Drugsmisbruik, bedrog en kindermishandeling. Het zijn slechts enkele voorbeelden van de talloze donkere thema’s die Korn al bijna dertig jaar behandelt in zijn muziek. De weergaloze debuutplaat uit 1994 sloeg in als een bom. Met dissonante gitaarakkoorden, bas die niet klinkt als bas en groovy drumpatronen creëerden deze Californiërs hun eigen stijl. Een stijl die bijna niet meer weg te denken is in de populaire metal van vandaag. Met Follow The Leader en Issues bereikte de groep net voor de start van het nieuwe millennium de commerciële top. Plots konden metalbands pas rekenen op een platencontract als ze net als Korn invloeden vertoonden uit hiphop, techno en funk. De immense populariteit van soortgelijke bands als Limp Bizkit en Linkin Park deed het nu-metalgenre echter meer kwaad dan goed. Zo’n tien jaar na Korns debuut gaf deze scene de pijp aan Maarten.
Desondanks geniet de band vandaag bijzonder veel succes. Korn deed het heus niet slecht in de nillies, maar door de lange afwezigheid van gitarist Brian ‘Head’ Welch moesten ze continu experimenteren om relevant te blijven. Dit resulteerde in platen van bedenkelijke kwaliteit, waardoor veel fans afhaakten. Vooral de samenwerking met Skrillex op The Path of Totality was even schrikken. In 2013 keerde Welch terug en sindsdien klinkt elk album beter en steviger dan het vorige. Wat is Korn echter zonder de stem van zanger Jonathan Davis? Zijn teksten klonken zwartgalliger dan ooit op The Nothing uit 2019. Davis ging dan ook (alweer) door een zeer droevige periode waarin hij onder meer zijn moeder verloor. Dankzij de steun van zijn vrienden in Korn bleef hij tijdens de pandemie niet bij de pakken zitten en werkte hij meteen aan nieuw materiaal.
Met negen nummers en een speelduur van iets langer dan 32 minuten is Requiem meteen een uitzondering in Korns discografie. Toch bevat dit veertiende album zowat alles wat we gewoon zijn van deze veteranen. In november kregen we al een voorproefje in de vorm van “Start The Healing“. Daarop werd meteen duidelijk dat Davis de pijn en wanhoop die hij voelde tijdens het opnemen van The Nothing losliet. Een herstelproces kan echter niet zonder leed en dat laat hij merken op openingsnummer “Forgotten” met teksten als ‘I want to be free / You won’t allow it’. De zanger kijkt voortdurend over zijn schouder en weet dat de duisternis hem elk moment kan benaderen.
Gek genoeg vormen deze singles het zwakkere deel van het album. De laag gestemde gitaarmagie van ‘Head’ en ‘Munky’ is overal aanwezig, maar dringt pas echt binnen op het geweldige “Lost In The Grandeur”. De intro is puur thrash metal met af en toe wat scratches à la Tom Morello. Davis’ vocalen klinken ruig en donker en het lijkt alsof hij zijn falsetto hier wel onder controle heeft. Na de funky, “Follow The Leader”-achtige brug breekt de hel los en horen we nog een keer het stadiumwaardige refrein. De energie van dit nummer wordt geëvenaard op “Let the Dark do the Rest”, een beklijvend en gotisch lied met drummer Ray Luzier in de hoofdrol.
Opvallend is dat Korn na zo’n lange carrière nog altijd openstaat voor nieuwe visies. “Hopeless and Beaten” is een snoeiharde doom metalsong die veel weg heeft van Black Sabbath en Alice In Chains. Het koor op de achtergrond is ook ongebruikelijk en de brug is een absoluut hoogtepunt. De bas op het album komt van niemand minder dan Fieldy. Hij is nochtans uit de band gestapt, omdat hij kampt met persoonlijke problemen, en het is onzeker of hij nog terugkomt. Zijn mooiste momenten horen we op het laatste nummer “Worst Is On Its Way”. Dit lied zit vol aanstekelijke melodieën en bevat zelfs een ‘scatsessie’ van Davis. Waarschijnlijk een kleine ode aan de hitsingle “Freak On A Leash“. Eindigen doet Korn met een akoestisch gitaarstukje net voor het laatste refrein en een basgitaarsolo die doet denken aan de ritmische passages uit de glorietijd van de band.
Requiem kunnen we het best omschrijven als een moderne en kortere versie van het album Untouchables, dat even epische refreinen bevat. Het grote minpunt is de finale mix. Jonathan Davis hanteert als geen ander verschillende technieken om het beste uit zijn vocalen te halen, maar die vocalen worden vaak ondergedompeld in de samengeperste metalproductie van Vlado Meller. Hij was ook verantwoordelijk voor het mixen van Black labyrinth, de weinig geprezen soloplaat van Davis. Bovendien mocht Fieldy’s kenmerkend basgeluid, die sowieso niet opvalt op dit album, gerust wat luider.
Aanstaande zomer is Korn co-headliner op de zaterdag van Graspop. Voor dit optreden spelen ze onder andere in de AFAS in Amsterdam op 25 mei. Wie de kans krijgt om ze aan het werk te zien, laat die maar beter niet liggen. Korn live is een uppercut van jewelste die je niet wilt missen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
