewegen richting het derde album. Laat oprecht muziek willen maken de enige regelmaat zijn in onze band, voor ons het enige wat echt van belang is eigenlijk.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
