AlbumsRecensies

KoЯn – The Nothing (★★★★): Echte emoties zijn de beste

Neen, 2018 was geen gemakkelijk jaar voor Jonathan Davis, de iconische frontman van KoЯn. In februari overleed zijn moeder en zijn soloalbum Black Labyrinth werd maar matig onthaald. Daarbovenop overleed zijn vrouw Deven, waarmee hij in scheiding lag, aan een overdosis drugs, net op de dag dat Davis een contactverbod aanvroeg voor hun twee kinderen. Sindsdien worstelt de zanger met een immens schuldgevoel, wat zich ook uit in deze nieuwe plaat The Nothing. Voor het schrijven van de teksten zonderde Davis zich af van bandleden en buitenwereld. Deze hermitage legde de fundamenten van deze donkere en deprimerende plaat, waar frustratie, verdriet en woede vanaf spatten. Niemand in de metalscene worstelde al zo vaak met dergelijke wanhopige emoties en duistere gedachten als Jonathan Davis. Maar echte emoties zijn de beste, want dit nieuwe album komt wel héél dichtbij het beste wat KoЯn ooit voorbracht.

De Californische pioniers van dissonante metalmuziek waren de eersten die bestempeld werden als ‘nu-metal’, waarbij zware gitaren gecombineerd worden met elektronische samples. Na de succesvolle jaren negentig, met cultplaten als debuutalbum KoЯn, commerciële voltreffer Follow The Leader en het baanbrekende Issues, deemsterde KoЯn een beetje weg in de nillies. Toen gitarist Brian ‘Head’ Welch in 2005 na een jarenlange depressie en drugsverslaving de band verliet, leek KoЯn ten dode opgeschreven. Zijn vervanger mocht immers niet mee op het podium en moest zijn riffs afhandelen achter de versterkers. Wanneer hij wél tevoorschijn kwam, moest hij een masker dragen om onherkenbaar te blijven. Het dieptepunt werd echter bereikt toen KoЯn een platencontract tekende bij Roadrunner Records. Als orgelpunt werd geëxperimenteerd met andere genres zoals dubstep, waarvan hun negende plaat The Path of Totality uit 2011 een bedenkelijk resultaat was.

De opluchting bij de fans van het eerste uur was dan ook bijzonder groot wanneer Bryan Welsh in 2013 terugkeerde. Het resulteerde in The Paradigm Shift, waarbij terug werd gegrepen naar het aloude succesvolle recept, dat we het laatst hoorden op Take A Look In The Mirror in 2003. Opvolger The Serenity Of Suffering uit 2016 was zelfs een van hun stevigere platen, alsof ze na jaren van platte muziek iets goed te maken hadden met de fans. Het was dan ook reikhalzend uitkijken de release van het allernieuwste album The Nothing. Op 25 juni werd de eerste single “You’ll Never Find Me” gelanceerd en op 1 augustus volgde het snoeiharde “Cold”, waarbij we al op voorhand de vingers kruisten voor een episch album.

Wie een complexloze plaat als The Serenity Of Suffering verwacht, is eraan voor de moeite. The Nothing is een plaat die oproept tot zelfreflectie, over hoe je moet omgaan met fouten uit het verleden en hoe je die woede en frustratie moet ventileren in een of andere uitlaatklep. In Davis’ geval, de meeslepende melancholische teksten die zijn onmacht en wanhoop uitschreeuwen. ‘You chose to walk a thin line / replaced the hurt without healing mine’ klinkt het in “Idiosyncrasy”, een van de pareltjes op dit album, waarbij het overduidelijk gaat over de verslaving en dood van zijn ex-vrouw. De albumcover zet alvast de teneur: het zwaard van Damocles bungelt genadeloos boven ons hoofd en het grote niets is onafwendbaar. Die boodschap ervaren we meteen in het eerste nummer van de plaat “The End Begins”, waar een onheilspellende doedelzak de sfeer zet en Davis hartverscheurend in tranen uitbarst.

Gelukkig is niet alles zwartgallig en destructief aan deze plaat. Gitaristen ‘Munky’ Shaffer en ‘Head’ Welch hebben zichzelf heruitgevonden en zowat elk nummer bevat nét genoeg bad ass riffs, waarmee ze zich vroeger vaak bezondigden aan overdaad. In combinatie met het gepatenteerde KoЯn-geluid, de ‘plukken’ van bassist ‘Fieldy’ Arvizu, wanen we ons soms terug in de beginjaren van deze toch wel steengoede band. Davis geeft zijn gemartelde ziel bloot in een van zijn betere vocale prestaties en doorheen het album krijgen we meer en meer het gevoel dat KoЯn afstevent op een carrièrepiek. “Cold” en “You’ll Never Find Me” zijn twee bommetjes die ze meteen (bewust) vooraan het album droppen, als verwijzing naar het glorieuze verleden?

Halverwege lijkt de opgekropte woede even bekoeld. In “The Seduction of Indulgence” volgt een kleine adempauze om ons meteen terug kopje onder te duwen, met Davis’ verwijzingen naar zijn abusieve jeugd: ‘Raping me / skinning me / stabbing me / touching me / licking me’. Het keerpunt is “Finally Free”, waarin de woede en het zelfbeklag proberen plaatsmaken voor cynische aanvaarding en “Can You Hear Me”, waarbij Davis vrede lijkt te nemen met de situatie. Na deze korte break worden we echter weer bij de keel gegrepen, terug naar die wanhopige vicieuze cirkel. Gedurende de hele plaat lijkt het alsof je door een spookhuis rondloopt, met in elke kamer een ander duister geheim of een spook uit het verleden. De enige valse noot in The Nothing is het adolescente nummer “H@rd3r”. De titel alleen al voorspelt niet veel goeds en op teksten als ‘This shit can’t be real’ zaten we niet echt te wachten.

Tijdens het voorlaatste nummer “This Loss” lijkt het alsof we het spookhuis eindelijk kunnen verlaten. Een apocalyptisch sfeertje zet de toon voor de apotheose en we staan klaar voor de allerlaatste deur. Zou dit de buitendeur zijn? Wanneer we het laatste nummer “Surrender To Failure” beluisteren, zijn we eraan voor de moeite. Dit loopt niet goed af. Als slotconclusie moeten we er ons gewoon bij neerleggen dat we gefaald hebben. ‘I failed’, zingt Davis tot tranen toe. Maar dat doet KoЯn allesbehalve met deze plaat. Het album is ‘echt’, ze roept emoties op die we misschien al een tijdje geleden verdrongen. Je bent bij deze gewaarschuwd: misschien doemen tijdens het beluisteren van The Nothing spoken uit het verleden op die je al lang naar het ‘grote niets’ had gestuurd. Maar als je er naar luistert, zet je stereo dan loeihard, want dit is de KoЯn waar de fanbase al een tijdje naar smachtte.

Na Rammstein, Slipknot en Tool brengt ook KoЯn (dat 26 jaar bestaat) dit jaar dus een nieuw album uit. Bezoekers van Graspop mogen bijgevolg al likkebaardend uitkijken naar een optreden in Dessel ergens eind juni 2020. Want wie KoЯn ooit al live aan het werk zag, weet goed genoeg wat je ervan kan verwachten. Een uppercut van jewelste.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

79 posts

About author
Kind van de jaren '80 en '90 en daar ook een beetje blijven hangen...
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Korn komt naar Lokerse Feesten 2024!

Nu het jaar stilletjes aan op volle toeren begint te draaien, kruipen ook de festivals voorzichtig uit hun winterslaap. In Lokeren doen…
LiveRecensies

Till Lindemann @ Lotto Arena: Choqueren om te choqueren

De afgelopen maanden is er heel veel inkt gevloeid over Till Lindemann. De Rammstein-frontman werd namelijk door verschillende vrouwen beschuldigd van seksueel…
LiveRecensies

Corey Taylor @ Poppodium 013: Priester voor eigen kerk

Corey Taylor lanceerde enkele weken geleden CMF2, zijn tweede sololangspeler. De altijd mondige zanger van Stone Sour en Slipknot probeerde het al…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.