Sinds 2016 tikt het Brits gitaargeweld The Blinders de maatschappij kritisch op de vingers met een genadeloos spektakel aan riffs en politieke frustratie. Momenteel gevestigd in Manchester lanceerde de band als drietal in het verleden reeds twee succesvolle albums af. Debuutplaat Columbia volgde frontman Thomas Haywoods alter ego ‘Johnny Dreams’ doorheen zijn Orwelliaanse ontwaking als stem van de middenklasse. Ook op opvolger Fantasies of a Stay At Home Psychopath namen de jongens geen blad voor de mond. Waar Haywood het nog steeds zijn plicht vond om zijn maatschappelijk ongenoegen te uiten, hoorden we ook een verfijnder werk met meer oog voor detail.
Om relevant te blijven als artiest moet je vooral durven evolueren. Laat evolutie bij The Blinders nu net centraal gestaan hebben doorheen 2021. Zo verliet Drummer Matthew Neale de band en werd zijn vervanger Thomas Castrey zeker niet de enige additie in de line-up. Ook toetsenist Johnny James en gitarist Eoghan Clifford volgden. Bij deze uitbreiding van een drietal naar een vijftal kwam dan ook een hoop meer creatieve vrijheid. Een voorsmaakje hiervan kregen we al te horen tijdens de laatste single “City We Call Love”. Een uitvoerige tentoonstelling kan je bewonderen op de nieuwste ep Electric Kool-Aid (Part 1).
Naar eigen zeggen bundelt de vijftallige tracklist psychedelisch beïnvloede indierock onder een vurig maar ontroerend motief. De minuutlange opener en titeltrack “Electric Kool-Aid” slaagt er alvast in de toon te zetten voor de vier nummers die nog volgen. Wat die toon juist inhoudt? Een strakke cohesie tussen een vijftal loyaal aan smerige baslijnen, ruwe vocals en onheilspellende tussenmaten. Niet enkel nieuwe nummers versieren de ep. Zo horen we ook eerdere single “City We Call Love”. We beschreven de leadsingle als een progressieve tocht door Haywoods unieke schrijfstijl, gekleed in experimentele synths en bonkende bassen. Een geslaagde demonstratie van het potentieel dat deze uitbreiding naar een vijftal kan betekenen.
Ook “The Writer” dat al ettelijke jaren een vaste waarde vormt op de setlist vindt zijn weg naar deze ep; weliswaar met een extra snuifje zout. Onder een intense, instrumentale opbouw typeert Haywood stereotype eigenschappen van songwriters. In feite lijkt het hier grotendeels over zichzelf te gaan, vooral wanneer de kritiek op de hogere klasse weer komt bovendrijven. Later in het nummer gaat een tempowisseling gepaard met een zanglijn die de hoogte even opzoekt, om te eindigen met een gedreven coda. Het contrast met het gelijknamige Meskerem Mees-nummer kan niet groter zijn.
The Blinders staat niet onmiddellijk gekend zichzelf kwetsbaar op te stellen. Toch krijgen we op deze ep maar liefst twee keer de emotionele kant van de mannen te horen. Toetsen en een akoestische gitaar staan centraal bij “Barefoot Across Your Water”, waarin er gezongen wordt over een onverwerkte relatiebreuk. Tekstueel een knap staaltje poëzie dat Haywood gevoelig tentoonstelt. “I Hate To See You Tortured” zet deze kwetsbaarheid verder in de vorm van een bruisende energiebom met een groots refrein. Bij deze vindt ook de laatste tempovertraging plaats en eindigt Electric Kool-Aid (Part 1) met de dromerige samenwerking tussen snaar en toets.
Met deze eerste ep-release als vijftal bewijst The Blinders dat het niet bang is om te experimenteren met sound en identiteit. Waar maatschappijkritiek en ongelijkheid nog steeds een grote rol spelen, doen nu ook meer kwetsbare thema’s hun intrede. Deze formule klinkt fris en vernieuwend; en wij willen meer.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
